Μια μάσκα κάθεται στο σαλόνι και περιμένει την άνοιξη -Σάκης Αθανασιάδης

                   

Μια  μάσκα κάθεται στο σαλόνι και περιμένει την άνοιξη

Κάτω απ’ το  μαξιλάρι μου

κρύβω το ποτάμι

που τραγουδάει την σιωπή μου

κρύβω τον άνεμο, την βροχή

κι ότι δεν μπορεί να πουλήσει

όσο- όσο το παρελθόν του

γιατί εδώ στον λαβύρινθο της επανάληψης

δύσκολα αναπνέω τα χρώματα

και φοβάμαι μην μολυνθούν τα μάτια μου

από γυάλινους υπεράνθρωπους

που δεν θέλουν τίποτε να αλλάξουν

και κατασκευάζουν θεούς

δίνοντας όπλα στους φτωχούς να τους σκοτώσουν

Κάτω απ’ το  μαξιλάρι μου

κρύβω τους κρεμασμένους

στα βαγόνια μετανάστες

γιατί κανείς δεν θέλει να τους βλέπει

τα πληγωμένα χέρια τους

που κλέβουν ήλιο απ’ το Πολύκαστρο

και ψάχνουν τον παράδεισο

στα εργοστάσια της Γερμανίας

Αλλά κι εσένα κρύβω που δεν άφησες

τη  θάλασσα να μιλήσει με τα μάτια μου

κι άργησε να τραγουδήσει

το ποτάμι την σιωπή μου

Θα μεγάλωσες πολύ  

που δεν θέλεις πια να αλλάξεις τον κόσμο

ή ίσως έχεις μολυνθεί

από τους γυάλινους υπεράνθρωπους

που δεν θέλουν τίποτε να αλλάξουν

εκτός από σπίτια κι αυτοκίνητα

και το μόνο που μπορείς να δεις σήμερα είναι

μια  μάσκα που κάθεται στο σαλόνι σου

και περιμένει την άνοιξη

Σάκης Αθανασιάδης Η βροχή χορεύει στα κεραμίδια (2022)