Τα Συρμάτινα Αστέρια
Tα κόκκινα τα σύννεφα ο άνεμος τα παίρνει
Και τα πετάει στο βουνό σαν άχρηστα χαλιά
Τα όμορφα τα όνειρα ο ποταμός τα δέρνει
Και τα πετάει στη θάλασσα να σβήσει η φωτιά
Συρμάτινο το σώμα μου κι αυτό μαζί τους πάει
Κι όλο γυρίζει μοναχό τις νύχτες σαν σκιά
Κάπου μαζί θα ειν’ κι ψυχή χαμένη μες το δάσος
Να κυνηγάει τον έρωτα σαν τα άγρια πουλιά
Ξημέρωσε νωρίς κι απ΄ την αγρύπνια
Φαντάστηκα τον ήλιο στην καρδιά
Να μου μαζεύεις πάλι τα λουλούδια
Να τα ανταλλάξεις με αγκαλιά
Το άγριο που είχα στη ψυχή αέρας θα είχε πάρει
Και αγγέλους θα αντάμωνα στον ύπνο μου καλούς
Αν δε με άφηνες εδώ για ένα ακόμη βράδυ
Να κυνηγάω τα όνειρα στους άγριους ποταμούς
Συρμάτινα τα αστέρια μου συρμάτινες και οι μέρες
Ανάβουνε τις νύχτες μου μα σβήνουνε πρωί
Πέφτουν και χάνονται ξανά σταγόνες μες το δρόμο
Συρμάτινο το σώμα μου χωρίς ένα φιλί
Σάκης Αθανασιάδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου