στην δική μου πατρίδα
Η δική μου πατρίδα έχει ήλιο
Κόκκινα σύννεφα που μυρίζουν βοριά
Έχει άρωμα από χώμα στα καφενεία
Και κάρβουνα του εμφυλίου
Ανάμεσα στις σπασμένες πέτρες
Στην δική μου πατρίδα
Τα τρυγόνια της άνοιξης χορεύουν στο
φως
Κι όταν κουρνιάζουν στις λεύκες
Ακούνε το τραγούδι του Αξιού
Η δική μου πατρίδα είναι το μάτι ενός φακού
Στην σιωπή του χειμώνα
Τα ερειπωμένα φυλάκια στο χιόνι
Τα τρακτέρ που ουρλιάζουν σαν σκυλιά
Το φιλί της βροχής
Ασπίδες από χιόνι έχουν στην δική μου
πατρίδα
Για να γλυτώσουν απ’ τον μεθυσμένο ήλιο
Γιατί το πολύ φως πονάει
Αυτούς που αγάπησαν μόνο τα
μάτια τους
Σάκης Αθανασιάδης-το δαχτυλίδι της ελευθερίας 2020
σταυρός από αλάτι
Ποτάμια που
έχασαν τα νερά τους και γίνανε χωράφια
Τρέχουν στον
ύπνο μου ψάχνοντας την θάλασσα
Λίμνες που
το σώμα τους κάηκε κι έγιναν καλάμια
Ζητιανεύουν
νερό κάτω απ’ τα παράθυρα
Κορίτσια που
ήπιαν κρασί απ’ τα όνειρά τους
Χωρίς να
έχουν προλάβει
Να σπάσουν
τα μάτια τους στον δρόμο
Τρέχουν στον
ύπνο μου ξυπόλυτα στην χωμάτινη λίμνη
Μέσα στο
μεγάλο μου όνειρο
Σβήνω όλες
τις θρησκείες που σκοτώνουν το αίμα
Γιατί αν
υπάρχει θεός θα είναι νερό που γυρίζει στο ποτάμι
Καθαρό φως,
σταυρός από αλάτι
Σαν αυτόν
που φτιάχναμε παιδιά να σταματήσει η καταιγίδα
Πουλιά
τρέχουν να περάσουν την βροχή
Αλλάζουν
σχηματισμούς σαν στρατιώτες στα σύνορα
Ζηλεύω αυτά
τα πουλιά που αντέχουν τον «πολιτισμό»
Και ποτέ δεν
θα γνωρίσουν τον ψηφιακό του παράδεισο
Αυτόν που
κοιτάζω εγώ τώρα στα χέρια των παιδιών σας
Σάκης Αθανασιάδης-το δαχτυλίδι της ελευθερίας 2020
ο
μαγικός φακός
Το φεγγάρι φυλάει
Στου Αυγούστου την θάλασσα
Κι αν μείνεις μαζί μου την νύχτα
Στον μαγεμένο αέρα
Θα ανάψω ένα φακό στην ψυχή σου
Να δεις τι υπάρχει πιο πέρα
Το νερό θα κυλάει
Στην ψυχή σου ο φόβος θα φεύγει
Κι αν πεις πως φοβάσαι τον κόσμο την
μέρα
Στον μαγεμένο αέρα
Θα ανάψω με φιλιά το κορμί σου
Να δεις πως στον έρωτα μόνο πετάς
Κι αν περάσει μια μέρα
Η ψυχή και το σώμα σου είναι ίδια
Και τίποτα από αυτά δεν θυμάσαι
Θα είναι όλα μέσα σου ψέμα
Αλλά και πάλι τον μαγικό φακό μη
φοβάσαι
Μπορείς μονάχη να δεις τι υπάρχει πιο
πέρα
Στην άμμο απλώνω
Μια πετσέτα πριν πέσει η νύχτα
Να έρθεις εκεί να με βρεις
Με ένα δάκρυ που καίει
Κι αν είμαι για σένα το λάθος μπορείς
να μου πεις
Γιατί δεν είμαι η αλήθεια
Το φεγγάρι θα τρέχει
Στην σιωπή του Σεπτέμβρη
Το φως θα είναι υγρό ίσως κρυώνεις
Αλλά μη μου θυμώνεις
Στον μαγεμένο αέρα
Έχω τρόπους να ζεσταθείς
Σάκης Αθανασιάδης-το δαχτυλίδι της ελευθερίας 2020
μόνο
γυμνό θα με χάσεις
Πριν τυφλωθώ από τον ίσκιο σου
Θα φύγω από δω
Θα βρω μια θάλασσα να ελευθερωθώ
Από την μυρωδιά, τα χείλη, την ανάσα
σου
Αλλά εσύ μόνο γυμνό θα με χάσεις
Πριν τρελαθώ απ’ την αγάπη και το
μίσος σου
Σπάσω τα μάτια στο τείχος σου
Θα ελευθερωθώ από τις αλυσίδες
Και θα ξεχάσω το σώμα, την ανάσα σου
Αλλά εσύ μόνο γυμνό θα με χάσεις
Σε κάθε μου στίχο το αίμα σου θα καίει
Θα παλεύεις με σώματα να με ξεχάσεις
Μα ο πόλεμος δεν είναι χορός
Πριν φύγω από δω θα αφήσω στον τοίχο
Μια καρδιά που να βγάζει ήχο
Να ακούς την φωνή μου το βράδυ
«αλλάζεις όταν δεν ακολουθείς το
ποτάμι»
Σάκης Αθανασιάδης-το δαχτυλίδι της ελευθερίας 2020
το σπίτι που γεννήθηκα
Το σπίτι που
γεννήθηκα είναι άδειο από φωνές
Κλειστά τα
παράθυρα στη χαρά και την λύπη
Μα ο ήλιος
σκαρφαλώνει στη σκεπή
Κάθε πρωί
παλεύει να σπάσει τα κεραμίδια
Οι τοίχοι
του μυρίζουν χειμώνα
Μέχρι να
ανθίσουν οι ακακίες
Μέχρι να
έρθουν τα χελιδόνια
Να φέρνουν
την άνοιξη στην αυλή
Το σπίτι που
γεννήθηκα είναι δέντρο
Ένας τοίχος
του αν πέσει
Όλες οι
ρίζες μου θα κοπούν
Μέσα στο
μικρό μου φως θα πέσει σκοτάδι
Στα μικρά δωμάτια στο σπίτι αυτό
Τα πρόσωπα
είναι όνειρα που κοιμούνται
Αφήνω λίγο
κρασί κάθε καλοκαίρι
Όταν
ξυπνήσουν να έχουν κάτι να πιούν
Το σπίτι που
γεννήθηκα έχει χέρια
Που με
κρατούν όρθιο στις πόλεις να μη πέσω στο χώμα
Έχει χέρια
με άγγιγμα ηλεκτρικό
Μέσα στο
φτηνό να μην λερωθώ
Το σπίτι που
γεννήθηκα
Έχει θεμέλια
με κάρβουνα κι αίμα
Το μαύρο, το
κόκκινο, το γαλάζιο χρώμα
Τα ψεύτικα όνειρα του εμφυλίου
Σάκης Αθανασιάδης-το δαχτυλίδι της ελευθερίας 2020
υπάρχουν θάλασσες που δεν έκαψε η
φωτιά
Παγωμένα
μάτια, σκόνη, ποτά
Κοίταξε
αυτόν τον κόσμο καλά δεν σου μοιάζει
Πάρε μια
ανάσα βαθιά
Κοίταξε τον
κόσμο καλά με κοπάδι μοιάζει
Γνώρισε τα
μάτια της αγάπης το σώμα του έρωτα
Σώσε μια
μέρα ακόμα απ’ το χώμα
Σώσε μια
μέρα απ’ τους διαφημιστές και τα αντίγραφα
Μην γίνεις
οπαδός στην τέχνη της απάτης
Δεν έχω
τίποτε άλλο να σου πω
Τώρα που
φεύγεις μακριά μικρό μου αγόρι
Κράτα το φως
καθαρό
Κι αυτό
μονάχα φτάνει για τον δρόμο
Υπάρχουν
θάλασσες που δεν έκαψε η φωτιά
Δεν έχεις
λόγο να φοβάσαι
Κοίταξε τον
κόσμο που τρέχει μπροστά
Πήγαινε σιγά
στις στροφές υπάρχουν παγίδες
Παιδιά με μάτια
ηλεκτρονικά
Έχουν κάψει
εκεί τα μυαλά τους
Περπάτησε
από μένα μακριά
Βάλε φωτιά
στα παγωμένα μου μάτια
Μύρισε ξανά
το βρεγμένο χώμα στο χωριό
Κλέψε λίγο
άνεμο απ’ την Μακεδονία
Τώρα που
φεύγεις μακριά
Καμιά φορά
να θυμάσαι
Υπάρχουν
θάλασσες
Που δεν
έκαψε η φωτιά
Δεν έχεις
λόγο να φοβάσαι
Σώσε μια
μέρα ακόμα απ’ το χώμα
Σώσε τα
μάτια σου με έρωτα
Κράτα το φως
καθαρό
Όπου θα
είσαι εσύ θα είμαι κι εγώ
Η άνοιξη
υπάρχει ακόμα
Σάκης Αθανασιάδης-το δαχτυλίδι της ελευθερίας 2020
ζαχαρένια σύννεφα
Τώρα που θα
απαγορευτούν τα όνειρα
Θα χτίσω ένα
σπίτι στα ζαχαρένια σύννεφα
Να κρύψω την
φωνή μου στο λευκό
Πριν την
πάρει ο δρόμος
Μέχρι να περάσει
ο χειμώνας
Θα μείνω
πιστός στη σιωπή
Μέσα στην
υγρή κουβέρτα
Μακριά απ’
το πλήθος με την τρέλα στα μάτια
Ανάσα βαριά
το όνειρο σας άδειο
Θα σπάσω τον
υπολογιστή
Μέσα στον
ύπνο σας
Για να φανεί
το μαύρο
Τώρα που θα
απαγορευτούν τα χρώματα
Θα μαζέψω
λίγη θάλασσα τον ήλιο μου να σώσω
Η μνήμη μου
αν καταστραφεί στα βρώμικα νερά
Τι θα έχω
γιέ μου να σου δώσω
Τώρα που θα
απαγορευτεί ό έρωτας
Το δέντρο
της αγάπης θα φυτέψω
Μεγάλα
κλαδιά μια δυνατή σκιά
Κάτω απ’ τα
ζαχαρένια σύννεφα
Σάκης Αθανασιάδης-το δαχτυλίδι της ελευθερίας 2020
βασίλισσα της βροχής
Σφαίρα στην
ειρήνη ο έρωτας
Μια τουφεκιά
αρκετή η φωτιά του να ανάψει
Για να μην
χτυπηθείς τα παράθυρα κλείσε
Δουλειά στο
γραφείο, λεφτά, την ρουτίνα μη χάσεις
Αφού εγώ δεν
έχω κλέψει τα δώρα των μάγων
Κι έχω μαζί
μου μονάχα όνειρα μικρά που διψάνε
Τι θέλω από
εσένα τι ζητάω μη ρωτήσεις
Δεν ξέρω
αλήθεια τι να σου απαντήσω
Μα αν την
ψυχή σου ελεύθερη αφήσεις
Θα ακούσεις
μια φωνή δυνατά που ρωτάει
Πως
μεγαλώνουν τα μάτια στον δρόμο
Γιατί
συνέχεια γκρινιάζεις το κορμί μου πονάει
Και τίποτα
δεν θα έχεις να της πεις
Θα μοιάζεις
με βασίλισσα της βροχής
Μα αυτή θα
ρωτάει…
Τα πόδια μου
βαριά ανάμεσα στο πλήθος
Πλησιάζουν
μια σκιά που θέλει να με φάει
Κρύψου καλά
από τον εαυτό σου
Γιατί ακόμα
δεν σε φίλησα κι αιμορραγώ
Μα τώρα
πρέπει να κρυφτώ κι εγώ
Γιατί το
αίμα τέλειωσε με αυτούς τους λίγους στίχους
Εγώ δεν
φταίω γι’ αυτό
Μάλλον θα
φταίνε οι ποιητές
Που δεν
κατάφεραν να σπάσουνε τους τοίχους
Σάκης Αθανασιάδης-το δαχτυλίδι της ελευθερίας 2020
ο πιο όμορφος δρόμος
Το αίμα μου
καίγεται
Στην μεγάλη
φωτιά της αγάπης
Μα εγώ δεν
ξέρω που να πάω απ’ την φωτιά να σωθώ
Οι τοίχοι
μου χαμογελάνε
Κι οι
άγγελοι κλαίνε έναν άστεγο της αγάπης
Μετά μου
μιλάνε να μην χαθώ
Κοιτάζω τη
φωτογραφία σου
Η καρδιά μου
χορεύει
Στην μεγάλη
φωτιά της αγάπης
Ο καπνός με
κρατάει αγκαλιά
Το αίμα μου
καίγεται
Στην μεγάλη
φωτιά της αγάπης
Στον πιο
όμορφο δρόμο τον δρόμο του έρωτα
Κι αν
λιγοστεύει το αίμα
Είναι ωραία
να είσαι διαβάτης
Στον πιο
όμορφο δρόμο τον δρόμο του έρωτα
Οι όμορφοι
δρόμοι της ζωής είναι πάντοτε λίγοι
Γι’ αυτό κι
εγώ δεν τους σβήνω ποτέ
Κι ότι
κρατάω αγκαλιά το αφήνω να φύγει
Να φύγει
μακριά να μεγαλώσει η καρδιά
Κι αν
καταλάβει ποτέ τι αξίζει στα αλήθεια
Να γυρίσει
κοντά στη μεγάλη φωτιά
Εκεί που τα
κορμιά δεν ζουν στην συνήθεια
Εκεί που οι
ψυχές πετάνε στον αέρα ψηλά
Σάκης Αθανασιάδης-το δαχτυλίδι της ελευθερίας 2020
η μόνη μου αλήθεια είναι το λάθος
Βρήκα μια
θάλασσα που είχε στο σώμα της σημάδια
Απ’ το
φεγγάρι που την χάιδευε τα βράδια
Η μόνη μου
αλήθεια είναι το λάθος
Που αγάπησα
την θάλασσα με τόσο πάθος
Όλα είναι
αλήθεια όλα είναι τρομακτικά
Οι φύλακες
με τους φυλακισμένους μοιάζουν ίδιοι
Περήφανος κι
ας είμαι ο κανένας στη στεριά
Αν καταφέρω
να χαράξω μια ψυχή με ένα στίχο
Πήρα ξανά
απ’ τον δρόμο την φωνή μου
Αυτή που
σύντροφοι την πέταξαν στην σκόνη
Να
σταματήσει κάθε απειλή
Η αριστερά
μην πληγωθεί απ’ την δημοκρατία
Όλα είναι
αλήθεια όλα είναι τρομακτικά
Το είπαν
χίλιες δυο φορές για να το συνηθίσεις
Χωρίς
ναρκωτικά κι εύκολα λεφτά
Χαζός κι
ασήμαντος θα καταντήσεις
Η μόνη μου
αλήθεια το ξέρω είναι το λάθος
Μα είναι ένα
λάθος που με βοηθά
Τον θάνατο
να μην τον προσκυνήσω
Σάκης Αθανασιάδης-το δαχτυλίδι της ελευθερίας 2020
αόρατη κλωστή
Μια αόρατη
κλωστή έχω πάντα μαζί
Όταν
χρειαστεί να την απλώνω στον δρόμο
Να μην χαθώ
μέσα στην βροχή
Μέσα στην
σκόνη του μηδέν να μην κρυφτώ
Μια αόρατη
κλωστή
Μας κρατάει
μαζί
Χιλιόμετρα
μακριά
Σφιχτά στον
χρόνο
Εκεί που
χορεύει το φως
Θα βρεθούμε
μια μέρα
Το σώμα σου
δεν θα είναι ο θεός
Θα το ’χεις
αφήσει στην γη
Άγγελοι θα
χορεύουν πιο πέρα
Τότε είναι
καλά να μου πεις
Αυτά που
ποτέ σου δεν είπες
Γιατί κανείς
δεν θα βρεθεί να σου πει
Μαζί μου θα
κλάψεις
Μια αόρατη
κλωστή
Μας κρατάει
μαζί στον χρόνο
Κι όσες
φορές προσπαθείς στην σκόνη να ζεις
Μαλώνει η
ψυχή σου το σώμα
Σάκης Αθανασιάδης-το δαχτυλίδι της ελευθερίας 2020
οι πόλεις των μικρών χωριών
Η δική σου γη πατέρα μου άφησε ένα άγριο
λουλούδι
Μα ο άνεμος
σκόρπισε το άρωμά του
Μονάχα ως
τον Θερμαϊκό
Ποτέ μου να
μην μυρίσω τον πόνο
Για χρόνια
να ψάχνω το κατάλληλο χώμα
Να φτιάξω
ένα κήπο δικό μου με χαρά
Διαφορετικός
μέσα σε όμοιους ανθρώπους
Επικίνδυνο
πράγμα να ακούς τα αηδόνια
Που
κελαηδούν τα μεσάνυχτα
Έτσι γυρίζω
ξυπόλυτος
Στις πόλεις
των μικρών χωριών
Με την
βρώμικη ανάσα του πολιτισμού στις τσέπες
Αφήνω τα
μάτια μου σαν αυτοκόλλητα στους τοίχους
Ανάμεσα σε
συνθήματα παιδιών
Που φωνάζουν
τη σιωπή τους με μαύρα γράμματα
Κι όμως εγώ
λαχταρώ ακόμα εκείνο το λουλούδι
Που μου
άφησε η γη σου πατέρα σαν δώρο
Να πάω ένα
μέτρο πιο πέρα την φωτιά
Και για
χρόνια έχω τα δικά μου άγρια λουλούδια στο μυαλό
Ένα περίεργο
λιβάδι με λέξεις και χρώματα
Να μην
κρύβομαι πίσω από υπολογιστές
Πίσω από
τελείες και κόμματα
Πιστεύοντας
πως κάποια στιγμή ένα παιδί
Θα πει και
το δικό μου τραγούδι
Κι αν στις
πόλεις των μικρών χωριών μου
Ο θάνατος
περπατάει περήφανος στους δρόμους
Εγώ πιστά
τον παρακολουθώ χωρίς να τον φοβάμαι πια
Άλλοτε για
να του ρίξω φως να φύγει
Κι άλλοτε να
του κλέψω ζωές
Τα υλικά για να χτίσω ένα χάρτινο σπίτι
Για τους
κουρασμένους αγγέλους
Σάκης Αθανασιάδης-το δαχτυλίδι της ελευθερίας 2020
η δική μου ασπίδα είναι από χώμα
Φέρε μου
φως, φέρε μου θάλασσα
Διώξε τα
όπλα που σκοτώνουν το μυαλό
Φέρε μου
χώμα απ’ την αυλή του χωριού
Να δω καθαρά
ο δρόμος που πάει
Σφυρίζει
αέρας ένα δίχτυ αράχνης
Πέφτει στον
δρόμο να με πιάσει
Σκοτάδι βαθύ
η ομίχλη υγρή
Χιλιάδες
κόλπα η φωνή μου να σπάσει
Μυρίζουν οι
πόλεις ανθρώπινα σώματα
Να ζει η
ψυχή για το αύριο δίχως χρώματα
Ο έρωτας καρφωμένη
αφίσα στον τοίχο
Φέρε μου
χαρτί, φέρε μου μολύβι
Να φτιάξω το
ποτάμι με θυμό
Μες την
ανατολή είμαι ακόμη παιδί
Πάρε απ’ τα
μάτια μου το μέλλον που τα καίει
Ανάβω φωτιά
πετάω χαρτιά
Καίω ότι στα
μάτια μου πεθαίνει
Η δική μου
ασπίδα είναι από χώμα
Σάκης Αθανασιάδης-το δαχτυλίδι της ελευθερίας 2020
ποιος θα σου κάνει έρωτα
Αν σβήσει η
θάλασσα απ’ τα μάτια μου
θα υποφέρω
Αν με
αφήσεις μόνο στην στεριά
Μέσα στο
πλήθος θα χαθώ
Φοβάμαι τόσο
τις φωνές και ξέρω
Μες την
σιωπή νοιώθω θεός
Γιατί έμαθα
μόνο για αγάπη να μιλώ
Ποιος θα σου
κάνει έρωτα
Όταν
καίγεται το σώμα
Ποιος θα
ανοίξει το παράθυρο
Για να
πετάξει η ψυχή
Αν σβήσει το
φεγγάρι απ’ τα μάτια μου
θα υποφέρω
Αν με
αφήσεις να διψώ για τα φιλιά
Θα περιμένω
για να ’ρθεις
Γυρίζω πίσω
τις σελίδες για να ξέρω
Πόσο θα βρίσω τη ζωή
Που μου
φωνάζει να συμβιβαστώ
Ποιος θα σου
δώσει αγκαλιά
Μες το
σκοτάδι
Ποιος θα σου
κάνει έρωτα
Για να
ανθίσει τον χειμώνα η καρδιά
Σάκης Αθανασιάδης-το δαχτυλίδι της ελευθερίας 2020
αν υπάρχει παράδεισος θα έχω το
παράθυρο ανοιχτό
Δεν φταίει η
βροχή ούτε τα φρένα
Που έτρεχες
κι εσύ σαν κι εμένα
Πρώτος να
βγεις στο δρόμο της ζωής
Ότι καίγεται
να καις για να αντέχεις
Γι’ αυτά που
φοβάσαι να λυπάσαι
Τόσοι
κανόνες έχουν κλείσει τους δρόμους
Τα μάτια των
φάρων την καρδιά σου αν πάρουν
Τότε θα
καταλάβεις
Του ραγιά η
ελευθερία είναι η σκλαβιά
Μαμά τη
φωτιά αναμμένη την βρήκα
Το γέλιο του
παππού στην σκεπή
Το χιόνι και
τη βροχή στην αυλή
Αν υπάρχει
παράδεισος θα έχω το παράθυρο ανοιχτό
Γιατί
γίνεται πιο δυνατή η ψυχή με το κρύο
Γι’ αυτό
προσπαθώ να μυρίζω το χώμα
Τον κήπο της
ψυχής μου να καθαρίζω
Τίποτε να
μην χτίσω τα δέντρα να αφήσω
Αν υπάρχει
παράδεισος θα έχω το παράθυρο ανοιχτό
Δεν φταίει η
ομίχλη ούτε τα φώτα
Που η αγάπη
βρήκε μια άλλη πόρτα
Γιατί
έτρεχες πάντα να βγεις νικητής
Ότι πίσω σου
μένει να γίνεται σκόνη
Σάκης Αθανασιάδης-το δαχτυλίδι της ελευθερίας 2020
απαγορεύεται η έξοδος από τον έρωτα
Να πάμε μαζί
αυτή την φορά
Εκεί που οι
άνθρωποι δεν έχουν ονόματα
Η ψυχή μας
να βγει απ’ την φυλακή
Που την
έχουν κλειδώσει τα τέρατα
Να βρούμε
μαζί μια πράσινη θάλασσα
Τα μάτια να
μιλήσουν στην μεγάλη πανσέληνο
Κι εκεί να
σου πω για πρώτη φορά
Απαγορεύεται
η έξοδος από τον έρωτα
Όταν φοβάμαι
μια θάλασσα θυμάμαι
Η φωτιά του
Αυγούστου στο αίμα μου κυλά
Κι όταν
νυχτώνει το φεγγάρι στα μάτια μου σκαλώνει
Μακριά το
καλοκαίρι μα τόσο κοντά
Να βρούμε
μαζί μια δική μας φωνή
Μια θάλασσα
για το δικό μας σώμα
Μες την
ομίχλη του υπολογιστή
Μη γίνουμε
παιγνίδια του κατασκευαστή
Γι’ αυτό
ετοιμάσου πριν να ’ναι αργά
Στα δέντρα
να χαράξεις τα δικά μας ονόματα
Να ξυπνήσω
τον ήλιο να δεις πιο μακριά
Απαγορεύεται
η έξοδος από τον έρωτα
Σάκης Αθανασιάδης-το δαχτυλίδι της ελευθερίας 2020
ένα ποτάμι που ανθίζουν τριαντάφυλλα
Δεν είμαι
εγώ ο δικός σου παράδεισος
Δεν είμαι
εγώ ένα δρόμος μεγάλος
Σε ακούω που
μου λες το πρωί
Φοβισμένη
πολύ και μάλλον δακρύζεις
Μα δεν θέλω
να κλαις για ένα σου λάθος
Να νοιώθεις γυμνή
και να χάνεις τον δρόμο
Αν μάθεις να
ακούς την σιωπή
Θα δεις την
αγάπη στα μάτια μου
Και να
θυμάσαι κι αυτό
Δεν είμαι
εγώ ο δικός σου παράδεισος
Δεν είμαι
εγώ ένα δρόμος μεγάλος
Μόνο
ελεύθερος είμαι να ονειρευτώ
Γιατί να
κρυφτώ θα στο πω
Μεγάλωσα μόνος
στον φόβο
Κι είπα θα
πάω πιο πέρα τον δρόμο
Σε ένα
ποτάμι που ανθίζουν τριαντάφυλλα
Δεν θέλω να
κλαις για ένα σου λάθος
Γιατί
μπορείς να με πας ως την θάλασσα
Και να με
αφήσεις να κοιτάζω το φεγγάρι στα μάτια σου
Γιατί είσαι
εσύ ο δικός μου παράδεισος
Σάκης Αθανασιάδης-το δαχτυλίδι της ελευθερίας 2020
το άγιο φιλί σου
Τη νύχτα ο
αέρας
Ένα τζάμι
είχε σπάσει
Το όνειρο να
χάσει
Από την
βροχή
Μα εγώ δεν
κοιμάμαι
Νωρίς είχες
φτάσει
Γιατί να
φοβάμαι
Από την
βροχή
Το άγιο φιλί
σου
Ένα μεγάλο
ταξίδι
Φιλάω το
κορμί σου
Να κερδίσει
η ζωή
Ένα άγιο
φιλί σου
Καθαρίζει
τον δρόμο
Η αγάπη να
φτάσει
Μέχρι την
κορυφή
Την μέρα το
πλήθος
Ένα γυάλινος
τοίχος
Δεν
ακούγεται ήχος
Βαθειά στην
ψυχή
Πονάει το
κορμί μου
Πάλι πέφτει
η ψυχή μου
Δεν θα
κερδίσει ο φόβος
Το φως είσαι
εσύ
Σάκης Αθανασιάδης-το δαχτυλίδι της ελευθερίας 2020
η κρυφή φυλακή της πεταλούδας
Δεν είναι η
δική μου φωνή
Αυτή που
γυρίζει στους δρόμους
Δεν είναι η
δική σου φωνή
Αυτή που
διαβάζει δυνατά τους νόμους
Ο μόνος
τρόπος για να χάσω είναι η σιωπή
Ο μόνος
τρόπος να κερδίσω είσαι εσύ
Που με
τραβάς στην θάλασσα
Να ακούσω
την αγάπη
Που πάει η
αγάπη όταν κλαίει το φεγγάρι
Ποιος την
φυλάει στο σκοτάδι μην χαθεί
Ποιος από
εσάς διψά να μάθει κι ας χάσει
Για την
κρυφή φυλακή της πεταλούδας
Δεν είναι η
δική μου ζωή
Αυτή που
βλέπουν στην οθόνη
Ούτε η δική
σου ζωή
Ξέρεις, δεν
έμαθαν να αναπνέουν όλοι
Ο μόνος
τρόπος για να χάσεις την ζωή
Είναι να
συνηθίσεις
Να ακούς
ευλαβικά το παρελθόν που λέει:
Μην το
τολμάς αυτό γιατί θα σβήσεις
Δεν είναι η
δική μου ζωή
Ένα κλεμμένο
πορτοφόλι
Ούτε η δική
σου ζωή
Μα είναι
αυτή η μισή ζωή που θέλουν όλοι
Ποιος από
εσάς διψά να μάθει κι ας χάσει
Για την
κρυφή φυλακή της πεταλούδας
Σάκης Αθανασιάδης-το δαχτυλίδι της ελευθερίας 2020
για τους χαμένους που αγαπάνε οι θεοί
Αμέτρητες
σφαίρες χτυπάνε τις μέρες
Παλιάτσοι-προφήτες
χορεύουν στο γυαλί
Σκυλιά με
γαβγίζουν μετά με γνωρίζουν
Γιατί την
νύχτα η αλήθεια είναι γυμνή
Ατέλειωτα
μάτια γυαλιά σε κομμάτια
Για
ξεροκόμματα χαρίζουν μια ζωή
Μα εγώ θα
μιλάω για αγάπη ακόμα
Για τους
χαμένους που αγαπάνε οι θεοί
Όπου και να
είσαι να μην φοβάσαι
Έχω αφήσει
μια πόρτα ανοιχτή
Όταν κρυώνεις
και στο τέλος ζυγώνεις
Με μια φωνή
σου να είμαι πάντα εκεί
Να σου μιλάω
για αγάπη ακόμα
Για τους
χαμένους που αγαπάνε οι θεοί
Φωνές σαν
χαλάζι το ψέμα κουράζει
Αυτούς που
ζήτησαν την άνοιξη να ΄ρθεί
Κι έφυγαν
μόνοι μες το σκοτάδι
Μακριά από εκείνους που έχουν μεταλλαχτεί
Ανώνυμες
πόλεις κοιμήθηκαν μόλις
Για
επανάσταση απόψε δεν μιλούν
Όπου και να
είσαι αν δεν φοβάσαι
Μέσα στα
μάτια σου τα όνειρα θα ζουν
Σάκης Αθανασιάδης-το δαχτυλίδι της ελευθερίας 2020
τι κάνεις εδώ να μου πεις
Δουλειά-φυλακή
στην αδικία σιωπή
Η αγάπη πονά
μόνο εγώ το ξέρω καλά
Η κρίση
σβήνει το χθες
Τα λεφτά
τσαλακώνουν ψυχές
Τι κάνεις
εδώ να μου πεις
Με έναν
ποιητή της σιωπής
Που ξέρει
καλά του έρωτα τα μυστικά
Με λίγο
εθνικισμό με λίγη θρησκεία
Για τις
θλιμμένες πουτάνες τις ζωής μου αν μιλήσω
Θα λες πως είναι
αδικία
Τι κάνεις
εδώ να μου πεις
Με έναν
ποιητή της σιωπής
Που σε έχει
δει
Να ορκίζεσαι
στην αγάπη γυμνή
Φοβάμαι πολύ
μην έρθεις βροχή
Μέσα στο
όνειρο με κάνεις να κλάψω
Δεν βλέπω
τον λόγο να είσαι εκεί
Στην άλλη
πλευρά του ήλιου έχω κρυφτεί
Γι’ αυτό δεν
μιλάω, περπατάω
Να συναντήσω
τη θάλασσα να μου πει που θα πάω
Γι’ αυτό δεν
μιλάω, περπατάω
Να σώσω ότι
σώνετε κι εμένα να σώσω
Σάκης Αθανασιάδης-το δαχτυλίδι της ελευθερίας 2020
καλύτερα
να μάθεις να γελάς
Όταν το
τρένο σταματήσει στην ομίχλη
Αφρίζει η
θάλασσα σαν να μιλάει
Αν δεν
κατέβεις στην ακτή θα μπεις στο δίχτυ
Και σύντομα
θα έρθει ένα τέρας να σε φάει
Γεννήθηκα
μέσα στο χιόνι του Οκτώβρη
Εκεί που οι
άγγελοι παίζαν κρυφτό με το θεό
Έτσι έμαθα
να μην φοβάμαι το λευκό
Να συγχωρώ
και τις ψυχές που έπιασε μια μέρα το σκοτάδι
Γεννήθηκα
μέσα στο χιόνι
Γι’ αυτό
αγάπησα το καλοκαίρι
Η θάλασσα με
έκλεψε με πήρε απ’ το χέρι
Μια μέρα μου
έμαθε πως τίποτα δεν ξέρω
Όταν το
βράδυ θα σε δω έξω στο δρόμο
Έρχεται ένας
άγγελος και μου μιλάει:
Μόνο η αγάπη
θα σε σώσει ή θα σε φάει
Γι’ αυτό
καλύτερα να μάθεις να γελάς
Όταν ακούω
να μιλούν για ελευθερία
Τον χάρτη
για να βρω τον δρόμο καίω
Καλύτερα το
σώμα να πονάει
Ώσπου να
φτάσω μια ψυχή που στο σκοτάδι περπατάει
Σάκης Αθανασιάδης-το δαχτυλίδι της ελευθερίας 2020
το καράβι της τύχης
Το ταξίδι
τελειώνει
Όταν βγει στο
λιμάνι
Το καράβι
της τύχης
Και τους
γλάρους ακούσεις
Καλημέρα να
λένε αλήτη
Το ταξίδι
αρχίζει
Από εκεί που
τελειώνει
Το χωράφι
της λύπης
Κι ο ήλιος
θα διώχνει
Μακριά τη
βροχή
Δεν με
νοιάζει να δω
Απ’ το δικό
σας παράθυρο
Έχω έναν
κήπο
Ανθισμένο στη
θάλασσα
Δεν με
νοιάζει να ζω
Στον δικό
σας παράδεισο
Έχω έναν
ήλιο
Μικρό να
μεγαλώσω
Το παιγνίδι
αρχίζει
Απ’ τη
σέντρα και πάλι
Και μπορεί
να ηττηθείς
Και μπορεί
να νικήσεις
Μα αν δεν
παίξεις ποτέ
Πως θα δεις
το καράβι της τύχης
Δεν με
νοιάζει να ζω
Στον δικό
σας παράδεισο
Δεν με
νοιάζει να δω
Απ’ το δικό
σας παράθυρο
Σάκης Αθανασιάδης-το δαχτυλίδι της ελευθερίας 2020
στο δάσος του ονείρου
Σφυρίζει ένα
τρένο
Μα δεν
υπάρχουν στις ράγες βαγόνια
Μονάχα ένα
ματωμένο φεγγάρι στον ουρανό
Που θέλει
στο μυαλό μου να μπει
Για να σπάσω
αιώνια
Μα αφού
έμαθα στον φόβο
Πρέπει από
παντού να περάσω
Μόνος, μια
αναπνοή πριν το τέλος
Στο δάσος
του ονείρου να φτάσω
Στο δάσος
του ονείρου
Να σε κρατάω
αγκαλιά μες το χιόνι
Μες το άσπρο
φως
Να ακούω τι
μου λένε τα μάτια σου
Να μην
κρυώνω με τα πόδια γυμνά
Τα χέρια μου
να απλώνω
Το φεγγάρι
στα μαλλιά σου να πιάσω
Η ψυχή μου
να μάθει την αγάπη
Κι αν όλα
πάνε στραβά και δεν φτάσω
Θα έχει
μείνει ο δρόμος
Και το τέλος
θα γίνει η βροχή
Σε μια
καινούργια διαδρομή
Γιατί θα
πρέπει αυτή τη φορά να περάσω
Ποτάμια που
σπάνε τις πόλεις
Τις μηχανές
που τρώνε ανθρώπους
Στο δάσος
του ονείρου να φτάσω
Να ακούσω τι
μου λένε τα μάτια σου
Η ψυχή μου
να μάθει την αγάπη
Σάκης Αθανασιάδης-το δαχτυλίδι της ελευθερίας 2020
χειμωνιάτικο παραμύθι
Αν και μισός
τρέχω στο δρόμο
Τραγούδι ο
άνεμος στη μηχανή
Μα όταν
σκέφτομαι που πάω μόνος
Ατέλειωτος
δρόμος ομίχλη πολύ
Πες το κι
εσύ μια ακόμη φορά
Έχω στα
μάτια ένα φιλί
Ούτε λεφτά
ούτε παλάτια
Μπορούν να
κερδίσουν την αγκαλιά
Ένα φιλί
ήλιος στα μάτια
Να πως
γεμίζει η άδεια ψυχή
Μες το κορμί
το αίμα μου καίει
Φταίει η
αγάπη μα φταις κι εσύ
Στην
κατηφόρα γλιστράω και πέφτω
Με έχει
σκεπάσει η μηχανή
Πονάω πολύ
όμως αντέχω
Βλέπω τα
μάτια σου αυτή τη στιγμή
Για να μιλάω
για ερωτευμένους
Για τους
ωραίους αυτής της ζωής
Για να μην
χάσω το φως που καίει
Όταν
κρυώσεις να ζεσταθείς
Σάκης Αθανασιάδης-το δαχτυλίδι της ελευθερίας 2020
κανείς δεν θα ρωτήσει για την
μικρή Ελπίδα
Φως ελληνικό
φέρτε μου να δω
Μια χούφτα
ήλιο να αναπνεύσω λίγο
Φέρτε μου να
δω δρόμο αληθινό
Θάλασσα με
όνειρα για να κολυμπήσω
Κόμματα με
χρώματα με ξινά ονόματα
Τα ψέματα γιορτάζουν
εκλογές πλησιάζουν
Λύκοι
που χορεύουν με κατασπαράζουν
Άγιος ο
χειμώνας εγώ είσαι εσύ
Φως ελληνικό
φέρτε μου να δω
Μια χούφτα
ήλιο να αναπνεύσω λίγο
Θάλασσα με
όνειρα για να κολυμπήσω
Φέρτε μου να
δω φως Ελληνικό
Μέσα στην
βροχή ακούω μια φωνή
Μυρίζω το
άρωμά σου μα σβήνει η στιγμή
Σπίτι όταν
γυρίζω μαζεύω αποκόμματα
Η άνοιξη
όταν έρθει η μνήμη μην σβηστεί
Κανείς δεν
θα ρωτήσει για την μικρή Ελπίδα
Ξυπόλητη που
τρέχει μέσα στην καταιγίδα
Αγάλματα
πατριώτες, άγιοι και πότες
Θα θέλουν να
την σώσουν αφού την εξοντώσουν
Σάκης Αθανασιάδης-το δαχτυλίδι της ελευθερίας 2020
η αγάπη που έγινε μοναξιά
Δεν μου
είπες σε ποιο βράχο είχε πιαστεί
Το ουράνιο
τόξο που είδες μετά το φιλί
Δεν μου
είπες αν είσαι καλά
Τώρα που
μεγάλωσες και σκούριασαν οι βέρες
Δεν μου
είπες πιο τρένο σταματά
Στον σταθμό
της αγάπης πρωί
Αν έχει
γεμάτα βαγόνια
Ούτε κι αυτό
που πάντα ήθελα να μάθω
Αν το ταξίδι
μαζί μου είχε φως
Ή απλά ήταν
ο δρόμος
Που οδηγούσε
στον καθρέπτη σου πάλι
Φταίει που
το αίμα μου καίει
Φταίει το
φιλί
Φταίει το
ουράνιο τόξο που στον βράχο είχε πιαστεί
Φταίει η
αγάπη που έγινε μοναξιά
Δεν μου
είπες αν είχες φανταστεί
Να αντιγράφω
απ’ τους άλλους ζωή
Να μαζεύω
σαν μυρμήγκι λεφτά
Παρέα να
κάνω με κάποιους αναλώσιμους
Δεν με
ρώτησες όμως ποτέ
Όταν χάνω
γιατί μεγαλώνει η ψυχή
Και γιατί
γελάω όταν πληγώνεται το σώμα
Μα τώρα από
μακριά σου το λέω
Φταίει που
το αίμα μου καίει
Φταίει που
το ταξίδι ήταν προορισμός
Γιατί αν
είχε στάση θα είχε τέλος
Και το
γνώριζα αυτό πριν σε γνωρίσω
Γιατί
κρυβόμουνα χρόνια στους τοίχους
Μέχρι να βρω
τους στίχους να δραπετεύσω
Για να σε
γνωρίζω
Σάκης Αθανασιάδης-το δαχτυλίδι της ελευθερίας 2020
κλέφτης της βροχής
Πάντα ήθελα
μια θάλασσα
Το σώμα της
να χαϊδεύω
Κι όλο
αναζητούσα κύματα
Στους
δρόμους να ζεσταθώ
Μα τώρα
είμαι εδώ και γράφω απλά για σένα
Γιατί πριν
από σένα δεν υπήρχε τίποτα
Γιατί πριν
από σένα δεν υπήρχε φως
Μόνο οι
δρόμοι της νύχτας υπήρχαν
Καμένοι από
τσιγάρα
Προφήτες που
έβριζαν συνεχώς
Μη μου το
πεις αν είμαι κλέφτης της βροχής
Γιατί
είσαι η θάλασσα που το σώμα μου έχεις
Πάντα ήθελα
να ήμουν κοντά
Στα ορμητικά
νερά του Αξιού
Τον παγωμένο
ήλιο να βλέπω
Να αντέχω
ξανά και ξανά
Στους
υπονόμους των λογικών
Πριν από
σένα δεν υπήρχε τίποτα
Πριν από
σένα φώναζε μόνο η σιωπή
Σε ποιον να
μιλούσα και να πω τι
Χιλιάδες
νόμοι με αναγνώριζαν σαν αριθμό
Σάκης Αθανασιάδης-το δαχτυλίδι της ελευθερίας 2020
τα νύχια ενός παράξενου αγγέλου
Μένω εδώ μα
ταξιδεύω
Χιλιόμετρα
τα χρόνια να σε βρω
Το σώμα μου
διψάει σαν το χώμα
Η άνοιξη
θυμώνει αν δεν πιω
Σε είδα στην
αγρύπνια της Αθήνας
Ξυπόλυτη για
ήλιο να μιλάς
Ζητούσες από
μένα μια βοήθεια
Τα όνειρα να
μάθεις να κρατάς
Τα νύχια
ενός παράξενου αγγέλου
Καίνε τα
μάτια πριν τα κλείσω
Μια νύχτα
αιωνιότητας θα ζήσω
Μέσα στα
μάτια σου αν χαθώ
Μένω εδώ μα
ταξιδεύω
Είμαι βροχή
που σε αγγίζει στα κρυφά
Δεν έχω
σύνορα να σπάσω
Μέσα μου ο
ήχος τα περνά
Λέω ο άνεμος
θα καίει
Που η καρδιά
χτυπάει δυνατά
Απόψε
κανένας δεν μου φταίει
Που η φωνή
σου ακούγεται κοντά
Σάκης Αθανασιάδης-το δαχτυλίδι της ελευθερίας 2020
ο θεός του δρόμου
Μέχρι χθες
τα σύννεφα ήταν εδώ
Γεμάτα με
κόκκινη λάσπη
Να ρίχνουν
ψιχάλες σκουριά στο μυαλό
Ποτέ να μην
δω την αγάπη αν θα ’ρθει
Όμως φταις
για τον ήλιο αυτό
Γι’ αυτό το
αύριο που στο άγνωστο πάει
Γιατί τα
μάτια σου μου είπαν μπορώ
Να διορθώσω
ένα λάθος στο χάρτη
Αυτό που
τώρα ζητώ το ξέρεις δεν είναι απλό
Γιατί η ψυχή
μεγαλώνει σε λίγους
Μα θέλω τόσο
πολύ έναν τόπο να βρω
Έναν τόπο που
η ψυχή δεν διψάει
Αυτό που
τώρα ζητώ το ξέρεις δεν είναι απλό
Μα θέλω να
έρθεις μαζί κι όπου πάει
Ομπρέλα να
ανοίξεις στην λάσπη αυτή
Να ξεδιψάσει
το σώμα να μάθει η ψυχή να πετάει
Μέχρι εχθές
κάθε χαμένο ζητούσα να βρω
Άδειαζα το
μυαλό μου στην άκρη του δρόμου
Γέμιζα το
ποτήρι μου η νύχτα να ζει
Δεν είχα
ακόμα γνωρίσει τον θεό του δρόμου
Όμως τώρα
μπορώ
Μπορώ να
κοιτάξω στα μάτια τον θεό του δρόμου
Μαζί του
επίσης μπορώ και να πιω
Τις
τελευταίες μπύρες της Ανάστασης όλου του κόσμου
Σάκης Αθανασιάδης-το δαχτυλίδι της ελευθερίας 2020
μόλις κρυφτώ στην αγκαλιά σου
Κοιτάω πάλι
το βουνό βλέπω ψηλά λίγο καπνό
Σήμα θα
πιάσω
Κι αν πέσει
νύχτα ας χαθώ
Για ένα φιλί
σου μένω εδώ να ξεδιψάσω
Δεν ζω να
παίρνω δανεικά ούτε να δίνω
Φόρο με
βάζουν τα φιλιά κι εγώ τον δίνω
Κι αν χάνω
λίγα υλικά μέσα μου λέω είμαι καλά
Που μες το
ψέμα έχω ψυχή να την χαρίζω
Ακούω πάλι
που μιλούν για την αγάπη
Προσκυνητές
σε είδωλα και στην απάτη
Και να
μιλήσω δεν μπορώ θα με αρπάξουν χίλιοι δύο
Που ζουν
στην αυταπάτη
Μου λες ξανά
να μην σε δω να σε ξεχάσω
Μα μόλις
πέφτει η βροχή
Πάλι ο
βοριάς σε φέρνει εδώ να μην σε χάσω
Κοιτάω πάλι
το βουνό
Και ξέρω αν
το ανεβώ θα είσαι δική μου
Δεν το
περίμενα ποτέ πως η ψυχή θα ξεδιψά
Μόλις κρυφτώ
στην αγκαλιά σου
Σάκης Αθανασιάδης-το δαχτυλίδι της ελευθερίας 2020
τίποτε δεν θα χάσω αν είμαι ο εαυτός
μου
Από σένα
μπορώ να βρω φακό
Τα όνειρά
μου να δω στα παλιά μου ρούχα
Να μυρίζουν
αρμύρα
Μαζί μου να
έχω χώμα και φωτιά
Από σένα
μπορώ να βρω
Τα σπίρτα να
ανάψω το φεγγάρι
Τα παράθυρα
στον δρόμο να ανοίξω
Τον ψεύτη
καθρέπτη να σπάσω
Τίποτε δεν
θα χάσω αν είμαι ο εαυτός μου
Τίποτε δεν
θα χάσω
Μες την
αγάπη δεν έχασε ποτέ κανείς
Πολλοί
κέρδισαν δρόμο
Λίγοι τον
εαυτός τους
Κι άλλοι
μίλησαν κρυφά με τον θεό
Μες την
αγάπη δεν έχασε ποτέ κανείς
Τίποτε δεν
θα χάσεις
Αν θα
διψάσεις για την ελευθερία
Αν μοιάζεις
πεταλούδα τον χειμώνα
Ή αν
τραγουδήσεις στη βροχή τη νύχτα
Τίποτε δεν
θα χάσεις αν είσαι εσύ
Σάκης Αθανασιάδης-το δαχτυλίδι της ελευθερίας 2020
άκου το κύμα που χτυπάει σαν καρδιά
Η νύχτα
άρχισε να λέει την αλήθεια
Τα
αυτοκίνητα στο δρόμο γελαστά
Άλλοι τα
όνειρα τα βρίσκανε με σκόνη
Κι άλλοι τα
είχαν στο κρεβάτι αγκαλιά
Μην
περιμένεις ο κόσμος να αλλάξει
Μην
περιμένεις να σου μάθω να πετάς
Όσο κι αν
λες η φτήνια με τρομάζει
Μόνος θα
κλάψεις γι’ αυτό που αγαπάς
Είναι καιρός
να βγεις απ’ την συνήθεια
Είναι καιρός
να πέσεις στα βαθιά
Αν
καταλάβεις πως η αγάπη είναι αλήθεια
Θα ακούς το
κύμα να χτυπάει σαν καρδιά
Μην
περιμένεις η μέρα να φωνάξει
Έρχεται ο
ήλιος και θα ζήσουμε καλά
Άλλοι θα
σπέρνουνε για πάντα το χωράφι
Κι άλλοι θα
παίρνουνε δική τους την σοδιά
Είναι καιρός
να βγεις απ’ τη συνήθεια
Είναι καιρός
να αλλάξεις τα χαρτιά
Μα αν δεν
μπορείς να αντέξεις λίγο πόνο
Να είσαι
χαρούμενος ωραίε μου ραγιά
Σάκης Αθανασιάδης-το δαχτυλίδι της ελευθερίας 2020
στρατιώτες της ειρήνης
Χαμένα
ονόματα στους δρόμους
Στρατιώτες
της ειρήνης σε υπονόμους
Μικρή ζωή σε
χώματα πρέπει να ζήσω
Ποιος είναι
ο καλύτερος θεός στον θάνατο να αποφασίσω
Μα τώρα
μπορώ μονάχος μου να δω
Την κόκκινη
βροχή που καίει την ψυχή μου
Να φύγω
μακριά απ’ τα πιστά αντίγραφα
Μακριά απ’
τους στρατιώτες της ειρήνης
Και να
ζητήσω την δική μου φωνή
Θα χάσω μόνο
αν στην άμμο μείνω ακίνητος
Θα χάσω μόνο
αν χτυπήσω το διαφορετικό
Δεν υπάρχει
δρόμος που χαρίζετε εδώ
Μονάχα
παράθυρα υπάρχουν να περάσει το σκοτάδι στην ψυχή
Μα είμαστε
εδώ μαζί να κυνηγάμε το φως
Ποιητές,
ορφανοί από μίσος
Μετράω τις
σφαίρες που με έχουν χτυπήσει
Είναι τόσες
πολλές που έχει γίνει ατσάλι η ψυχή
Στρατιώτες
της ειρήνης μου μιλάνε για δύση
Μα εγώ
κοιτάζω την ανατολή
Οι
δεσμοφύλακες μικροί φτιαγμένοι για το λίγο
Έτσι μπορώ
μονάχος μου να φύγω απ’ την βροχή
Μες την
ομίχλη να περάσω χωρίς φόβο το κενό
Τα μάτια που
με λησμόνησαν τόσο
Μέσα στο φως
να δω αν αναπνέουν
Γυμνός
ορφανός από μίσος
Σάκης Αθανασιάδης-το δαχτυλίδι της ελευθερίας 2020
η κόκκινη βροχή της Μεγάλης Παρασκευής
Τα πουλιά
κελαηδούν το όνομά σου φωνάζουν
Κάτω απ’ το
δέρμα σου το ποτάμι κυλάει ορμητικά
Κάθε Μεγάλη
Παρασκευή πέφτει κόκκινη βροχή στην ψυχή σου
Μα έμαθες να
περπατάς από παιδί στα σύννεφα
Θυμήσου τις
φορές που ήθελες να χάσεις δώρα
Να χάσεις
λίγη αγάπη να την βρει ένα παιδί
Κι αν τίποτα
δεν έχτισες που έχει αξία για να πουληθεί
Κατάφερες να
φτιάξεις μια σφεντόνα
Να έχεις
μαζί σου ένα όπλο
Όχι να
πολεμήσεις τους κακούς αλλά για να θυμάσαι
Πως τίποτε
δεν χάνεται την μνήμη σου αν δεν σβήσεις
Κάποτε θα
’ρθει το ποτάμι να σε βρει να δροσιστείς
Κάθε Μεγάλη
Παρασκευή πέφτει κόκκινη βροχή στην ψυχή σου
Βουίζουν
μηχανές ο δρόμος τρέχει
Ηλεκτρονικοί
εραστές καμένοι στους υπολογιστές
Ιεροί
πόλεμοι κι άλλα κόλπα εταιρειών
Κάθε δόγμα
στα μάτια το μίσος δυναμώνει
Κοιτάξου
στον καθρέπτη και πες εγώ πολέμησα
Πολέμησα να
πρασινίσει η γη να μεγαλώσει ο ήλιος
Κι αν ήμουν
λίγος οι λίγες μέρες αγάπης που άφησα
Ήταν μεγάλο
πράγμα για μένα
Που μεγάλωσα
μέσα στα τρύπια μου παπούτσια
Σάκης Αθανασιάδης-το δαχτυλίδι της ελευθερίας 2020
μετά την βροχή το δέντρο μεγαλώνει
Χορεύει η
πατρίδα ως το πρωί
Με χρυσούς
σταυρούς στο μπαλκόνι
Περνάει τους
Ευζώνους με ύμνους εθνικούς
Στο καζίνο η
ρουλέτα πληρώνει
Τίποτα δεν
έχει συμβεί
Μετά την
πρώτη κραυγή
Γιατί είναι άδεια η ψυχή της οθόνης
Φοβάμαι τα
δάκρυα, φοβάμαι την ελπίδα
Ο πλούτος στο μίσος μεγαλώνει
Αύριο ο
ήλιος θα έρθει πρωί
Θα έχει μαζί
του τα μάτια μου
Θα έχει μαζί
του τα χρώματα
Να ζωγραφίσω
μια θάλασσα
Η καρδιά
ανάβει απ’ το φως
Τίποτα δεν
έχει χαθεί κι ας έχει βραχεί
Μετά την
βροχή το δέντρο μεγαλώνει
Κι αν τρέχει
ο δρόμος μπροστά
Δεν είμαι
μηχανή να τον ακολουθώ
Σάκης Αθανασιάδης-το δαχτυλίδι της ελευθερίας 2020
τα μάτια του Απρίλη
Τα φιλιά σου
άναψαν
Πάλι την
καρδιά μου
Ήρθε η
άνοιξη σε σβήνω
Χελιδόνια
έφτασαν
Έπαιξαν στον
ήλιο
Μια ανάσταση
αφήνω
Τα μάτια
Του Απρίλη
τα μάτια
Θα είναι
πάντα θυμήσου
Τα δικά μου
φιλιά
Έφυγε η
θάλασσα
Μακριά απ’
το καλοκαίρι
Ρώτησες αν
έχασες
Απ’ τα ξένα
μέρη
Που σε πήγε
ο καιρός
Να σε κρύψει
απ’ το φως
Να ξεχάσεις
Τους
πατριώτες ποιητές
Μες τις
ψεύτικες γιορτές
Μη γεράσεις
Έτρεχε ο
άνεμος
Μαζί με το
ποτάμι
Μα το φράγμα
έκλεισε
Το νερό να
πάρει
Τίποτα δεν
άλλαξε
Όλα είναι
ίδια
Τα όνειρα
πουλήσανε
Μυρίζουν τα
σκουπίδια
Και κανένας
δεν ρωτά
Που είναι η
αγάπη
Τα μάτια
Του Απρίλη
τα μάτια
Ποτέ μην
ξεχάσεις
Σε θέλω
πάντα κοντά
Σάκης Αθανασιάδης-το δαχτυλίδι της ελευθερίας 2020
πάνινα κουπιά
Χάρτινα
καράβια έφτιαχνα τα βράδια
Έφτιαχνα και
πάνινα κουπιά
Όταν
μεγαλώσω το μηδέν να σπάσω
Και να
ταξιδέψω μακριά
Κόκκινα
φεγγάρια γέμιζα τους τοίχους
Έσβηνα τους
στίχους με φωτιά
Τη σιωπή μην
χάσω το όνειρο ξεχάσω
Μείνω
κολλημένος στην σκιά
Μα η αγάπη
είναι δρόμος
Κανένας
νόμος δεν θα στο πει
Η αγάπη
πονάει σε φτύνει και γελάει
Δεν έχει
διακοπές μονάχα ενοχές
Ο κόσμος
αλλάζει κι όλο βουλιάζει
Στο νησί της
κατανάλωσης σαπίζει αργά
Μαζεύει
λεφτά για να αγοράσει
Το παιδί που
έχει χάσει απ’ την καρδιά
Μην ακούς
συμβουλές μόνος σου εσύ
Με πάνινα
κουπιά φτάνεις στα νησιά
Γιατί είναι
Ελλάδα εδώ με φως μαγικό
Αν το
πιστέψεις στην φωτιά θα σε δω
Σάκης Αθανασιάδης-το δαχτυλίδι της ελευθερίας 2020
όλες οι γάτες της ζωής μου
Θέλω να πω
μια συγνώμη
Σε όλες τις
γάτες της ζωής μου πριν να φύγω
Μετά να
κλείσω κάθε πόρτα της ψυχής μου
Από τα νύχια
της αγάπης να ξεφύγω
Από μακριά
να τις ακούω που μαλώνουν
Με άλλους
γάτους που κοιτάζουνε τον δρόμο
Με τα
γατάκια τους τη μέρα να θυμώνουν
Του έρωτα η
γρίπη φέρνει πόνο
Θέλω να πω
μια συγνώμη
Σε όλες τις
γάτες που με βρίζουν γιατί πίνω
Μα στην αυλή
οι ποιητές ζούνε για λίγο
Και δραπετεύουν
απ’ τον έρωτα τον κρύο
Γι’ αυτό
λοιπόν και ταξιδεύω
Την κάθε
χώρα της Ελλάδας να γνωρίσω
Περνάω βουνά
και θάλασσα μυρίζω
Μέχρι το
κύμα να μου δείξει την ακτή
Σάκης Αθανασιάδης-το δαχτυλίδι της ελευθερίας 2020
με το φεγγάρι σκαλωμένο στο αγκίστρι
Με ένα φακό
παραπατάω μες την νύχτα
Ψάχνω το
δρόμο για την θάλασσα
Με το κεφάλι
μου γεμάτο από δίχτυα
Κι από
γυναίκες που δεν άγγιξα
Από γυναίκες
που μεγάλωναν για βέρες
Μες τα
κλειστά τους τα παράθυρα
Με το κορμί
τους να γεμίζουν τον καθρέπτη
Για ένα
χαμόγελο στην θάλασσα
Με το
φεγγάρι σκαλωμένο στο αγκίστρι
Ακούω μόνο
την ανάσα μου
Ακούω πάλι
τη φωνή σου να μου λέει
Θα ταξιδεύω
με τα μάτια μου
Μα εδώ το
κύμα με φωνάζει να ακούσω
Τα αηδόνια
τα μεσάνυχτα
Θέλει κι
αυτό να του θυμίσω
Τους άδειους
δρόμους που περπάτησα
Με το φεγγάρι
σκαλωμένο στο αγκίστρι
Βλέπω μια
βάρκα μες την θάλασσα
Να ’χει μαζί
της τα παράθυρα σπασμένα
Και τους
καθρέπτες σας που χάλασα
Σάκης Αθανασιάδης-το δαχτυλίδι της ελευθερίας 2020
ο τελευταίος της αγάπης πειρατής
Σκαλίζω το
χώμα
Χωρίζω απ’
τις πέτρες τα όνειρα
Ανθισμένο
ποτάμι
Η ψυχή δεν
ανήκει στα σώματα
Έτσι
δραπετεύω πάλι με τα χρώματα
Απ’ την
γυάλινη χώρα του «μεγάλου αδελφού»
Στο νησί του
κορμιού σου
Την άγρια
ψυχή να σκοτώσω
Όσο αγάπη
μπορώ να σου δώσω
Για να μην
διψάς
Δεν θα έχω
μαζί δαχτυλίδια
Ούτε φτερά
να πετάξεις
Μια καλύβα
όμως μπορεί να μας φτιάξει
Αν μας
λυπηθεί
Ο τελευταίος
της αγάπης πειρατής
Εργάτης την
μέρα
Ετοιμάζω τα
χρώματα
Να βάψω μια
νύχτα
Το μαύρο της
ψυχής μου λευκό
Σάκης Αθανασιάδης-το δαχτυλίδι της ελευθερίας 2020
η θάλασσα των ονείρων
Κάποια
στιγμή φαντάστηκα πως με κρατούν το χέρι
Μα ήτανε η
γάτα μου που ήθελε να παίξει
Πεινούσα και
σκεφτόμουνα δεν θα τα καταφέρω
Πολλές
βιτρίνες όμορφες μα η πόλη γριά σκλάβα
Κοιμόμουν
πάντοτε αργά την νύχτα είχα μάνα
Μα όταν
ξυπνούσα έψαχνα αγκαλιά να με ζεστάνει
Πήγαινα
πρώτος στη δουλειά με μια ώρα ύπνο
Μα ήταν λίγα
τα λεφτά τσιγάρα και κονσέρβες
Το σώμα μου
το έκρυβα στα παιδικά μου ρούχα
Πετούσα και
χανόμουνα στο φως και στο σκοτάδι
Μάζευα
λέξεις στα κρυφά από τασάκια άδεια
Μα δεν
γινόμουν ποιητής έλειπε η φωνή μου
Όσα κορίτσια
γνώρισα έκλεψα μια στιγμή τους
Τις άδειες
σελίδες μου με έρωτα να γεμίσω
Χρώματα απ’
τα μάτια τους μέσα μου να κρατήσω
Να μη χαθούν
οριστικά τώρα που έχουν φύγει
Κάποια
στιγμή ονειρεύτηκα τα μαγικά παπούτσια
Πως τα φοράω
και περπατώ στο ορμητικό ποτάμι
Δεν είχα
ανάγκη τα υλικά στο μαγικό ταξίδι
Στην θάλασσα
των ποιητών διψούσα για να φτάσω
Σάκης Αθανασιάδης-το δαχτυλίδι της ελευθερίας 2020
ένα καλό τέλος
Δεν είχα τα
κλειδιά
Να ανοίξω
την καρδιά σου
Αέρας να
περάσει βροχή να δροσιστείς
Δεν είχα
ούτε φακό να βρω τα μυστικά σου
Ούτε ήθελες
κι εσύ να είμαι πειρατής
Μα θέλω αν
με δεις μετά από καιρό
Αλήθεια ή
ένα ψέμα να μου πεις
Θα ήτανε
αρκετό μονάχα ένα βέλος
Για ένα καλό
τέλος
Ένα καλό
τέλος για να γίνεις μέλος
Σε κόμματα,
τελείες και θαυμαστικά
Δεν είχα
θάρρος στη σκηνή
Το σώμα σου
να ανάψω
Να μάθεις να
μιλάς με τη σιωπή
Δεν είχα
ούτε τα λεφτά να φτιάξω
Ένα κλουβί
που ήθελες πολύ
Σάκης Αθανασιάδης-το δαχτυλίδι της ελευθερίας 2020
πιο όμορφη θάλασσα από εσένα δεν είδα
Λέω μπορώ να
περάσω
Στην άλλη
όχθη χωρίς να πνιγώ
Μα η βάρκα
μου είσαι εσύ και που να πάω
Να κολυμπώ
δεν έμαθα σε κρύα νερά
Τρέχω να
φτάσω μια σκιά
Να
προσπεράσω τον εαυτό μου
Σβήνω και
γράφω τα χαρτιά
Σε βλέπω να
γελάς στο όνειρό μου
Φωτιά
θάλασσα αέρας
Στο τέλος
της μέρας
Ένα φιλί
προσευχή στη ζωή
Παρ’ όλα
αυτά έχω παπούτσια δανεικά
Έξω απ’ τους
δρόμους της ψυχής που με πάνε
Μα όταν τα
μάτια μου την θάλασσα κοιτάνε
Σβήνω τον
δρόμο αναπνέω για μας
Γράφω
αριθμούς υποχρεώσεις
Λογαριασμοί
τον ύπνο μου τσιμπάνε
Ξυπνάω σε
κοιτάω γιατί να φοβάμαι
Πιο όμορφη
«θάλασσα» από εσένα δεν είδα ποτέ
Σάκης Αθανασιάδης-το δαχτυλίδι της ελευθερίας 2020
σε αυτούς που με χαμόγελα πούλησαν τον
αγώνα
Άδειο το
χωριό
Διαβάζει ο
δρόμος παραμύθια
Γαβγίζει ένα
σκυλί
Φάρος το
καφενείο μες την νύχτα
Κοιμάται στο
τιμόνι απ’ το πρωί
Μα τώρα ο
βαρδάρης θα ξυπνήσει
Θα παίξει με
τα δέντρα σαν παιδί
Το κρύο του
φιλί θα τα χαρίσει
Απόψε κάνει
κρύο στην ψυχή
Κι ο
παγωμένος ήλιος σε θυμώνει
Μα είσαι
δυνατή γιατί είσαι ένα παιδί
Και τα
όνειρα ο φόβος δυναμώνει
Τούτη την
στιγμή κάνε μια ευχή
Να σπάσει ο
καθρέπτης του χειμώνα
Μείνε δυνατή
άνοιξε ψυχή
Να περάσει
άνοιξη στο σώμα
Ο ήλιος η
πατρίδα σου γιατί
Τον ήχο της
καρδιά σου ξέρεις τώρα
Νύχτα η
πατρίδα τους, σιωπή
Σε αυτούς
που αγάπησαν το σώμα σαν εικόνα
Χιλιόμετρα
στο χώμα για εμάς
Στους
άγριους δρόμους του αιώνα
Κόμματα,
αποκόμματα ψευτιάς
Σε αυτούς
που με χαμόγελα πούλησαν τον αγώνα
Σάκης Αθανασιάδης-το δαχτυλίδι της ελευθερίας 2020
παραδώσου γυμνή
Εδώ τα μάτια
μου μαλώνουν με θάλασσες
Εδώ χτυπάω
με σφεντόνα αστέρια
Της νύχτας
να σπάσω την σιωπή
Να μην
παραιτηθώ απ’ όσα κυνηγούσα μικρός
Στο φτηνό
μην χαλάσω τα όνειρα
Μα εσύ από
μακριά θολά πάλι βλέπεις
Σκυλιά στο
δωμάτιο την νύχτα που τρέχουν
Με χαπάκια
άδειο ύπνο θα έχεις
Γιατί φοβάσαι
της αγάπης τον δρόμο
Έλα εδώ μου
μιλάει σαν σκλάβο ο άνεμος
Έλα εδώ να
ακούσω ξανά
Το ποτάμι
που μέσα μου τρέχει
Έλα εδώ με
ένα γέλιο σου μόνο για δώρο
Τι άλλο να
σου πω
Παραδώσου
γυμνή στον έρωτα
Εδώ που
καράβια οργώνουν την θάλασσα
Εδώ που μπροστά
μου οι γλάροι περνάνε
Όλοι φεύγουν
μακριά μα πίσω κοιτάνε
Την πατρίδα
με το όμορφο φως
Εδώ ανοίγω
τον δρόμο να περάσει ο άνεμος
Εδώ χαρίζω
φιλιά στην βροχή να νικήσω τον θάνατο
Μια μέρα
ακόμα που δεν πίστεψες στης αγάπης το αθάνατο
Τι άλλο να
σου πω
Παραδώσου
γυμνή στον έρωτα
Σάκης Αθανασιάδης-το δαχτυλίδι της ελευθερίας 2020
ο τελευταίος δρομέας
Βούλιαξε την
βάρκα του με τα μυστικά
Ένα
ηλιοβασίλεμα έξω απ’ το λιμάνι
Ήθελε να
κρύψει το όνομά της στον βυθό
Μήπως
καταφέρει να την διώξει απ’ το μυαλό
Μετά καθώς
κολύμπαγε να φτάσει στη ακτή
Έβλεπε τις
γάτες να φεύγουν πειραγμένες
Γι’ αυτές
εκείνος ήτανε μονάχα η τροφή
Οι αγάπες
τώρα πια γι' αυτόν κομμένες
Σπάει κουπιά
η καλή μοναξιά
Στο άδειο το
ποτήρι
Η καλή
μοναξιά παλεύει με τα κύματα
Χάνει
κερδίζει γίνεται πανηγύρι
Στην αρχή τον
μάλωναν όλοι στο χωριό
Κι έλεγαν
την βάρκα του δεν έπρεπε να βυθίσει
Γι’ αυτόν
ήταν πολύτιμη να έχει μια δουλειά
Θα βρει άλλη
γυναίκα να αγαπήσει
Μα αυτός
μέσα στην ζάλη του στην θάλασσα μιλούσε
Κάθε ποτήρι
με κρασί το έκανε φιλί
Κι όταν
έφτανε στον βυθό την βάρκα συναντούσε
Η αγάπη του
περίμενε εκεί
Σάκης Αθανασιάδης-το δαχτυλίδι της ελευθερίας 2020
το καλοκαίρι της άμμου
Άδεια τα
χέρια μου δεν έχω δώρα
Μόνο έχω
μαζί μου χάρτη για τον δρόμο
Πριν
νυχτώσει να βρούμε την θάλασσα
Ένα
καλοκαίρι στην άμμο να φτιάξεις
Κι αν δεν
φοβάσαι την γαλάζια μητέρα
Μπορείς να
πετάξεις λίγες πέτρες στα κύματα
Η σκόνη της
ψυχής σου να χαθεί στον αέρα
Να κλάψεις,
να γελάσεις ή μόνο να μεθύσεις
Που είναι τα
χρώματα που χάριζε ο ήλιος
Μόνο χώματα
βλέπω στους δρόμους των φτωχών
Ένα
καλοκαίρι στην άμμο να φτιάξεις
Την θάλασσα
μέσα μου των πειρατών
Ένας
κόκκινος τοίχος η καρδιά μου
Που τον
φτύνουν τις νύχτες περαστικοί
Που πετάνε
πέτρες μεθυσμένοι να σπάσουν τη φωνή μου
Μα αντέχει
ακόμα στην βροχή
Δεν θα σου
δείξω τον δρόμο να τρέξεις
Γιατί δεν ξέρω
ο δικό σου δρόμος που πάει
Το παράθυρο
να μπεις στην αγάπη
Μόνη πρέπει
να το φτιάξεις
Μέσα στα
μάτια η φωνή σου να μην τουφεκίζεται
Σάκης Αθανασιάδης-το δαχτυλίδι της ελευθερίας 2020
ο άλλος δρόμος που με πάει…
Αν και
κουρασμένος απ’ τον δρόμο
Μπορούσα να
περπατήσω
Μακριά απ’
τον εαυτό μου
Τα μάτια μου
να καθαρίσουν στον αέρα
Μέρες και
νύχτες μάλωνα με την σκόνη
Χωρίς ένα
χάρτη που να δείχνει τον δρόμο
Κι όλο
ανθρώπους στο δρόμο ρωτούσα
Υπάρχει
κάποιος δρόμος που σε σώνει
Κι όλο
ρωτούσα
Ο άλλος
δρόμος που με πάει…
Έτσι περπατούσα
Σε δάση που
είχαν γίνει αυλές
Ανάμεσα σε
ανθρώπους με γυάλινες ψυχές
Κι έκαιγα
κάθε παλιό στο μυαλό μου
Κι έφτανα
στο τέλος εξαντλημένος
Ώσπου
κατάλαβα το τέλος είναι φόβος
Και τότε
είπα στου δρόμου τις φωνές
Ο φόβος
είναι όπλο που σκοτώνει
Πέτρες
πετούσα μακριά
Έτρεχα να
τις πιάσω
Ίδρωνα μέσα
στην ερημιά
Τόσο φως πώς
να το χάσω
Μα όταν
ξυπνούσα ήμουν καλά
Ο ήλιος αν
είχε βγει το πρωί
Αν χόρευε
στα μάτια μου η βροχή
Ήμουν καλά
γιατί απάντηση για μένα είχα βρει
Ο άλλος
δρόμος στην αγάπη με πάει
Σάκης Αθανασιάδης-το δαχτυλίδι της ελευθερίας 2020
τα όνειρα δεν ζούνε με το σώμα
Μεγάλωσα σε
ένα χωριό
Κοντά στον
Αξιό
Περπάτησα
μακριά μα κράτησε νερό
Για πάντα η
ψυχή μου
Κι ακόμη
όταν έχασα
Πατέρα και
χωριό
Ο ποταμός με
φώναζε
Να αντέξω κι
άλλον δρόμο
Γι’ αυτό κι
εσύ μην με ρωτάς
Τι πρέπει
για να κάνεις
Κοίτα να
βρεις μια ρίζα στην καρδιά
Αλλιώς τα
όνειρά σου χάνεις
Θα γίνεις
ίδιους με αυτούς
Που
προσαρμόζονται στο χρώμα
Τους ηθικούς
της μέρας διπλανούς
Αυτούς που
ζούνε μόνο με το σώμα
Στις πόλεις
που με ρώταγαν
Πως γίνεται
φωτιά
Το άγριο
θολό ποτάμι
Στην λεωφόρο
των αθώων τις άφηνα φιλιά
Να
ξεδιψάσουν με τα φώτα το σκοτάδι
Σάκης Αθανασιάδης-το δαχτυλίδι της ελευθερίας 2020
εξορισμένος ποιητής
Σε ένα έρημο
νησί
Καίω την
νύχτα με τσιγάρα
Εξορισμένος
ποιητής
Που δεν
αθώωσε κανένα με κερί
Μοιάζω με
ανήλικο παιδί
Που το
αφήσανε στο δρόμο τον χειμώνα
Μέσα στην
κρύα την βροχή
Να δυναμώσει
η ψυχή του και το σώμα
Βλέπω τον
ήλιο που βουτά
Κόκκινη
θάλασσα το αίμα μου στο σώμα
Σαν του
φιλιού σου την φωτιά
Που μου
θυμίζει ένα λάθος μου ακόμα
Κάτω απ’ τα
αστέρια η φωτιά
Καίει το
μέλλον, το παρόν μα και τον φόβο
Γιατί η ζωή
είναι μικρή
Και δεν
πετιέται σε συμβάσεις για έναν ρόλο
Μοιάζω με αδέσποτο σκυλί
Που παρατάει
το καλοκαίρι του στο χώμα
Για να
φυλάξει την τροφή
Απ’ τους
προφήτες που αγάπησαν το σώμα
Εξορισμένος
ποιητής
Απ’ την
αγάπη την δική σου για το μέλλον
Σπάω την
νύχτα με σφυρί
Όλες τις
πέτρες της ψυχής που κρύβουν μίσος
Σάκης Αθανασιάδης-το δαχτυλίδι της ελευθερίας 2020
όμως εγώ δεν μπορώ να σε αφήσω
Κοιτάζω μια
βάρκα στα μάτια σου
Που
ταξιδεύει σε κύματα αφρισμένα ξανά
Κανείς δεν
ήρθε να σου πει που είναι στεριά
Το δάκρυ το
δέρμα σου καίει
Δεν έχω
κουπιά να σου δώσω
Ούτε πανιά
να πετάξεις ψηλά
Μονάχα λίγο
μαύρο προσπαθώ να σκοτώσω
Για να
περάσεις τον χειμώνα ξανά
Όμως εγώ δεν
μπορώ να σε αφήσω
Μέσα στη
σκόνη του μυαλού σου
Να παλεύεις
μόνη
Σαν χαρτί να
σε κάψω να σκορπίσω τις στάχτες σου
Δεν μπορώ να
σε αφήσω
Γιατί ήταν
λίγο το σώμα σου
Λίγη η ανάσα
σου
Λίγο το αίμα
σου
Και θέλω
περισσότερα από σένα να ζήσω
Σάκης Αθανασιάδης-το δαχτυλίδι της ελευθερίας 2020
ο δρόμος αγοράζει τα παραμύθια
Στη λίμνη
διαβάζεις
Της ζωής μου
τα ταξίδια
Τον ήλιο που
αφήνω
Να ξυπνήσει
το παιδί
Παλιά
ονειρευόμουν
Ένα μόνο
ταξίδι
Να γνωρίσω
τα χρώματα
Από μια ξένη
γη
Όμως ο
δρόμος
Για κάποιους
γίνεται παιγνίδι
Πατρίδα τους
είναι
Ολόκληρη η
γη
Μα ο δρόμος
αν κλείσει
Αγοράζει τα
παραμύθια
Η σκόνη του
σκεπάζει
Για πάντα
την ψυχή
Τα νύχια του
ο φόβος
Στα μάτια θα
σου αφήσει
Μαζί του θα
ζήσεις
Θα χάσεις το
παιδί
Σάκης Αθανασιάδης-το δαχτυλίδι της ελευθερίας 2020
το μέλλον θα σε περιμένει…
Τώρα
κοιμήσου κι όταν ξυπνήσεις το πρωί
Το σώμα σου
θα παραδώσεις
Γιατί
υπάρχει ζήτηση για ανταλλακτικά
Και πρέπει
κάποιους τώρα να τους σώσεις
Τώρα
κοιμήσου γιατί κουράστηκες πολύ
Πηγαίνοντας
μια μπροστά και μια πίσω
Κάνοντας το
πιστό σκυλί στα αφεντικά
Αφού δεν σου
το είπαν φυσικά
Το σώμα σου
πως πρέπει να το παραδώσεις
Τώρα κοιμήσου
κι όταν ξυπνήσεις το πρωί
Θα είσαι
μόνος στην αυλή με ένα όπλο να σε σημαδεύει
Θα ναρκωθείς
στην πρώτη τουφεκιά
Την ώρα που
η θάλασσα απ’ τα μάτια μου θα βγαίνει
Τώρα
κοιμήσου θα γίνεις όμορφο ανταλλακτικό
Θα
ταξιδεύεις στον ωκεανό
Κι αν
είσαι λίγο τυχερός
Θα είσαι ο
ευνούχος του μονάρχη
Τώρα
κοιμήσου κι όταν ξυπνήσεις το πρωί
Το μέλλον θα
σε περιμένει…
Σάκης Αθανασιάδης-το δαχτυλίδι της ελευθερίας 2020
αυτό αξίζει μόνο
Την νύχτα
που ήρθες να με βρεις
Είχα αστέρια
για να δεις
Μα κοίταζες
τον δρόμο
Έπαιζες με
το κινητό
Είχες στα
μάτια σου κενό
Ήρθες να μου
αφήσεις πόνο
Κάποτε θα’
ρθεις να με βρεις
Τα
ξημερώματα να πεις
Το σώμα μου
διψάει
Για έρωτα
αληθινό
Για το φιλί
σου το καυτό
Το ψεύτικο
πονάει
Την νύχτα
που έμαθες να ζεις
Στέλνεις
μηνύματα γραπτά
Να μου
γνωρίσεις
Μα εγώ δεν
νοιάζομαι γι’ αυτό
Να κολυμπάω
στο ποτό
Στον άδειο
δρόμο
Γιατί η
αγάπη είναι εδώ
Κι αυτό
αξίζει μόνο
Σάκης Αθανασιάδης-το δαχτυλίδι της ελευθερίας 2020
τα χάρτινα παπούτσια του αγγέλου
Τα μάτια σου
μια θάλασσα αφρισμένη
Μες τον βυθό
τους με καλούν να δροσιστώ
Μα έχεις
γεμίσει με αλάτι την ψυχή σου
Και απ’ το
ποτήρι σου απόψε δεν θα πιώ
Τα χέρια σου
σφιχτά με αγκαλιάζουν
Και στα
μακριά σου τα μαλλιά ζητάς να τυλιχτώ
Μες την σκιά
σου όλοι οι δρόμοι να με χάσουν
Να κλείσω
την φωνή και να σωθώ
Μα τα όνειρά
φοβάμαι πως θα σπάσουν
Αν με
τυλίξεις σαν χαρτί
Θα περιμένω
εντολή απ’ την μαμά και τον μπαμπά σου
Πότε η
άνοιξη θα ’ρθεί
Μετά θα μου
ζητούν να μπω στο κόμμα
Για να
κερδίζεις μια μικρή προαγωγή
Και
περισσότερα ακόμα
Να αντιγράφω
αυτούς που έχω σιχαθεί
Μη στέκεσαι
στην πόρτα οργισμένη
Ο πυρετός
για σένα ήταν προσευχή
Ακίνητος
κανείς νέος δεν μένει
Αφού εκεί
έξω τρέχει με τα πόδια η ζωή
Όλοι οι
δρόμοι με φωνάζουν
Βάλε τα
κόκκινα παπούτσια του δρομέα
Περπάτα μες
την άμμο είναι ωραία
Ο έρωτας σαν
άνεμος περνά
Όλοι οι
δρόμοι με φωνάζουν
Βάλε τα
λόγια το τραγούδι ξεκινά
Τα σώματα
κουράζονται και χάνουν
Αν δεν
φωνάξει η ψυχή απ’ τα βουνά
Σάκης Αθανασιάδης-το δαχτυλίδι της ελευθερίας 2020
ένα καλοκαίρι καρφωμένο στο
μάγουλο
Πατάει στις
μύτες των ποδιών της
Και στον
αέρα κολυμπάει
Σχεδιάζει
χάρτινα πιστόλια
Και μια
σφαίρα που χτυπάει
Μου λέει πως
με αγαπάει
Αν θα χαθώ
πολύ θα κλάψει
Μετά απλά θα
με ξεχάσει
Κάθε φιλί
μου θα το κάψει
Εγώ απλώνω
τα εργαλεία
Φτιάχνω
τραγούδια από χώμα
Της τα
χαρίζω σαν παιγνίδια
Μα αυτή
επιμένει να γελάει
Με ένα
καλοκαίρι καρφωμένο στο μάγουλο
Ακόμη ελπίζω
Πως όταν
κλείσει για καλά η πληγή
Θα πιστεύω
σε αυτό που εγώ χτίζω
Πατάει στις
μύτες των ποδιών της
Και στον
αέρα κολυμπάει
Βασιλική
ονόμασα την σφαίρα
Μα
κάπου-κάπου το ξεχνάω
Μου λέει πως
με αγαπάει
Πως είμαι
ελεύθερος να φύγω
Κι εγώ
ανοίγω μια πόρτα
Με ένα
καλοκαίρι καρφωμένο στο μάγουλο
Ακόμη ελπίζω
Σάκης Αθανασιάδης-το δαχτυλίδι της ελευθερίας 2020
η κόρη του βοριά
Τρέχει ξανά
πίσω απ' το φεγγάρι
Παίζει ξανά
την κόρη του βοριά
Αλλάζει
μάτια κάθε καλοκαίρι
Τα αστέρια
βλέπει και γελά
Ξέρει να
τρέχει πίσω απ’ τον νόμο
Μιλάει για
δρόμο, φως κι ομορφιά
Ακούει καλά
φωνές στην άμμο
Παίζει ξανά
την κόρη του βοριά
Τρέχει,
τρέχει μα πουθενά δεν φτάνει
Τρέχει,
τρέχει και στο μηδέν γυρνά
Γιατί ποτέ
το κύμα δεν την φτάνει
Κι αυτή η
θάλασσα δεν ξέρει να αγαπά
Τρώει τα νύχια
της μέσα στην νύχτα
Κοιτά το
φεγγάρι μέχρι να χαθεί
Κι όταν
χορτάσει απ’ την κρύα αγάπη
Λέει στον
ήλιο να την λυπηθεί
Τρέχει ξανά
πίσω για συγνώμη
Ανάβει κεριά
σε άγαλμα χρυσό
Τρέχει ξανά
να ψάξει νερό
Μα δεν φορά
τα δικά της τα μάτια
Τρέχει,
τρέχει μα πουθενά δεν φτάνει
Τρέχει,
τρέχει μα ο δρόμος την περνά
Ίσως μια
φορά όταν θα βρέχει
Το ποτάμι
μέσα της να αρχίσει να κυλά
Σάκης Αθανασιάδης-το δαχτυλίδι της ελευθερίας 2020
το μαύρο να καεί με έρωτα
Μονάχος δεν
μπορώ
Τον
λαβύρινθο της ζωής να περάσω
Γι’ αυτό από
εσένα ζητώ
Μια αόρατη
κλωστή στον λαβύρινθο μη χαθώ
Ακόμη κι αν
μπορώ
Ένα αστέρι
να δω όταν πέφτει
Αυτό που θα
ζητάω από σένα
Είναι αγάπη
να μπορώ να το πιάσω
Να βάλεις
φωτιά στην ψυχή
Τα μάτια να
ανάψουν
Φωτιά στη
ψυχή, φωτιά στο σώμα
Το μαύρο να
καεί με έρωτα
Είναι ώρα να
πετάξω τη σκόνη απ’ τα μάτια
Το μαύρο να
γίνει κομμάτια
Φωτιά στη
ψυχή, φωτιά και στο σώμα
Τα μάτια να
ανάψουν
Ακόμη κι αν
μπορώ να κερδίσω
Ας χάσω για
την αγάπη
Μια ήττα
τέτοια φέρνει φως στο μονοπάτι
Ας χάσω για
την αγάπη το μαύρο θα καεί στον έρωτα
Σάκης Αθανασιάδης-το δαχτυλίδι της ελευθερίας 2020
τι θέλεις να χάσεις για να ξεχάσεις
Κανείς δεν
σου είπε πως
Εδώ μια
πέτρα μπορεί να γίνει χρυσός
Εδώ μια
θάλασσα μπορεί να χτιστεί
Κι η αγάπη
πάντα θα αργεί
Τι θέλεις να
χάσεις για να ξεχάσεις
Αυτό που
έχασες και την ψυχή σου γρατσουνά
Βγάλε τα
παπούτσια τρέξε μόνος
Εσύ είσαι η
στάση εσύ είσαι κι ο δρόμος
Κανείς δεν
σου έμαθε πως
Στην πόλη
αυτή η αγάπη πάντα θα αργεί
Κι αν ποτέ
δεν φανεί ή φτάσει κρύα
θα φταις εσύ
που δεν άνοιξες τα παράθυρα
Το καλοκαίρι
φεύγει ο κόσμος
Αυτοκίνητα
γαυγίζουν σαν σκυλιά
Κάπου μακριά
η πόλη θα έχει
Τον θόρυβο
αγκαλιά
Πάλι πρωί
τρέχει ο δρόμος
Η πόλη
διψάει για φως
Περιμένεις
μόνος την αγάπη να φτάσει
Τα μάτια σου
έχει σπάσει ο καπνός
Σάκης Αθανασιάδης-το δαχτυλίδι της ελευθερίας 2020
το δικό σου καλοκαίρι
Δεν θα σου
δώσω διαδρομή
Για μια
καλύτερη ζωή
Ο δρόμος
μόνος θα σε βρει
Την γεύση
της ζωής να σου χαρίσει
Ούτε θα πάρω
το κλειδί
Να ανοίξω
πόρτες στη ζωή να περπατήσεις
Γιατί σου
δείχνω το πρωί
Απ’ το
παράθυρο τον ήλιο
Να αγαπήσεις
το δικό σου καλοκαίρι
Πήγαινε
μόνος σου μπροστά
Μάτια μου
θάλασσα και φως
Μα κοίτα
πίσω
Αυτούς που
ανέβηκαν ψηλά
Και καήκαν
σαν τα χαρτιά για λίγο ίσκιο
Δεν θα σου
μάθω να κρατάς
Στα μάτια
χώμα απ’ τον φόβο
Ούτε τις
νύχτες να μετράς
Τα βήματα
για έναν ρόλο
Γιατί έχεις
μάθει για καλά
Όρθιος να αντέχεις
στην φωτιά
Κανείς να
μην σου κλέψει
Το δικό σου
καλοκαίρι
Σάκης Αθανασιάδης-το δαχτυλίδι της ελευθερίας 2020
θάλασσα Ομόνοιας
Περνούσαν οι
Νοέμβρηδες από την Πατησίων
Φωνάζανε
συνθήματα στην θάλασσα Ομόνοιας
Τα πόδια
τους ξυπόλυτα μέσα στα δακρυγόνα
Γέμισαν με
ελπίδα την καρδιά
Χτυπούσαν τα
παράθυρα μα θάλασσα δεν άνοιγε
Ο άνεμος
έπαιρνε τα συνθήματα μακριά
Κι όσο
περνούσε ο θυμός και τα μαλλιά αρπίζανε
Τα λιώσαν οι
Δεκέμβρηδες σαν να ήταν παγωτά
Σε άγνωστα
μέρη περπατώ
Το καλοκαίρι
κράτα
Στα μάτια
σου για μένα
Χειμώνας
είναι εδώ
Ότι
ονειρεύτηκα παιδί ποτέ να μην ξεχάσω
Ο έρωτας
φωτιά για την ψυχή
Όσο περνούσε
ο καιρός κάποιο γνωστοί χαθήκανε
Κάθισαν στις
καρέκλες τους και μέτραγαν τα λόγια
Που πήγαν
οι Νοέμβρηδες ποτέ τους δεν μου είπανε
Κοιτούσαν να
χαλάσουν τα ρολόγια
Κι έτσι το
μαύρο απλώθηκε μακριά ως την Σαλονίκη
Σε κάμπους,
σε λιμάνια, σε χωριά
Και οι
φοιτητές ξεχάστηκαν στο απλήρωτο το νοίκι
Οι βάρβαροι
επιστρέψανε ξανά
Σε άγνωστα
μέρη περπατώ
Πεθαίνω για
μια μέρα
Σηκώνομαι κι
αναζητάω τον θεό
Που πήγαν οι
Νοέμβρηδες ποτέ δεν το ρωτάω
Τα μάτια
τους γνωρίζω αν τα δω
Σάκης Αθανασιάδης-το δαχτυλίδι της ελευθερίας 2020
την αγάπη σαν ζητιάνα αναγνωρίζει ο
νόμος
Πως να δεις
καθαρά πώς να περάσει ο φόβος
Την αγάπη
σαν ζητιάνα αναγνωρίζει ο νόμος
Βρες ένα
σώμα λοιπόν να περάσεις την νύχτα
Κι όταν
βαρεθείς το πετάς με μια καληνύχτα
Την πρώτη
φορά η καρδιά θα πονά
Όταν έχουν
γεμίσει τα μάτια σου χώμα
Μα
συνηθίζεις σιγά- σιγά να βλέπεις θολά
Σαν
κομπάρσος σε στημένο αγώνα
Όμως εγώ
είμαι ο χαμένος του δρόμου
Ο Έλληνας
ξένος
Που δεν
γνωρίζει καθόλου αγγλικά
Και τον λυπάται
κάθε πολιτισμένος
Γι’ αυτό
λοιπόν θα σας πω να κόβεται την γλώσσα
Σε αυτούς
που μιλούν με το σώμα
Κι αν είναι
γυναίκες ή παιδιά η ποινή
Να είναι πιο
βαριά ακόμα
Μιλούν στους
διαδρόμους σιγά
Μα εγώ
προσπαθώ
Τον εαυτό
μου να προσπεράσω
Πίσω την σκιά
μου να αφήσω χωρίς να κρυφτώ
Κι αν λένε
θα σβήσω απλά θα κερδίσω
Απλά για να
πω σε όποιον μιλάει με το σώμα
Αυτή την
παρέλαση μην σου την κλέψει ο χρόνος
Μην είσαι
πελάτης κανενός γιατί είσαι μόνος
Την αγάπη
σαν ζητιάνα αναγνωρίζει ο νόμος
Σάκης Αθανασιάδης-το δαχτυλίδι της ελευθερίας 2020
το νησί αμνησίας
Την ώρα που
το φως κυλάει
Μέσα στο
αίμα
Ποτάμι
ακίνητο η ψυχή
Θολό το
βλέμμα
Με απορία σε
κοιτώ χαμένο παιγνίδι
Τι άλλο ψέμα
να σου πω τα είπα όλα είδη
Μα κράτησε
στην μνήμη σου αυτό όταν πίνεις και μιλάς στο κενό
Ποιος θα σου
κάνει έρωτα να καθαρίζεις την ψυχή
Πρόσεχε μην
μιλάς πολύ
Για μένα
αυτό δεν ήταν ένα κάποιο ταξίδι
Οι κύκλωπες
ήταν πολλοί
Στο νησί
αμνησίας
Την ώρα που
ρωτάς ξανά
Που πάει
τώρα ο δρόμος
Αν είναι
βαρετή η σιωπή
Όταν κάποιος
μένει μόνος
Δεν έχω
τίποτα να πω δεν έχω φωνή
Κάτι
στιχάκια μονάχα
Βρεγμένα
στις τσέπες
Που ψάχνουν
μουσική
Μα κράτησε
στην μνήμη σου αυτό
‘Όταν πίνεις
και μιλάς στο κενό
Ποιος θα σου
κάνει έρωτα
Να
καθαρίζεις την ψυχή
Σάκης Αθανασιάδης-το δαχτυλίδι της ελευθερίας 2020
τα μαγικά παπούτσια
Αφήνεις το
φεγγάρι να με σπάσει
Άδειο ποτήρι
που η νύχτα το κερνά
Μάτια καρφιά
που έχουνε σκουριάσει
Να κυνηγάνε
κάθε μέρα τα λεφτά
Φοράω τα
μαγικά παπούτσια και σε ψάχνω
Μες της
Αθήνας την μεγάλη μοναξιά
Χτυπάω
κουδούνια και με βρίζουν
Ακούω
σειρήνες από περιπολικά
Ποιος θα σου
δώσει ένα φιλί
Αν πας να
κλάψεις
Ποιος θα σου
δώσει αγκαλιά
Για να
σωθείς
Ποιος θα σου
ράψει τα φτερά
Για να
πετάξεις
Ποιος θα σου
δώσει τον φακό
Να μην
χαθείς
Φοράω τα
μαγικά παπούτσια να πετάξω
Μακριά από
νόμους κι αστυνόμους μοναξιάς
Ανάβω μια
φωτιά τον ύπνο σου να κάψω
Μήπως
αρχίσεις μες το φως να περπατάς
Σάκης Αθανασιάδης-το δαχτυλίδι της ελευθερίας 2020
γυάλινα σύννεφα
Τρέχεις
μπροστά για πρώτη φορά
Η ομίχλη
κρύβει το σώμα
Βλέπω θολά
φεύγεις μακριά
Μα είσαι εδώ
μαζί μου ακόμα
Γυάλινα
σύννεφα
Στα Γιάννινα
ο δρόμος σε πάει
Μάθε κι εκεί
να περπατάς
Όπως έμαθες
μαζί μου
Κάθε νησί
έχει αγκαλιά
Κι αγαπάει
όσους δίνουν
Γυάλινα
σύννεφα
Η αγάπη
χιλιόμετρα πάει
Πήγες λοιπόν
στα Γιάννινα
Γιατρός για
να σπουδάσεις
Μα μες της
λίμνης τα νερά
Την μουσική
μην χάσεις
Η θάλασσα
στα μάτια σου
Να μην γεμίζει
αίμα
Μα αλάτι απ’
τα κύματα
Που δεν
αντέχουν ψέμα
Γυάλινα
σύννεφα
Ένα αστέρι
απόψε σας σπάει
Κοίταξε
αυτούς που χάθηκαν
Μες τον
καθρέπτη μόνοι
Και την ζωή
τους ξόδεψαν
Με γκάζια
στο τιμόνι
Ποτέ τους
δεν αγγίξανε
Τον έρωτα
που καίει
Μόνο
υπάλληλοι έγιναν
Και δυστυχώς
χυδαίοι
Γυάλινα
σύννεφα
Η αγάπη τα
σύνορα σπάει
Τώρα λοιπόν
στα Γιάννινα
Απ’ την
βροχή μην χάσεις
Άνοιξε απλά
τα μικρά σου φτερά
Υπάρχουν
κοντά σου κορυφές να τις φτάσεις
Γι’ αυτό σου
λέω για μια ακόμα φορά
Τον
τελευταίο σου καθρέπτη να σπάσεις
Να μην
προσκυνάς το δυνατό
Απ’ το
αδύναμο την αγάπη θα μάθεις
Γυάλινα
σύννεφα
Χελιδόνι η
καρδιά μου πετάει
Σάκης Αθανασιάδης-το δαχτυλίδι της ελευθερίας 2020
τα χάρτινα σπίτια
Χειμώνιασε
κι η νύχτα δεν περνάει
Τα δίχτυα
της αγάπης είναι αόρατα
Η μνήμη σαν
κουνούπι με τσιμπάει
Ταξίδια με
φιλιά που έχουν ονόματα
Ανοίγω τα
παράθυρα να τρέξουν
Τα ακίνητα
ποτάμια ως το αίμα σου
Κοιτάζω τα
καράβια που σαλπάρουν
Και φέρνω
στο μυαλό μου κάθε ψέμα σου
Ελπίζω όταν
βρεις το καλοκαίρι
Η θάλασσα
στα μάτια σου να φαίνεται
Να κόψεις
κάθε πρέπει με μαχαίρι
Η ψεύτικη
ζωή να μην αντέχεται
Την σκόνη
απ’ τα χρόνια να μην βλέπεις
Τα χάρτινα
τα σπίτια σου που καίγονται
Σε άγνωστα
λιμάνια να με ψάχνεις
Να καίω τα
όνειρά μου όσα καίγονται
Ξημέρωσε κι
ο δρόμος μεθυσμένος
Φωτοτυπίες
ζωντανές με αυτοκίνητα
Για τώρα ο
θεός είναι κλεισμένος
Από
εταιρείες που τυπώνουν εικονίσματα
Σάκης Αθανασιάδης-το δαχτυλίδι της ελευθερίας 2020
το δαχτυλίδι της ελευθερίας
Κάποτε θα
κρατήσω ένα σύννεφο στα χέρια
Κάθε σταγόνα
πάνω σου να πέφτει
Θα είμαι η
καλημέρα στον καθρέπτη
Ο δρόμος στα
μάτια σου να μεγαλώνει
Κάποτε θα
γίνω η σκόνη στην καρδιά σου
Πίσω στην
θάλασσα να τρέχεις Κυριακή
Κύμα στα
κόκκινα νερά που μοιάζει με φωνή
Την ώρα που
ο ήλιος δύει να σε έχω αγκαλιά
Ίσως να
γίνουν πιο πράσινα τα μάτια σου
Στον
χωματόδρομο κάτω απ’ το φεγγάρι
Γιατί η
αγάπη επιστρέφει πάντοτε σαν σκόνη
Ξυπόλυτη και
μόνη για να είναι αληθινή
Μα τώρα εδώ
φοβάμαι τα χιλιόμετρα τα άγρια
Στα βουνά
της ελευθερίας τα σκοτάδια
Τα χρώματα
των θεατών που σε χειροκροτούν
Τα
γυαλισμένα όπλα στα χέρια τους
Έτοιμα να
χτυπήσουν όσους διαφωνούν
Φοβάμαι
αυτούς που δίπλα σε σταυρούς μιλούν για δημοκρατία
Αυτούς που
ετοιμάζουν πόλεμο για να κερδίσει η εταιρεία
Φοβάμαι
αυτούς που σπάνε το φως και την θάλασσα σε κομμάτια
Το αιώνιο να
πουληθεί σε τιμή ευκαιρίας σε παλάτια
Αν και το
ξέρω πως είναι λάθος να φοβάμαι
Αυτούς που
τον θάνατο κουβαλάνε στο αίμα
Γιατί οι
κραυγές τους είναι δώρο για μένα
Να καταλάβω
πως η μόνη αλήθεια είναι τα όνειρα
Να κρατηθώ
καθαρός μες τα λασπόνερα
Κάποτε στα
δικά μου παπούτσια
Θα βρεις ένα
ποτάμι που τρέχει στην θάλασσα
Αυτό το
ποτάμι είναι το αίμα, το αίμα μας
Αν θα
φορέσεις το δακτυλίδι της ελευθερίας θα το θυμηθείς
Σάκης Αθανασιάδης-το δαχτυλίδι της ελευθερίας 2020
κάθε χαμόγελο ξένο
Φώναζαν τα
μεγάφωνα την νύχτα
Ο κύριος
βουλευτής μεθαύριο θα μιλήσει
Να
μαζευτούμε όλοι στην πλατεία
Είναι ο
άνθρωπος που θα μας βοηθήσει
Και τρέχαν
οι αγρότες ιδρωμένοι
Από νωρίς να
πιάσουν πρώτη θέση
Να έχουν
κάποιο μέσον τα παιδιά τους
Γιατί έτσι
είναι ο κόσμος δεν αλλάζει
Φώναζαν
κομματάρχες στην πλατεία
Ο βουλευτής
μας έχει τώρα φτύσει
Θα βρούμε
έναν άλλον ικανό
Την ψήφο μας
να σεβαστεί
Και σίγουρα
αυτός θα βοηθήσει
Μα τα δικά
μου μάτια είχαν πάρει φωτιά
Καθώς
μεγάλωνα στου δρόμου τον φόβο
Κι είπα θα
φύγω μακριά από εδώ
Σε μια
θάλασσα ανοιχτή να κολυμπήσω
Καλύτερα να
κλάψω λίγες φορές
Να κάψω το
μυαλό μου, να πεινάσω
Παρά να
περιμένω κάθε μέρα μια αόρατη σφαίρα
Την βροχή να
με φτύνει σαν νεκρό
Κανείς δεν
μου είπε μείνε εδώ
Κανείς δεν
με ρώτησε που θέλω να πάω
Κι έτσι
ελεύθερος μέσα στο τρένο
Αγάπησα κάθε
χαμόγελο ξένο
Σάκης Αθανασιάδης-το δαχτυλίδι της ελευθερίας 2020
στρατιώτης σοκολάτας
Γυρίζω μες
την σκόνη τα ίχνη σου να βρω
Μια μέρα
ακόμα που η σιωπή σου καίει το αίμα
Αυτό το
καλοκαίρι δεν είναι για γιορτή
Είναι να
φτάσεις πιο ψηλά ή να χαθείς στο ψέμα
Ανοίγω τα
παράθυρα να τυλιχτώ στο φως
Μια μέρα
ακόμα που η σιωπή σου με τρομάζει
Περνάει
ανάμεσά μας ακόμη ο ποταμός
Λεύκες κι
αναχώματα και η σιωπή να στάζει
Αν με
ρωτήσεις κάποτε τι ήμουνα εγώ
Τι έγιναν οι
γέφυρες που ήθελες να φτιάξω
Θα σου
απαντούσα βιαστικά δεν είμαι το καλό
Κι εσύ απλά
θα πίστευες πως ήθελα να χάσω
Τα μάτια σου
στο φως ήταν να δω
Μα εσύ
κλειδώθηκες σε σκουριασμένο τρένο
Στρατιώτης
σοκολάτας στον ήλιο τον καυτό
Δεν έχω
τίποτα να πω θα περιμένω
Σάκης Αθανασιάδης-το δαχτυλίδι της ελευθερίας 2020
τα κοστούμια που κλαίνε
Μην ξυπνάς
το παιδί μες την νύχτα
Μείναμε
μόνοι κι εσύ χαμογέλα
Φτιάξε ένα
όνειρο στο μαξιλάρι του να βρει
Το πρωί στην
ομίχλη τις λίμνης
Μην κοιτάς
την βροχή και θυμώνεις
Έλα ξανά με
την τρύπια ομπρέλα
Μέσα στην
λάσπη να ανοίξουμε δρόμο
Να αλλάξουμε
μάτια για πρώτη φορά
Αφού κανείς
εδώ δεν θα πει καλημέρα
Κανείς θα
πει γίνεται πόλεμος
Άγνωστες
πόλεις θα καίγονται λίγο ποιο πέρα
Και οι
πρόσφυγες θα μοιάζουν πληγή
Μα μην
φοβάσαι αυτούς που φωνάζουν
Για να σε
σπάσουν και δηλώνουν θεοί
Διώξ’ τους
μακριά κι όρθια στάσου
Κάτω απ’ τον
ήλιο θα μοιάζεις θεά
Αφού κανείς
εδώ δεν θα πει καλημέρα
Άκουσε τώρα
στην ψυχή σου την βροχή
Σπάσε μονάχη
με πέτρες ένα όπλο
Κάποιος
φτωχός απόψε να σωθεί
Και μην
ακούς τα κοστούμια που κλαίνε
Μέρα και
νύχτα στο κρύο γυαλί
Ότι
τελειώνει αρχίζει αύριο από εσένα
Σε μια
πατρίδα που διψάει για φιλί
Σάκης Αθανασιάδης-το δαχτυλίδι της ελευθερίας 2020
γυμνή θεά
Μοιάζω με
άδειο κουτί που το κλωτσάει ο δρόμος
Που το
αρπάζει ο αέρας το πετάει μακριά
Με κυνηγάει
η βροχή κι ο χρόνος
Μα έχω στα
μάτια την δική μου φωτιά
Έχω για
σπίτι μια γραμμένη σελίδα
Που έχει
ήλιο, νερό και φωτιά
Κι αν μοιάζω
με άδειο κουτί δεν πειράζει
Έχω αφήσει
το μέλλον στα δικά σου σκαλιά
Πώς να
γυρίζω χιλιόμετρα πίσω
Σε ποιόν να
μιλήσω και τι να πω
Γυμνή θεά θα
κρυφτώ σε χαρτιά να με φιλήσεις
Θα γίνω
τραγούδι να το λες ψιθυριστά
Μοιάζω με
όνειρο άδειο που το δέρνει ο ήλιος
Που κάθε
χαστούκι στην σιωπή το γυρνά
Με κυνηγάνε
σκυλιά στην πλατεία
Μα έχω
ασπίδα την δική μου φωτιά
Γυρίζω στους
δρόμους διαβάζω τους μόνους
Που τρέχουν
τις νύχτες μα δεν παν’ πουθενά
Με κυνηγάνε
οι κόρνες του νόμου
Μυρίζει
βροχή γυμνή θεά είσαι μακριά
Σάκης Αθανασιάδης-το δαχτυλίδι της ελευθερίας 2020
έξω απ’ την πόρτα του
θανάτου
Κλάψε όσο
μπορείς περισσότερο
Πιες μέχρι
την πόρτα του θανάτου
Φτάσε αν
θέλεις στο τίποτα ακίνητος
Αυτό που σε
καίει άφησέ το να σε κάψει
Μετά από
αυτό θα είναι εύκολο να περπατήσεις
Αν
καταφέρεις όρθιος να σηκωθείς
Κάψε ότι
μπορείς να κάψεις που σε καίει
Άλλαξε τα
μάτια κρυφά στον δρόμο
Πλήρωσε ότι
είναι να πληρώσεις για να ελευθερωθείς
Η ταύτιση
στις φωνές του όχλου είναι παραίτηση
Και μην
βάζεις σύνορα στην θάλασσα γιατί χαλάς τα όνειρα
Γράψε στον
καθρέπτη σου:
«Ότι με
πληρώνει κάποια στιγμή θα με σκοτώσει
με τις
αλυσίδες του
Τίποτε δεν
είναι καλύτερο
Από το να
μην πληρώνομαι για τίποτα
Η τέχνη με
σώζει απ’ την σκόνη
Είναι το
καλύτερο φάρμακο για το αίμα μου»
Καθάρισε τον καθρέπτη και μετά κρύψε τα λόγια στην καρδιά
Φτιάξει μια
καλύβα μικρή
Να
ξαποστάσει ο ζητιάνος όταν βρέχει
Ο έρωτας
έχει φωνή που την ακούς μόνο εσύ
Η πίστη στα
χρήματα είναι η άρνηση της αθανασίας
Θυμήσου, ένα
σώμα έχει λιγότερη μοναξιά από δυο κρύα σώματα
Μην ακούς
τις φωνές του δρόμου
Η αντιγραφή
της ζωής είναι το δικό σου τέλος
Με
ενδιάμεσες διαφημίσεις μοναξιάς
Μετά από αυτό θα είναι εύκολο να αγαπήσεις
Σάκης Αθανασιάδης-το δαχτυλίδι της ελευθερίας 2020
η τελευταία αγάπη είναι πάντα η πρώτη
Όσο περνάνε
τα χρόνια οι μάγοι με τα δώρα
Δεν λένε
στην αυλή μου να φανούν
Έτσι φτιάχνω
ένα ποτάμι δικό μου
Οι άγγελοι
την θάλασσα να βρουν
Μα είναι
δύσκολο πολύ αυτό το ξέρεις
Να σκάβω
κάθε μέρα
Είναι
δύσκολο τα χείλη μου
Το χώμα να
αγαπήσουν μια μέρα
Σαν να ήτανε
το σώμα σου
Μα είναι
δύσκολο στα μάτια μου να έχω
Συνέχεια ένα
μαχαίρι για τον θάνατο
Είναι
δύσκολο να πολεμάω με έναν ίσκιο
Κι ιδρωμένος
να μιλάω στην σιωπή σου
Γιατί εγώ
ήθελα πάντα να είσαι καλά
Να βρεις
μια όμορφη θάλασσα το πρωί στον κήπο σου
Τα μάτια σου
να γεμίζουν χρώματα και πουλιά
Μέσα στο φως
να γεννηθείς ξανά
Γιατί εγώ
ήθελα πάντα να είσαι καλά
Να βρεις
έναν όμορφο ήλιο
Κι
αν ξετυλίγεις τώρα μια αόρατη κλωστή
Να ανάψει ο
φάρος που έχει μέσα σου σβήσει
Μα όσο
περνάνε τα χρόνια πρέπει να βάλω στο νερό
Τα τρύπια
παπούτσια του ιππότη
Να πίνω
μπίρες μαζί σου στην πανσέληνο
Η τελευταία
αγάπη είναι πάντα η πρώτη
Σάκης Αθανασιάδης-το δαχτυλίδι της ελευθερίας 2020
καμένη πόλη
Ουρλιάζουν
μεθυσμένα αυτοκίνητα
Τρομάζω απ’
τις φυλές του τέλους
Ζω σε μια
καμένη πόλη
Που κάτω απ’
τις στάχτες της θα βρεις αγγέλους
Μοιράζουνε
αέρα κι ακίνητα
Και στήνουμε
χορούς πετυχημένους
Λατρεύουνε
να χτίζουνε τα σύνορα
Να μην
περάσει ο θεός κουρελιασμένος
Ζω σε μια
καμένη πόλη
Με καρφωμένα
τα παράθυρα
Μη με ρωτάς
γιατί αδειάζει η χώρα
Κοίτα την
πόλη σου
Ξέρεις γιατί
Στην άκρη
σκάβουνε το χώμα οι εργάτες
Τα μάτια μου
σκεπάζουν κι αποχωρούν
Γυρίζουν
πίσω κατουράνε σαν πελάτες
Χαμογελάνε
πριν τις μπίρες τους να πιούν
Ζω σε μια
καμένη πόλη
Μα κάτω απ’
τις στάχτες της θα βρεις αγγέλους
Που δεν
πετάνε πια γιατί είναι φοβισμένοι
Αφού στην
πόλη αυτή το φως πυροβολούν
Ζω σε μια
καμένη πόλη με ιερούς πολεμιστές
Που
φαρμακώνουν κάθε μέρα τις ψυχές
Μη με ρωτάς
γιατί αδειάζει η χώρα
Κοίτα την
πόλη σου
Ξέρεις γιατί
Σάκης Αθανασιάδης-το δαχτυλίδι της ελευθερίας 2020
τα
μάτια των σκιάχτρων
Νύχτα της
Λαμίας ουρλιαχτό
Τρυπάει τους
τοίχους
Τα βήματά μου σβήνω να κρυφτώ
Τίποτα όμως δεν μπορώ να καταφέρω
Θα προδοθώ από τους στίχους
Από τα τραγούδια μου
Η πιο μεγάλη
νύχτα μου ζητάει να δω
Το καρφωμένο
μου σώμα στον σταυρό του ευρώ
Και να της
παραδώσω τα μάτια μου
Γι’ αυτό κι
εγώ αφήνω τα μάτια στους χαμένους του
δρόμου
Να κρυφτούν μαζί τους στην βροχή
Άλλοτε γελαστός, άλλοτε τραυματισμένος από ερώτα
Νύχτα της
Λαμίας ουρλιαχτό
Ακούγεται απ’
το κάστρο
Μέχρι να
σβήσει μέσα μου
Κάθε ψεύτικο
άστρο
Τις νύχτας οι
φωνές θα είναι η καλύτερη πέτρα
Που έχω
επιστέψει στην θάλασσα
Κι αν γεμίζει
ο δρόμος νερά
Το χάρτινο
σκιάχτρο
Ζωή δεν είχε
ποτέ ούτε πληγές και φτερά
Μονάχα το
καλύτερο ψέμα στα μάτια
Να κάψει τον
χρόνο
Μα τα όνειρα
κάθε καινούργια μέρα
Πηγαίνουν τον
δρόμο πιο πέρα
Μέχρι να
σβήσει μέσα μου
Κάθε ψεύτικο άστρο
Σάκης Αθανασιάδης-το δαχτυλίδι της ελευθερίας 2020
ξυπόλυτα καλοκαίρια
Όταν γυρίζω
το κλειδί στο σπίτι που μεγάλωσα
Ξυπόλυτα τα
καλοκαίρια χαιρετάνε το παιδί
Μέσα στην
σκόνη με ρωτάνε το αίμα μου αν χάλασα
Από γυναίκες
που ζητούσαν έναν πρίγκιπα να ‘ρθει
Μετά από λίγο
όταν ανοίγω τα παράθυρα
Ο ήλιος κάνει έφοδο να μπει
Μες τα δωμάτια ορμάει καθαρό φως για να χορέψει
Μες το μυαλό μου να με εκδικηθεί
Όταν γυρίζω
στο σπίτι που μεγάλωσα
Αφήνω κάθε ψέμα απ’ το μυαλό μου να χαθεί
Βάζω φωτιά σε
κάθε νόμο που χαλάει το χαμόγελό μου
Τίποτα δεν γνωρίζω από
τέλος κι αρχή
Καθώς περνάνε οι ώρες οι τοίχοι μου χαμογελάνε
Κι έξω στην αυλή γαβγίζει ένα σκυλί
Πάλι οι πρόσφυγες θα φτιάχνουν πλιθιά να μεγαλώνουν όπου πάνε
Γιατί η αγάπη όταν καίει είναι δυνατή
Όταν μυρίζω
το βρεγμένο χώμα στην αυλή μου
Πάω αμέσως να ανάψω ένα κερί
Σε αυτούς που
τρέχουνε στα σύννεφα ξυπόλυτοι ακόμα
Και με
κρατάνε μακριά από την άδεια την ζωή
Σάκης Αθανασιάδης-το δαχτυλίδι της ελευθερίας 2020
τα μπλε
μάτια του καθρέπτη
Πόσο γλυκά
μου έλεγες θυμάμαι
Έλα στην
θάλασσα να γίνεις μόνο φως
Μην με ρωτάς
πάρε κρασί και πάμε
Για μας να
ξέρεις ο παράδεισος είναι ανοιχτός
Χρόνια μετά
τα μάτια του καθρέπτη
Μέσα στους
δρόμους τα βλέπω συνεχώς
Πάντα την
νύχτα ένα αστέρι όταν πέφτει
Είναι η αγάπη
της άμμου ο θεός
Όταν με δεις
πάρε μαχαίρι κόψε
Κάθε σκοινί
που με κρατά έξω απ’ το φως
Τα μπλε τα
φώτα της καρδιά μου πρώτα
Θέλω να
ανάψουν κι εσύ γνωρίζεις πως
Κομμάτια
σκόνης καίνε το αίμα
Τα αστέρια
μου θέλουν για χώμα πληρωμή
Μα εγώ
φοβάμαι τα όνειρα ακόμα
Γλυκιά μου
πατρίδα σκλάβα και παιδί
Χρόνια μετά
σε μια άκρη του χειμώνα
Με κυνηγάει
παγωμένη βροχή
Ρωτάω
διαβάτες η άνοιξη αν φτάνει
Ίσως μπορεί
να πέρασες κι εσύ
Σάκης Αθανασιάδης-το δαχτυλίδι της ελευθερίας 2020
τα
ρολόγια του χειμώνα
Αν σου πω απόψε
Κράτα μου μια θάλασσα
Πέρασε καιρός
Θέλω σε ένα όνειρο να κολυμπήσω
Αν σου πω απόψε
Φέρε το φεγγάρι στα παράθυρα
Ξέχασα το φως
Και θέλω δύναμη το μαύρο να νικήσω
Ξέρω πως θα πιεις
Εκείνο το κρασί της σιωπής
Να μην κουραστείς κυνηγώντας την φωνή
σου
Και σε κανέναν τίποτα η καρδιά δεν θα
χρωστάει
Όμως χρωστάς έναν ήλιο στην θάλασσα
Χρωστάς ένα χαμόγελο
Σε κάποιον που σκότωσε
Μια φορά για σένα τα ρολόγια του
χειμώνα
Αν σου πω απόψε
Τίποτε δεν θα άλλαζα
Θα έκανα αυτά κι άλλα τόσα
Ακόμη κι αν το ήξερα πως ίσως θα
λυγίσω
Δεν θα έλεγα ποτέ είναι αδύνατον να
αγαπήσω
Σάκης Αθανασιάδης-το δαχτυλίδι της ελευθερίας 2020
οι
άγγελοι φοράνε μαύρα ρούχα
Στο
μυστικό μου εργαστήρι κάθε πέτρα
Έχει
το δικό της αίμα
Κι οι άγγελοι φοράνε μαύρα ρούχα
Η
κάθε αλήθεια να φαίνεται ψέμα
Στο
μυστικό μου εργαστήρι
Πίνω
κρασί να βγουν απ’ το αίμα μου οι δρόμοι
Δεν
είμαι φως μα ούτε πιόνι
Τους
φοβισμένους αγαπούν οι νόμοι
Τρέχουν
στα μάτια μου οι δρόμοι
Στην
μοναξιά της πόλης με γυρίζουν
Μέσα
σε νάρκισσους κομπάρσο με αφήνουν
Ψυχή
να καίω το πρωί
Στο
μυστικό μου εργαστήρι
Φτάνω
απ’ το χώμα στον θεό
Η
ψυχή να μην χρειάζεται να βλέπει
Κι
ούτε μαγικά παπούτσια έχω
Κι
ούτε λεφτά να αγοράσω φως
Κι όλο
μαθαίνω από όλα όσα έχασα
Καλύτερα βήματα
Κι
ας μην έζησα μια θάλασσα
Κι
ας μην πέθανα μια νύχτα από έρωτα
Σάκης Αθανασιάδης-το δαχτυλίδι της ελευθερίας 2020
τα καλύτερα όνειρα περπατάνε ξυπόλυτα
Ο άνεμος ανοίγει
τα παράθυρα
Σηκώνει την
ψυχή στον αέρα
Άλλη μια μέρα
μικρή αναπνοή
Άλλη μια μέρα
που ο δρόμος με σφυρί θα χτυπάει
Το πλήθος
τρέχει βιαστικά με μάτια κλειστά
Μα αν γίνει
ζωή η ανάγκη το φιλί θα χαθεί
Πριν πνιγώ
στα υλικά και τα χρόνια μαζί μου γελάνε
Χαρίζω μια
μέρα σε σένα
Τα καλύτερα
όνειρα περπατάνε ξυπόλυτα
Φτάνουν μόνα
στο δάσος γεμίζουν νερό την ψυχή
Φτιάχνουν
μόνα μια θάλασσα σπάνε τα φράγματα
Τα καλύτερα
όνειρα γελάνε σαν τα παιδιά
Με ένα
ποδήλατο τρέχω στο δρόμο αντέχω
Διώχνω μακριά
μου τα σύννεφα η αγάπη μην γίνει βροχή
Μα είναι
στιγμές που νομίζω πως στον ίδιο κύκλο γυρίζω
Ότι πίσω
αφήνω σε κάποια στροφή το βρίσκω μπροστά
Ακούω φωνές
να λεν’ το άνομά μου
Πολεμιστές με
υλικά σκουριασμένα καρφιά
Χρόνια που
πρέπει να αφήσω στην σκόνη
Τα καλύτερα
όνειρα κλαίνε σαν τα μικρά παιδιά
Σάκης Αθανασιάδης-το δαχτυλίδι της ελευθερίας 2020
αγκαλιά για μια μέρα
Μόλις θα
πέσεις μες τις λάσπες
Και τα
παπούτσια σου βραχούν από το ψέμα
Θα χάσεις τα
κλειδιά για τον παράδεισο
Κι απ’ το
παράθυρο θα βλέπεις άδεια τρένα
Μόλις θα
σβήσουνε απ’ τα μάτια σου τα φώτα
Και το
σκοτάδι απλωθεί μέχρι το αίμα
Οι νυχτερίδες
κοιμηθούν μες τα σεντόνια σου
Θα
αναζητήσεις αγκαλιά για μια μέρα
Και θα με
βρεις να περιμένω
Με έναν φακό
στον άδειο δρόμο
Κι απ’ το
μυαλό μου να περνούν
Τα καλοκαίρια
με αυτοκίνητα
Μόλις γεμίσει
o χειμώνας σου με
χρώματα
Και το αίμα
σου αρχίσει να κυλάει ξανά
θα
αναζητήσεις τον χαμένο παράδεισο
Θα με
αλλάξεις με αστέρια σβηστά
Αλλά χωρίς
έρωτα το σώμα μαραίνεται
Αλλά χωρίς άνοιξη
η ψυχή σταματά
Σάκης Αθανασιάδης-το δαχτυλίδι της ελευθερίας 2020
ISBN: 978-618-84709-0-3
Χρονολογία έκδοσης:
2020
Cop. Σάκης Αθανασιάδης
sakathanasiadis@gmail.com
Επιτρέπεται χωρίς περιορισμό η αναπαραγωγή του βιβλίου σε ηλεκτρονικά
μέσα για μη κερδοσκοπικούς λόγους, με υποχρεωτική την αναφορά του ονόματος του
δημιουργού. Δεν επιτρέπεται η έντυπη αναπαραγωγή, μέρος ή όλου του έργου και η
μελοποίηση στίχων, χωρίς την έγκριση του δημιουργού.
