Το σκοτάδι που
καίγεται ας το ονομάσουμε θεό
Δεν
μπορώ να θυμηθώ που κρύβεται η αλήθεια
έρημος
το νησί αθανασία
τόσο
χώμα πεταμένο στη ψυχή μα τρέχει ακόμα
να
βρει το μαχαίρι της αθανασίας
Δεν
μπορώ να θυμηθώ πόσα φίδια ήρθαν να με
βρουν
πόσα σπίτια έχτισαν στη καρδιά μου δίπλα
πόσα
άστρα έριξαν στα όνειρά μου να παραδοθώ
σκλάβος
στα ερπετά αυτά να γίνω
τόσο
χώμα πεταμένο στη ψυχή μα τρέχει ακόμα
να
βρει το μαχαίρι της αθανασίας
Δεν
μπορώ να θυμηθώ
σε
κάθε άρνησή μου αν είναι τιμωρία η μοναξιά
ή
λύτρωση να δω μακριά απ’ το σκοτάδι
τους
φωτισμένους ιδιοτελείς εραστές
να
βρίζουν το θεό ανάβοντας κεριά στον καθρέπτη
Δεν
μπορώ να θυμηθώ αν άφησαν τίποτα
μα
μασώ τα ξεροκόμματα και γνωρίζω
σε
κάθε άρνησή πως θα έχω την απόρριψη
ή
την ανύψωση ότι κανείς νομίζει
τόσο
χώμα πεταμένο στη ψυχή μα τρέχει ακόμα
να
βρει το μαχαίρι της αθανασίας
Μα
θα ’ρθει άνοιξη ξανά κάπου ακούω αναπνέει
θα
έχει τη φωτιά στα χέρια της
θα
’ρθει άνοιξη τα χρώματα να μοιράσει
σε
αυτούς που δίψασαν για την ελευθερία
το
σκοτάδι που καίγεται ας το ονομάσουμε θεό
Δεν
μπορώ να θυμηθώ πόσα φίδια ήρθαν να μου
πουν
προσκυνάς
για να ζήσεις μέχρι να πεθάνεις
ή
πεθαίνεις σαν ένοχος
Δεν
με νοιάζει που φυσάει απόψε πόσα φίδια θα ’ρθουν να με βρουν
δεν
με νοιάζει που η νύχτα περπατάει σαν γάτα στα κεραμίδια
δεν
με νοιάζει το κορμί που διψά
η
ψυχή βρήκε παράθυρο το φόβο πέρασε
τα
δέντρα που φύτρωσαν στο νησί αθανασία να δει
Το
σκοτάδι που καίγεται μια φορά να το ζήσει
