Η αμαρτία μου είναι η σιωπή
Βγήκα μια μέρα ξανά να σε ψάξω
Μα εσύ αγάπη μου είχες χαθεί
Μονάχες γυναίκες μπροστά περπατούσαν
Απελπισμένες και ψάχναν φωνή
Στα χέρια τηλέφωνα είχαν
Και τα κρατούσαν σαν φυλαχτά
Ίσως με αυτά κοινωνούσαν
Ίσως το μέλλον να θέλει φυτά
Τότε κατάλαβα πως έμεινα μόνος
Που περπατάω με τα χέρια αδειανά
Όμως φοβάμαι στο νέο μου μέλλον
Οι εταιρείες θα φτιάχνουν κορμιά
Αν με ακούς πες το κι εσύ
Που παραδόθηκες σε χάρτινους θεούς
Πες το κι εσύ
Η αμαρτία μου είναι η σιωπή
Βγήκα μια μέρα απ’ την παγίδα
Να αποκτήσω και πάλι φωνή
Αφού κατάλαβα πως πέρασαν χρόνια
Που η αμαρτία μου είναι η σιωπή
Μέσα στη νύχτα τώρα θυμάμαι
Πως το σκοτάδι φέρνει πάντα το φως
Μα όταν πέφτω
Η αγάπη πονάει δυστυχώς
Πες το κι εσύ
Που αγάπησες το σώμα σαν ψυχή
Που αγάπησες το σώμα σαν ψυχή
Η αμαρτία μου είναι η σιωπή
