Ο
Κόκκινος Διονύσης
Σε έβλεπα κι έστηνες γιορτή
Σε μια πατρίδα που είχε αίμα
Να αγαπάς σε άκουγα με βρώμικο ψωμί
Τότε που όλοι κρύβονταν πίσω από ένα ψέμα
Μα τώρα που ήρθαν κεραυνοί, στην αφωνία
Καλά με εξουσία και σπίτι εξοχή
Λιπόφιλος μονάχα σχεδόν συστημικός
Πως ντρέπομαι ουρανέ μου σαν πέφτει ένας θεός
Πόσο δρόμο μου έδωσες ζωή που έδειξες
Πόσα χρόνια χάλασες τώρα που άλλαξες
Κόκκινε Διονύση το όνειρο να ζήσει
Θέλει τους στίχους με ριπές
Αλήθειες που τις ξέρεις να τις λες
Κόκκινε Διονύση ο ήλιος για να ζήσει
Θέλει φωνές-φωτιές
Αλήθειες να γεμίζουν τις ψυχές
Δεν πάνε οι εργάτες δεν πάνε οι φοιτητές
Στα βόρεια προάστια στις νύχτες τις χρυσές
Το ξέρεις θα χαθούν σε φώτα λαμπερά
Σε έπαυλη ψηλή με ευρωφυλαχτά
Μας είπες για το Βιετνάμ και για την κατοχή
Για την ελευθερία που έτρεχε γυμνή
Για αυτούς που τότε τρώγανε μα η πείνα είχε ζωή
Πόσα χρόνια χάλασες τώρα που άλλαξες
Ποιος είναι ο παλιάτσος και ποιος είναι ο ληστής
Θέλω να μας μιλήσεις και τώρα μη ντραπείς
Ένας μεγάλος Νιόνιος δεν πέφτει απ’ το χρόνο
Βγάζει τα τραπεζάκια του
Στου ήλιου του το δρόμο
Σάκης Αθανασιάδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου