Πρόσφυγας- Σάκης Αθανασιάδης

Πρόσφυγας

Δρόμος στρωμένος με ζωές

η ελευθερία

και η ιστορία κόκκινη στους αιώνες

στη γη μου

Στην ησυχία του βουνού

πιάνουν κουβέντα για το χθες

πλατάνια και βελανιδιές

σε χαϊδεύει ο ουρανός

το δέρμα βάφεται πράσινο

Από εκεί έρχομαι

εδώ ανάμεσά σας

με λίγο βαρδάρη στα μάτια

με ποιήματα

 Σάκης Αθανασιάδης-o μικρός ήλιος κι άλλα όνειρα του δρόμου, β΄ έκδοση (2014)

Καρδερίνες από πλαστελίνη-Σάκης Αθανασιάδης

                         

Καρδερίνες από πλαστελίνη

Είχα βρει το παράθυρο που κρατούσε

τον χειμώνα δικό του ο ήλιος

να ακονίζει ατάραχος δόντια της μοναξιάς

μα η νύχτα τον πρόδωσε έπεσε πάλι χιόνι

και το φως ήταν άσπρο

να φοβάται τα όνειρα

ένα παιδί που ήθελε να περπατήσει ξυπόλυτο 

εκεί που ταξιδεύει η βροχή

την θάλασσα να συναντήσει

Καρδερίνες από πλαστελίνη

είχα βάλει στα δέντρα

να έρχονται παγωμένα πουλιά

το τραγούδι του χειμώνα να ακούω

όταν φύγω μακριά να θυμάμαι

τα πουλιά που μιλούσαν την δική μου φωνή

Είχα δει άγριο ήλιο το καλοκαίρι

τους τοίχους που γρατζουνούσε 

κι ήθελε να μου κάψει

την βάρκα με τα όνειρα και τα πανιά

μέχρι η θάλασσα απ’  μάτια μου να  βγει

Καρδερίνες από πλαστελίνη

αφήνω τώρα δώρο στο παιδί

γιατί από την άμμο της ψυχής ο ποταμός

στα μάτια του ορμητικός θα φτάσει

Σάκης Αθανασιάδης cop.2023

Κλέφτης της βροχής-Σάκης Αθανασιάδης

                 

   Κλέφτης της βροχής

Πάντα ήθελα μια θάλασσα

Το σώμα της να χαϊδεύω

Κι όλο αναζητούσα κύματα

Στους δρόμους να ζεσταθώ

Μα τώρα είμαι εδώ και γράφω απλά για σένα

Γιατί πριν από σένα δεν υπήρχε τίποτα

Γιατί πριν από σένα δεν υπήρχε φως 

Μόνο οι δρόμοι της νύχτας υπήρχαν

Καμένοι από τσιγάρα

Προφήτες που έβριζαν συνεχώς

Μη μου το πεις αν είμαι κλέφτης της βροχής

Γιατί  είσαι η θάλασσα που το σώμα μου έχεις

Πάντα ήθελα να ήμουν  κοντά

Στα ορμητικά νερά του Αξιού

Τον παγωμένο ήλιο να βλέπω

Να αντέχω  ξανά και ξανά

Στους υπονόμους των λογικών

Πριν από σένα δεν υπήρχε τίποτα

Πριν από σένα φώναζε μόνο η σιωπή

Σε ποιον να μιλούσα και να πω τι

Χιλιάδες νόμοι με αναγνώριζαν σαν αριθμό

   Το δαχτυλίδι της ελευθερίας -Σάκης Αθανασιάδης (2020)

Μα ο άγγελος μου έχει κόκκινα φτερά-Σάκης Αθανασιάδης

Μα ο άγγελος μου έχει κόκκινα φτερά

Νομίζεις έχασα το δρόμο

Και ταξιδεύω σε μια έρημο χωρίς νερό

Πως ξέχασα για πάντα αυτό το τρένο

Που έλεγα θα βγει στον ουρανό

Αυτό που ξέχασα είναι αυτό που λες ζωή

Αυτό το ψέμα που μου στέλνεις να με σώσει

Δεν έχει αγκαλιά ψυχής για το κορμί

Έχει αιμάτινο φιλί με κρύα στάχτη

Μα ο άγγελος μου με κρατάει αγκαλιά

Με περπατάει στο σκοτάδι

Τα βήματά σου να ακούω βιαστικά

Βοήθεια να φωνάζουν κάθε βράδυ

Μα ο άγγελος μου έχει κόκκινα φτερά

Και μου χαρίζει κάθε νύχτα ένα χάδι

Τόσο μακριά απ’ το φόβο με πετά

Που το κορμί καθόλου δεν με νοιάζει

Νομίζεις τρέμω μη χαθώ μέσα στη κρίση

Νομίζεις τρέχω να γλιτώσω απ’ τη λάσπη εποχής

Και ελπίζεις να γυρίσω με σπασμένα φτερά

Στο χώμα να με βλέπεις για να με λυπηθείς

Αυτό που κέρδισα, αυτό που λες εσύ φυγή

Είναι ο δρόμος που το βλέμμα μου έχει σώσει

Δεν έχει κρύο η ψυχή

Και ο άγγελος ποτέ δεν θα προδώσει

Μα ο άγγελος μου με κρατάει αγκαλιά

Με ταξιδεύει από πόλη σε άλλη πόλη

Κάτι ανέραστα κορμιά πυροβολούν ξανά

Τα μάτια τα ανοιχτά και τη ζωή τους όλη

Σάκης Αθανασιάδης
το γκρεμισμένο κάστρο των ηρώων-2015

(Αναδημοσίευση) ΤΡΙΑ ΝΕΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΣΕ ΔΥΟ ΓΛΩΣΣΕΣ- ΣΑΚΗΣ ΑΘΑΝΑΣΙΑΔΗΣ (translation: Eva Johanos)

 

Home / Τα ποιήματα του Fractal / “Οι πολεμιστές του Αυγούστου” & “Ο πειρατής των ονείρων” & “Σφαγείο αγγέλων”

13/07/2021, 6:51 μμ

“Οι πολεμιστές του Αυγούστου” & “Ο πειρατής των ονείρων” & “Σφαγείο αγγέλων”

Γράφει ο  Σάκης Αθανασιάδης //

  

Οι πολεμιστές του Αυγούστου

Περπατάω τα καλοκαίρια μακριά απ’ τις φωνές

των ανθρώπων που χαστουκίζουν τη θάλασσα

σβήνω απ’ το μυαλό μου

το μαύρο δέρμα του Αυγούστου

τα ωραία σώματα που φωνάζουν

έχω το κλειδί για τον παράδεισό σου

έλα να το πάρεις

γιατί θα πιστέψω πως οι έρωτές μου

χρειάζονταν το δικό τους αντηλιακό

να μην καταστραφούν στον ήλιο

Τρέχω μακριά απ’ τους πολεμιστές των νερών

ματώνω τα πόδια μου στο χώμα

γυρίζω εκεί που γεννήθηκα στον βορρά

να βρω φως κάτω απ’ το φεγγάρι

νερό να βρω τα μάτια ξεδιψάσω

τα πόδια μου μετά από ώρες

να θυμηθούν τους δύσκολους δρόμους

σε μονοπάτια που δεν περπάτησα να με πάνε

σε σταματημένα βαγόνια που σκουριάζουν

στα σύνορα του πολιτισμού

Κι όταν γυρίσω πίσω στη θάλασσά μου

το ποτάμι θα έχει περάσει στις φλέβες μου

κι ο άνεμος θα μαλώνει ακόμη

με τις λεύκες στα μάτια μου

Τίποτα δεν θα ρωτήσω την πρώτη βροχή

θα μιλάνε δυνατά τα κύματα δεν θα με ακούει

τα γυμνά κορμιά σίγουρα δεν θα είναι εκεί

μόλις ένα αστέρι πέσει στο μαξιλάρι τους

θα δοκιμάζουν στον καθρέφτη το επόμενο καλοκαίρι

Σάκης Αθανασιάδης Η βροχή χορεύει στα κεραμίδια (2022)

 

The warriors of August

 In summers I walk far from the voices

of the people who slap the sea

I erase from my mind

the black skin of August

the beautiful bodies that cry out

I have the key of your paradise

come take it

because I will believe that my passionate loves

needed their own sunscreen

in order to not be destroyed in the sun

I run far away from the warriors of the water

I bloody my feet on the soil

I return there where I was born in the north

to find light beneath to moon

to find water to refresh the eyes

my feet after hours

to remember the difficult roads

to take me on paths where I had not walked

to stopped wagons that rust

on the borders of civilization

And when I return again to my sea

the river will have passed into my veins

and the wind will still be arguing

with the whites of my eyes

I will ask nothing of the first rain

the waves will be speaking loudly ~ she will not hear me

the naked bodies surely will not be there

as soon as a star falls on their pillow

they will try out the next summer in their mirror

Sakis Athanasiadis

(translation: Eva Johanos)

  

Ο πειρατής των ονείρων

Χάλασα όλα μου τα παπούτσια

περπατώντας σε χιλιάδες όνειρα

μέσα στον ήλιο μέσα στην βροχή

ρωτώντας τον άνεμο

αν διψάς για ένα φιλί μου

Την πρώτη φορά που σε είδα στο όνειρο

ήσουν γυμνή και μάλωνες με τα κύματα

έτρεξα βιαστικά να σε αγκαλιάσω

μα τα μάτια σου φώναζαν πως πρέπει να φύγω

Είναι πολύ αργά να περπατήσουμε στην θάλασσα

σε λίγο ξημερώνει και τελειώνει το όνειρο

την άλλη φορά θα σου παραδοθώ

το αίμα σου να μην κρυώσει ποτέ, έλεγες

Αμέτρητες νύχτες έτρεχα μακριά απ’ το σώμα

και περίμενα σε άγνωστες θάλασσες να φανείς

να σε αρπάξω σαν πειρατής μα ποτέ σου δεν ήρθες

όμως θυμάμαι μια φορά ένα αστέρι που έπεσε

το έντονο φως του μου έκαψε τα μάτια

πονούσε η ψυχή μου για μέρες στην δουλειά

Χάλασα όλα μου τα παπούτσια

περπατώντας σε χιλιάδες όνειρα

παράτησα τις πόλεις ταξίδεψα στα χωριά

μέσα στην άνοιξη να σε συναντήσω

Ιδρωμένος ξυπνούσα το πρωί

κι αυτό που θυμόμουν κάθε φορά που ξυπνούσα

είναι πως σε έβλεπα γυμνή μέσα στο χιόνι

να τρέχεις μακριά να μην σε φτάσω

Μα τώρα που οι νόμοι κλειδώνουν τις πόλεις

αγόρασα καινούργια παπούτσια

να τρέχω μακριά απ’ τους χειμώνες

το αίμα μου να μην κρυώσει ποτέ

 Σάκης Αθανασιάδης Η βροχή χορεύει στα κεραμίδια (2022)

The pirate of dreams

 I ruined all my shoes

walking in thousands of dreams

in the sun in the rain

asking the wind

if you are thirsty for one of my kisses

The first time I saw you in a dream

you were naked and argued with the waves

I ran in a hurry to embrace you

but your eyes cried out that I must leave

It is very late for us to walk on the sea

in a little while the day breaks and the dream ends

the next time I will surrender to you

that your blood will never grow cold, you said

Countless nights I ran far from the body

and waited in unknown seas for you to appear

to capture you like a pirate but you never came

however I remember one time a star that fell

its intense light that burned my eyes

my soul hurt for days at work

I ruined all my shoes

walking in thousands of dreams

I quit the cities I travelled to the villages

in the springtime to meet you

In a sweat I awoke in the morning

and the thing I remembered each time I awoke

is how I saw you naked in the snow

running far away so I couldn’t reach you

But now that the laws lock the cities

I bought new shoes

to run far from the winters

that my blood never grow cold 

Sakis Athanasiadis

(translation: Eva Johanos)

Σφαγείο αγγέλων

 Ήθελα να σου πω πως έχασα τον καθρέφτη σου

και δεν βλέπω τα μάτια σου όταν νυχτώνει

ούτε πια μαζεύω αστέρια να σου τα χαρίσω

γιατί δεν χρειάζεσαι φως απ’ τα δικά μου χέρια

Ήθελα να σου πω πως ξέχασα

τα ονόματα από την θάλασσά σου

ίσως γιατί τρέχοντας μακριά απ’ τις άγριες φωνές των δρόμων

αγάπησα την ανάσα της νύχτας

όμως έχω γεμίσει την μνήμη μου με σκιές που χορεύουν

σκιές που μοιάζουν περισσότερο με πωλητές άμμου παρά με θεούς

που παλεύουν ακούραστα μεταξύ τους

ποια θα με οδηγήσει στην αθανασία

Όμως θυμάμαι στην Οία τον ήλιο

που έσπρωχνες με τα μάτια σου στην θάλασσα

να φύγουν οι τουρίστες με τις φωτογραφικές μηχανές

μέσα σε ένα ποτήρι κρασί να ακούσεις την σιωπή μου

να ακούσεις τον φόβο της φωτιάς στην βραδινή βροχή

Όπως θυμάμαι και τα κόκκινα μαλλιά σου

τα δάκρυα των δέντρων που έκλεβες ξημερώματα

για να τα πάρεις μαζί σου

να ζωγραφίσεις το καλοκαίρι στους τοίχους

μα έχω ξεχάσει αν ήμουν εγώ ναυαγός στο δικό σου νησί

ή εσύ ήσουν ναυαγός στο νησί της αγκαλιάς μου

ούτε θυμάμαι τα κύματα από την θάλασσά σου

ούτε αν ήσουνα θάλασσα κάποτε

στο σφαγείο αγγέλων της Κυψέλης

 Σάκης Αθανασιάδης Η βροχή χορεύει στα κεραμίδια (2022)

Slaughterhouse of the angels

I wanted to tell you how I lost your mirror

and I do not see your eyes when night falls

nor do I any longer gather stars to give you

since you do not need light from my hands

I wanted to tell you how I forgot

the names from your sea

perhaps because running from the rough voices of the streets

I loved the breath of the night

however, I have filled my memory with shadows that dance

shadows that resemble sellers of sand more than gods

and which wrestle tirelessly among themselves

which one will guide me to immortality

However, I remember the sun in Oia

that you pushed with your eyes into the sea

so that the tourist with their cameras would leave

so you could hear my silence in a glass of wine

so you could the fear of the fire in the evening rain

However, I remember your red hair

the tears of the trees that you stole at dawn

to take them with you

to paint the summer on the walls

but I have forgotten whether I was shipwrecked on your island

or whether you were shipwrecked on the island of my embrace

neither do I remember the waves from your sea

nor whether you were once a sea

in the slaughterhouse of the angels of Kypselis

 Sakis Athanasiadis

(translation: Eva Johanos)