Σε ένα χαρτί να τρέξω
Έχει επάνω
Μια πυξίδα μη χαθώ
Να βρω ένα κόλπο
Πως να σβήνω το θυμό μου
Να θυμηθώ μου λες πως έπαιζα
Μικρός πάλι κρυφτό
Τα κόκκινα τα σύννεφα
Να σβήσω απ’ το μυαλό μου
Πριν βγάλω απ’ τα μάτια μου
Φωτιά με αυτή καώ κι εγώ
Πριν ρίξω βάρος στα φτερά
Ενός παιδιού μέσα του πόνο
Τώρα που σπάει το αυγό
Και βγαίνει το ερπετό
Ρίχνω τον φράχτη καθαρίζω
Όλα τα μαύρα απ’ την καρδιά
Οι λάσπες που έπεσαν στα μάτια
Να φύγουν σαν πλυθούν ξανά
Κι έτσι θυμώνω και τις πέτρες βγάζω
Από τον κόσμο μου μακριά
Σπίτι δουλειά κι αφωνία
Χέρια που χτίζουν τη καρδιά
Μη λες πως χάνω αφού όλο δίνω
Ενώ μαζεύουν χρήματα οι πολλοί
Στη ανηφόρα μου σκοτώνω
Το άγριο που έχω στη ψυχή
Και βρίσκω άστρα πάλι μόνο
Το μαύρο μου έχει κρυφτεί
Να δίνω δύναμη και ρόλο
Στο αδύναμο λίγη φωνή
Μη λες θυμώνεις που όλο χάνω
Ενώ κερδίζω ένα κομμάτι εαυτό
Για να μπορώ να σε κοιτάζω
Να λέω ακόμη σε αγαπώ
Σάκης Αθανασιάδης τα παπούτσια του μάγου χρόνου και άλλα ποιήματα-Β’ έκδοση (2014)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου