Το δέντρο με τα παραμύθια
Σε ένα χωριό κάποιος βοσκός
Έψαχνε το φεγγάρι να φιλήσει
Όλοι πιστεύανε πως είχε τρελαθεί
Με μια γυναίκα που στον ύπνο του είχε δει
Όμως συνέχιζε αυτός να τρέχει συνεχώς
Κι όλο μουρμούριζε: Αγάπη θα σε βρω
Γελούσε όταν έβλεπε αρνιά στο δρόμο
Μετά χανότανε στου δάσους την καρδιά
Έτσι περνούσε ο καιρός
Και πια κανείς δεν του μιλούσε
Ήταν επίσημα για όλους ο τρελός
Κι όποιος τον έβλεπε γελούσε
Ποιος θα αγγίξει το φεγγάρι σαν κορμί
Ποιος θα περάσει απ’ το ποτάμι την ψυχή μου
Η λογική σας έχει των αμνών φωνή
Μέσα στο φόβο είναι λίγη η ζωή μου
Ώσπου κατάφερε να φτιάξει μια φωλιά
Να βάλει την μικρή του την αλήθεια
Μα τα γερόντια του χωριού σοφά
Την ονομάσανε το δέντρο με τα παραμύθια
Ένα καιρό κάποιος βοσκός
Καρδιές στα δέντρα είχε ζωγραφίσει
Μιλούσε για ταξίδια στη βροχή
Αφού ο χρόνος μόνο πια τον είχε παρατήσει
Ώσπου που χάθηκες κι αυτός
Κι ο κόσμος έγινε πιο λογικός
Μα έμεινε στου λόφου την κορυφή
Το δέντρο να μιλάει με τη βροχή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου