Μες τον ιδρώτα σου γεννιέμαι απ’ το χώμα
Τρέχει ο άνεμος φιλιά μικρά τα παίρνει
Που να είσαι τώρα που η άνοιξη με δέρνει
Μόλις θα βγαίνει το φεγγάρι
Θέλω να ακούσω την ανάσα σου κοντά
Παίζει ο ήλιος ωραία χρώματα μου φέρνει
Όσο υπάρχεις απ’ τα μάτια σου θα βγαίνω
Να ζωγραφίσω την ελπίδα
Μέσα στην πόλη που το φως της ξεψυχά
Όλοι μου λένε απ’ το καράβι τώρα πήδα
Έχει η θάλασσα αδειάσει από νερό
Τι περιμένεις κοίτα τον ήλιο χτυπημένο
Στις αγορές πουλιέται σαν ένα όνειρο σφαγμένο
Μα εγώ τον έρωτα γνωρίζω
Στα άγια χώματα φωνάζω το θεό
Τρέχουν οι άνθρωποι να βρουν την ευκαιρία
Μέσα στο φόβο μοιάζουν με άγρια θηρία
Μένω εδώ να μην αλλάξω
Ένας ξυπόλυτος κάτω απ’ τον έναστρο ουρανό
Μυρίζω πάλι το βρεγμένο σου το σώμα
Μες τον ιδρώτα σου γεννιέμαι απ’ το χώμα
Τι να φοβάμαι αφού γνωρίζω
Πως μες τον έρωτα έχω μάθει να πετώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου