Τη θάλασσα
ζωγράφισα ξανά
Έξω στο δρόμο καίει μια φωτιά
Λιώνει ψυχές μυρίζει ο καπνός της
Σώματα ψάχνουνε στης νύχτας την καρδιά
Μια φυλακή να ζήσουνε εντός της
Το ποτάμι στεγνό μια ακόμη φορά
Λόγιοι γράφουν τους λόγους με ίσως
Ο στρατός ενωμένος χτυπάει παιδιά
Κι ότι δεν προσκυνάει το πλήθος
Σου έλεγα όμως μη κοιτάς τη φωτιά
Θα σε αρπάξει το φως της και πάει
Η ψυχή σου θα κλωτσάει να βγει απ’ το ψεύτικο σώμα
Θα δραπετεύσει για πρώτη φορά πριν καεί
Σε αυτόν τον πουλημένο αιώνα
Κι ο ψεύτης ουρανός θα σου λέει
Μονάχα η αγάπη αναπνέει...
Η ανάσταση ξεχάστηκε σε μπόμπες ποτά
Σκυλιά δαγκώνουν τη ψυχή μου στο δρόμο
Τις αλυσίδες μου δείχνουν κοντά στη φωτιά
Παρατημένα σώματα δεμένα σφιχτά
Ξέρω πως φταίω γιατί έφυγα νωρίς
Απ’ το μέλλον που αγοράζεται με δόσεις
Μα τόση άδεια πως να έχω καρδιά
Όταν ο ψεύτης ουρανός σου μου λέει:
Τη θάλασσα ζωγράφισε ξανά
Σάκης Αθανασιάδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου