Το σπίτι που γεννήθηκα-Σάκης Αθανασιάδης

Το σπίτι που γεννήθηκα

Το σπίτι που γεννήθηκα είναι άδειο από φωνές

Κλειστά τα παράθυρα στη χαρά και την λύπη

Μα ο ήλιος σκαρφαλώνει στη σκεπή

Κάθε πρωί παλεύει να σπάσει τα κεραμίδια

Οι τοίχοι του μυρίζουν χειμώνα

Μέχρι να ανθίσουν οι ακακίες

Μέχρι να έρθουν τα χελιδόνια

Να φέρνουν την άνοιξη στην αυλή

Το σπίτι που γεννήθηκα είναι δέντρο

Ένας τοίχος του αν πέσει

Όλες οι ρίζες μου θα κοπούν

Μέσα στο μικρό μου φως θα πέσει σκοτάδι

Στα μικρά δωμάτια στο σπίτι αυτό

Τα πρόσωπα είναι όνειρα που κοιμούνται

Αφήνω λίγο κρασί κάθε καλοκαίρι

Όταν ξυπνήσουν να έχουν κάτι να πιούν

Το σπίτι που γεννήθηκα έχει χέρια

Που με κρατούν όρθιο στις πόλεις να μη πέσω στο χώμα

Έχει χέρια με άγγιγμα ηλεκτρικό

Μέσα στο φτηνό να μην λερωθώ

Το σπίτι που γεννήθηκα 

Έχει θεμέλια με κάρβουνα κι αίμα

Το μαύρο, το κόκκινο, το γαλάζιο χρώμα
Τα ψεύτικα όνειρα του εμφυλίου

  Το δαχτυλίδι της ελευθερίας -Σάκης Αθανασιάδης (2020)

Οι άγγελοι δεν λένε καληνύχτα-Σάκης Αθανασιάδης

Οι άγγελοι δεν λένε καληνύχτα

Γίνεσαι νερό χάνεσαι στο δρόμο

Μόλις σε αγγίξω να χαθώ

Μείνε λίγο εδώ λείπει το οξυγόνο

Πια να αναπνεύσω δεν μπορώ

Ντύνεσαι φωτιά να κοιτάζω μόνο

Όταν σε πλησιάσω να καώ

Δώσ' μου μια φορά τον δικό μου ρόλο

Κοίτα πως παραπατώ

Φεύγεις μακριά το κορμί διψάει

Ο καιρός χτυπάει μάλλον θα χαθώ

Ακούω τη βροχή την ώρα που μιλάει

Παράτα τα μου λέει, δεν μπορώ

           

Έψαξα ξανά δρόμοι άγρια νύχτα

Κάθε σου φιλί έχει πια σβηστεί

Οι άγγελοι πετούν δεν λένε καληνύχτα

Κάπου θα χορεύουν μέσα στη βροχή

Ένα φεγγάρι κοιτάζει απ’ το παράθυρο - Σάκης Αθανασιαδης (2018)

Αλλά θα ήταν ωραία να ήμουν το αίμα το δικό σου-Σάκης Αθανασιάδης

Αλλά θα ήταν ωραία να ήμουν το αίμα το δικό  σου

Κράτα με όσο μπορείς στο φως να σε κοιτάζω γυμνή

Για μια φορά να ζήσω τη μεγάλη εκδρομή

Μακριά από εδώ ψηλά στα βουνά

Ή σε ένα νησί που ο άνεμος μιλά

Κράτα όσο μπορείς στο φως να είμαι ο εαυτός  μου

Καθρέπτης που δεν σπάει στη μέση το όνειρό μου

Θέλω να με κοιτάς να μεγαλώνω τη ψυχή

Να πέφτω να σηκώνομαι να μη φοβάμαι το κακό πως θα ’ρθεί

Πολλά ζητάω ξέρω πολλά ζητούσα πάντα

Κι έτσι έμαθα να υποφέρω με λεπίδες ελπίδες

Θα ήταν ωραία όμως να ήμουν το αίμα το δικό  σου

Θα ήταν ωραία να άνθιζε μέσα στη κρίση η ψυχή

Πολλά ζητάω ξέρω πολλά ζητούσα πάντα

Μέσα στο στίχο να ακούς που αναπνέω

Θα ήταν ωραία όμως να ήμουν ο ήχος δικό  σου

Θα ήταν ωραία να έβαζες εσύ τη μουσική

Όταν τα μάτια μου είναι κλειστά

Να μου μιλάς για το δρόμο που βλέπεις

Θα ήταν ωραία να με αγκάλιαζες τα κρύα πρωινά

Μετά να πετούσες στο κορμί μου φωτιά

Πολλά ζητάω ξέρω πολλά ζητούσα πάντα

Έτσι έμαθα να υποφέρω με λεπίδες ελπίδες

Μα τις φωνές τις αντέχω τη σιωπή μου την είδες

Αλλά θα ήταν ωραία να ήμουν το αίμα το δικό  σου

Θα ήταν ωραία να άνθιζε μέσα στη κρίση μια καρδιά

Σάκης Αθανασιάδης
το γκρεμισμένο κάστρο των ηρώων-2015

Ποτάμι που κυλάει ορμητικά-Σάκης Αθανασιάδης

Ποτάμι που κυλάει ορμητικά

 

Ήσουν δίπλα μου

Άκουγα την ανάσα σου

Μα δεν μπορούσα να σε δω

Μας χώριζαν οι τοίχοι

Ήσουν δίπλα μου

Ο δρόμος έφερνε την έρημο να δω

Την μοναξιά μου να αγαπήσω

 

Χάθηκε η αγάπη μου κάπου θα ταξιδεύει

Τα μάτια της θέλω να δω πνεύμα καλό του έρωτα

Δεν με λυπάσαι που με παρατάς σε ορμητικά ποτάμια

Να τρέχει να σωθεί η ψυχή απ’ το σώμα

Το σώμα μου που καίγεται με αυτή την απουσία

Άγιος ο έρωτας, άγριο ποτάμι που κυλάει

Στην ψυχή μου ορμητικά

 

Είπα έξω θα βγω μήπως σε συναντήσω

Στο δρόμο μια ακόμη φορά να μου χαμογελάσεις

Κι όταν σου μίλησα γέλασες κι είπες

Μια άλλη φορά όταν μπορώ δεν θα χαθούμε

 

Ήσουν δίπλα μου

Άκουγα την καρδιά σου να χτυπάει

Μα δεν μπορούσα μια λέξη να σου πω

Κι άρχισα ξαφνικά να κλαίω

 

Μου λείπεις τόσο σου το λέω

Τρυπώνω στο όνειρό σου λαθραία

Άλλοτε σε αγκαλιάζω, άλλοτε κλαίω

Σου χαϊδεύω τα μαλλιά, σου φιλώ τα στήθη

Εσύ κοιτάς τη θάλασσα που μοιάζει με φωτιά κι εγώ σου λέω

Άγιος ο έρωτας, άγριο ποτάμι που κυλάει

Στην ψυχή μου ορμητικά

Σάκης Αθανασιάδης

νυχτερινές πατρίδες (2016)

Σε κρύβω εκεί που η βροχή δεν μιλάει-Σάκης Αθανασιαδης

Σε κρύβω εκεί που η βροχή δεν μιλάει

 

Σου δίνω το χέρι μου για να σε αφήσω

Να κολυμπήσεις στα δικά σου παγωμένα νερά

Σε κρύβω εκεί που η καρδιά δεν ακούει

Να ζεις σαν σκιάχτρο στη δική μου μοναξιά 

 

Μπορώ να δραπετεύσω μια μέρα

Μπορώ να μείνω εδώ και να φυτέψω

Ένα δέντρο στο δάσος

Μπορώ γυάλινα μάτια απ’ τον Όργουελ να κλέψω

 

Τι ζητάω εδώ τι ελπίζω

Γαυγίζει η αγάπη όταν φεύγει

Με δαγκώνει η νύχτα δακρύζω

Κάθε αστέρι θα σβήνει όταν πέφτει

Κοιτάζω στο χάρτη το μέλλον

Σου δίνω το μυαλό μου να κάψεις

Μέσα στις στάχτες ένας άλλος δρόμος

Που δεν θα δεις να αντιγράψεις

 

Σε κρύβω εκεί που η βροχή δεν μιλάει

Να βλέπεις την άνοιξη σε ένα μεγάλο καθρέπτη

Αφού η σιωπή στη ψυχή δεν περνάει

Κάθε αστέρι θα σβήνει όταν πέφτει

Ένα φεγγάρι κοιτάζει απ’ το παράθυρο - Σάκης Αθανασιαδης (2018)

Χίλιες βροχές-Σάκης Αθανασιάδης

   Χίλιες βροχές
 

Δύσκολοι οι αποχαιρετισμοί όταν o ένας χάνει

Και πετά στα νερά το παρελθόν να πνιγεί

Γιατί δεν μπορεί να πιστέψει πως μια ήττα του φτάνει

Να ανέβει ψηλά στη κορυφή

Γιατί δεν μπορεί να πιστέψει πως μια ήττα του φτάνει

Να μιλήσει στον ήλιο

Να μυρίσει τη θάλασσα

Και απ’ τα μάτια του να διώξει το φόβο 

 

Μια ζωή με θυμάμαι να φεύγω

Απ’ τους τοίχους μακριά, απ’ τους φίλους μακριά

Μακριά απ’ τον εαυτό μου

Να ρωτάω τον άνεμο αν γελούν τα πουλιά

Κι αν τα σύννεφα έχουν επάνω τους

Ένα δάκρυ δικό μου

 

Γιατί οι κόρες  απ’ τα μάτια μου έχουν θάλασσα

Γιατί η νύχτα αγαπάει τους εραστές

Γιατί είσαι αθώα για να κλέβεις τις στιγμές

Γιατί αντίο όταν φεύγω δεν μου λες

Παρά μονάχα σε αγαπώ

 

Γιατί να μην ακούς τι λένε οι βροχές

Το κάθε τέλος μόλις σπάνε οι καρδιές

Που είναι  αρχή  για να ανέβεις  το βουνό

Να ξαναβρείς αναπνοές, καινούργιο δρόμο

 

Μια ζωή με θυμάμαι να φεύγω

Να ξυπνάω και να τρέχω μακριά

Πριν πνιγώ απ’ τα νερά της συνήθειας

Γιατί σε κάθε ταξίδι νοιώθω τόσο δυνατός

Που πατάω σε σπασμένα γυαλιά

Που περνάω τη σπηλιά του θανάτου

Που περνάω τον εαυτό μου

Και βουτάω στα νερά της αλήθειας

Σάκης Αθανασιάδης 

·        οι ανάσες των εραστών (2014)