Τα μάτια των σκιάχτρων
Νύχτα της Λαμίας ουρλιαχτό
Τρυπάει τους τοίχους
Τα βήματά μου σβήνω να κρυφτώ
Τίποτα όμως δεν μπορώ να καταφέρω
Θα προδοθώ από τους στίχους
Από τα τραγούδια μου
Η πιο μεγάλη νύχτα μου ζητάει να δω
Το καρφωμένο μου σώμα στον σταυρό του ευρώ
Και να της παραδώσω τα μάτια μου
Γι’ αυτό κι εγώ αφήνω τα μάτια στους
χαμένους του δρόμου
Να κρυφτούν μαζί τους στην βροχή
Άλλοτε γελαστός, άλλοτε τραυματισμένος από ερώτα
Νύχτα της Λαμίας ουρλιαχτό
Ακούγεται απ’ το κάστρο
Μέχρι να σβήσει μέσα μου
Κάθε ψεύτικο άστρο
Τις νύχτας οι φωνές θα είναι η καλύτερη πέτρα
Που έχω επιστέψει στην θάλασσα
Κι αν γεμίζει ο δρόμος νερά
Το χάρτινο σκιάχτρο
Ζωή δεν είχε ποτέ ούτε πληγές και φτερά
Μονάχα το καλύτερο ψέμα στα μάτια
Να κάψει τον χρόνο
Μα τα όνειρα κάθε καινούργια μέρα
Πηγαίνουν τον δρόμο απ’ το σκιάχτρο πιο πέρα
Πηγαίνουν τον δρόμο μακριά στο αιώνιο
Όταν θα ’ρθει η άνοιξη να την δεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου