Η αγάπη που έγινε μοναξιά-Σάκης Αθανασιάδης

                      

   Η αγάπη που έγινε μοναξιά

Δεν μου είπες σε ποιο βράχο είχε πιαστεί

Το ουράνιο τόξο που είδες μετά το φιλί

Δεν μου είπες αν είσαι καλά

Τώρα που μεγάλωσες και σκούριασαν οι βέρες

Δεν μου είπες πιο τρένο σταματά

Στον σταθμό της αγάπης πρωί

Αν έχει γεμάτα βαγόνια

Ούτε κι αυτό που πάντα ήθελα να μάθω

Αν το ταξίδι μαζί μου είχε φως

Ή απλά ήταν ο δρόμος

Που οδηγούσε στον ιστό του καθρέπτη σου

Φταίει που το αίμα μου καίει

Φταίει το φιλί

Φταίει το ουράνιο τόξο που στον βράχο είχε πιαστεί

Φταίει η αγάπη που έγινε μοναξιά

Δεν μου είπες αν είχες φανταστεί

Να αντιγράφω απ’ τους άλλους ζωή

Να μαζεύω σαν μυρμήγκι λεφτά

Παρέα να κάνω με κάποιους αναλώσιμους

Δεν με ρώτησες όμως ποτέ

Όταν χάνω γιατί μεγαλώνει η ψυχή

Και γιατί γελάω όταν πληγώνεται το σώμα

Μα τώρα από μακριά σου το λέω

Φταίει που το αίμα μου καίει

Φταίει που το ταξίδι ήταν προορισμός

Γιατί αν είχε στάση θα είχε τέλος

Και το γνώριζα αυτό πριν σε γνωρίσω

Γιατί κρυβόμουνα χρόνια στους τοίχους

Μέχρι να βρω τους στιχους να δραπετεύσω

Για να σε γνωρίζω

 Το δαχτυλίδι της ελευθερίας -Σάκης Αθανασιάδης (2020)