Η δική μου
ασπίδα είναι από χώμα
Φέρε μου φως, φέρε μου θάλασσα
Διώξε τα όπλα που σκοτώνουν το μυαλό
Φέρε μου χώμα απ’ την αυλή του χωριού
Να δω καθαρά ο δρόμος που πάει
Σφυρίζει αέρας ένα δίχτυ αράχνης
Πέφτει στον δρόμο να με πιάσει
Σκοτάδι βαθύ η ομίχλη απειλή
Χιλιάδες κόλπα η φωνή μου να σπάσει
Μυρίζουν οι πόλεις ανθρώπινα σώματα
Να ζει η ψυχή για το αύριο δίχως χρώματα
Να υπάρχει ο έρωτας καρφωμένη αφίσα στον τοίχο
Φέρε μου χαρτί, φέρε μου μολύβι
Να φτιάξω το ποτάμι με θυμό
Μες την ανατολή είμαι ακόμη παιδί
Πάρε απ’ τα μάτια μου το μέλλον που τα καίει
Ανάβω φωτιά πετάω χαρτιά
Καίω ότι στα μάτια μου πεθαίνει
Η δική μου ασπίδα είναι από χώμα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου