Το γλέντι
μιας κηδείας
Νύχτα η
ανάσα μου μισή μα τρέχω μες τη μπόρα
Χωρίς να
βλέπω ένα φως μια πόρτα ανοιχτή
Χαλάω τα
παπούτσια μου στα λασπωμένα χρόνια
Μα δυναμώνει
η ψυχή κι αυτό είναι αρκετό
Προφήτες
βγαίνουν στο γυαλί με πληρωμένους ρόλους
Με
ξεφτιλίζουν σαν σκουπίδι, σαν λεκέ
Χτυπάνε
πέτρες τη ψυχή την παρασέρνουν
Μου κλείνουν
τη φωνή
Χτυπάει μια
σφαίρα το κορμί
Μα η πληγή
μου κλείνει
Οι αστυνόμοι
είχαν βγει
Να ρίξουν
στη ψυχή
Ο φόβος με
αρρώστησε για μήνες σαν εσένα
Κατόπιν με
παράτησε σαν βρήκα τη φωνή
Μόλις το
αποφάσισα όρθιος κι όπως ζήσω
Αντί να καίω
το αίμα μου το μαύρο για να ζει
Δώρα στα
μάτια μου πολλά της δύσης είχαν βάλει
Μα κάθε δώρο
δυτικού έχει εύφλεκτα υλικά
Το γλέντι
μιας κηδείας αρχίζει πάντα με φωτιά
Στο σώμα της
δημοκρατίας
Να το
θυμάσαι φίλε μου καλά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου