Οι Ανάσες Εραστών
Μπροστά εγώ πίσω η βροχή
Κι ανάμεσα μια έρημος πατρίδα
Κράτα καλά τρέχω πολύ
Μη πέσουμε στου δήθεν την παγίδα
Πως να διαβάζω τα σημάδια του καπνού
Τα μονοπάτια μου γεμίσανε αλάτια
Με χνώτα ενός μικρού αστού θεού
Και με προφήτες που έχουν σκόνη για τα μάτια
Τραβάω απ’ την πρίζα το καλώδιο
Σβήνω απ’ τον πίνακα τα λόγια των σοφών
Τόσοι πολλοί να μουρμουρίζουν λόγια ίδια
Φωτοτυπίες μες τη λάσπη των καιρών
Τραβάω απ’ την πρίζα το καλώδιο
Μες το σκοτάδι μου ο κόσμος των γυμνών
Κανένας δεν ακούγεται να λέει λόγια ίδια
Φτιάχνω τον κόσμο με ανάσες εραστών
Με σκόνη λες καταδικάζει
Ο χρόνος το άχρηστο παρόν
Και εμένα τρώει το μαράζι
Στη σκόνη του να είμαι απών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου