Ίσως κάποτε βρεις το δικό σου
παράθυρο
Σπαρταρούσα σαν ψάρι
Η σιωπή άμμος που έκαιγε
Τα πράσινά μου μάτια
Είχαν πέσει στο χώμα σου
Μεθυσμένος γυρνούσα
Είχα χάσει το δρόμο μου
Πόναγε η καρδιά
Έμοιαζα άγρια μέλισσα
Μη μου εξηγείς γιατί
Στα λάθη έχεις φτάσει
Σε δρόμους βραδινούς
Τα αστέρια έχω σπάσει
Κάπου σε μια φωτιά
Η άμμος με έχει χάσει
Σταμάτησα να πίνω
Μη σου παραδοθώ
Κι ας έλεγε η γιαγιά
Φιλιά που έχουν σπάσει
Πάντα θα σε ματώνουν
Αφού έγιναν καρφιά
Δεν κοιμόμουν τις νύχτες
Τη φωνή σου περίμενα
Η σιωπή σου το μαχαίρι που έκοβε
Ίσως κάποτε βρεις το δικό σου
παράθυρο
ΣάκηςΑθανασιάδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου