Κόκκινα Καρφιά
Ένα ποτάμι μοναξιάς ο κόσμος
Που τρέχει για να φτάσει στην αρχή
Μέχρι που φεύγει ο καιρός και μένεις μόνος
Να παραδώσεις την ψυχή σου να σωθεί
Σε μια στιγμή τα φώτα σβήνουν
Και οι σκιές γίνονται άγγελοι γυμνοί
Πίνουν καπνίζουν μα δεν δίνουν
Αθανασία στη δική σου την ψυχή
Ένα καράβι της φωτιάς σε παίρνει
Να σε οδηγήσει πάλι στην αρχή
Μέσα στα σύννεφα η ψυχή να σπάσει
Και να διψάσει αιώνια στη σιωπή
Γι’ αυτό κι εγώ αγάπησα της θάλασσας το σώμα
Αγάπησα τον άνεμο, το χώμα
Tα
κόκκινα καρφιά που έχεις ξεχάσει
Κι ότι ακόμα μου λέει να μη το προσκυνώ
Σάκης Αθανασιάδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου