Συνήθισα να κολυμπάω σε ανθρώπινα ποτάμια
με χαλασμένα τους τα όνειρα και μάτια
μάτια που ψάχνουν στα θολά νερά χρυσάφι
συγνώμη στα παιδιά της μοναξιάς
Συνήθισα να τους κοιτάζω μαγεμένος
κρυμμένος σαν βαλίτσα μες τη νύχτα
να λέω μόνο ναι να μοιάζω με χαμένος
συγνώμη και σε σένα που γελάς
Περίπτερο της μοναξιάς είχα ανοίξει
να με αγκαλιάζει ξημερώματα ο δρόμος
ο ήλιος να με αρπάζει να με καίει
αιχμάλωτο να με πετάει στην δουλειά
Μα κάποτε κουράστηκα κι είπα θα αλλάξω
θα βγω απ’ τα ανθρώπινα ποτάμια πριν με κάψω
στα χρυσαφένια όνειρα στα χάρτινα φεγγάρια
δεν βρήκα δάσος μα φωτιά
Έτσι περπάτησα καιρό μέσα στην πόλη
μάζευα λέξεις απ’ τον δρόμο
μάτια που έβλεπαν εχθρό τον νόμο
να βάψω ένα κομμάτι της καρδιάς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου