Καρδερίνες από
πλαστελίνη
Είχα
βρει το παράθυρο που κρατούσε
τον χειμώνα
δικό του ο ήλιος
να ακονίζει
ατάραχος δόντια της μοναξιάς
μα η νύχτα τον
πρόδωσε έπεσε πάλι χιόνι
και το φως ήταν
άσπρο
να φοβάται τα
όνειρα
ένα παιδί που
ήθελε να περπατήσει ξυπόλυτο
εκεί που
ταξιδεύει η βροχή
την θάλασσα να
συναντήσει
Καρδερίνες από
πλαστελίνη
είχα βάλει στα
δέντρα
να έρχονται
παγωμένα πουλιά
το τραγούδι του
χειμώνα να ακούω
όταν φύγω
μακριά να θυμάμαι
τα πουλιά που
μιλούσαν την δική μου φωνή
Είχα δει άγριο
ήλιο το καλοκαίρι
τους τοίχους
που γρατζουνούσε
κι ήθελε να μου
κάψει
την βάρκα με τα
όνειρα και τα πανιά
μέχρι η θάλασσα
απ’ μάτια μου να βγει
Καρδερίνες από
πλαστελίνη
αφήνω τώρα δώρο
στο παιδί
γιατί από την
άμμο της ψυχής ο ποταμός
στα μάτια του
ορμητικός θα φτάσει
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου