Αν υπάρχει ένας άγγελος μέσα μου
που καίει το αίμα και με φωνάζει πέτα ψηλά
για πρώτη φορά αυτό θα σας πω
υπάρχει κι ένας δαίμονας στο σώμα μου
παγωμένος σαν πέτρα που θέλει να με φάει
και με φωνάζει όλα είναι χαμένα
Γιατί εδώ δεν έρχεται η ανάσταση
είναι η ελευθερία που ξεκλειδώνει τις πόρτες
και φεύγει ντροπιασμένη
εδώ δεν είναι θάνατος η σιωπή
είναι οι ζαλισμένοι πολεμιστές της αγάπης
παραδομένοι στο φτηνό κρασί
που φωνάζουν τον θεό τους να φέρει τα όπλα
Τι να σας πω είναι η γιορτή του φόβου χρόνια
τώρα
που έχει σβήσει απ’ την πατρίδα μου το φως;
είναι ο κόσμος που έχει για δάσκαλο
και για γιατρό την τηλεόραση
και με αφήνει ξυπόλυτο με ένα φακό
να ψάχνω το ποτάμι της αθανασίας;
Άγνωστα χρόνια και φοβάμαι
πως θα χαθώ για πάντα σαν τους σκλάβους μες
τη νύχτα
απ’ την άνοιξη της φυλακής θα γίνω
σκόνη
και το φεγγάρι θα κοιτάζω σε άδειους δρόμους
τους ποιητές θα κοιτάζω χωρίς ντροπή να το
αδειάσουν από φως
Τι να σας πω φοβάμαι χρόνια τώρα
τα θαύματα που αγοράζονται με νομίσματα
τις κραυγές των αγέλαστων μισθοφόρων
αλλά ελπίζω πως κάποια στιγμή αυτό που δεν θα
αγοράζεται
θα ονομάζεται αθάνατο φως
γι’ αυτό περπατάω με ένα φακό στο σκοτάδι
χωρίς άδεια εξόδου, μακριά από μισθοφόρους
ψάχνοντας το δικό μου ποτάμι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου