Για πια πατρίδα θα
μιλήσεις
Κάπου θα ακούς τον άνεμο να λέει:
Έλα μαζί μου ταξιδεύω τις ψυχές
Θα είσαι γυμνός και η ψυχή θα πλέει
Στη θάλασσα γεμάτη γρατσουνιές
Χιλιάδες όνειρα μέσα στο δάσος
Τα έχεις κόψει για να χτίσεις μοναξιά
Τα έχεις ρίξει στη φωτιά με πάθος
Να μη φοβάσαι πως θα φτάσει η χαρά
Για πια πατρίδα θα μιλήσεις
Για πια πατρίδα που όλο κλαίει
Που όλο προσεύχεται στη δύση της και λέει:
Πάρε και θάλασσα και γη
Πάρε το αίμα απ’ το βλέμμα μου
Για να σκουπίσεις τη ψυχή σου μια φορά
Μόλις οι γέφυρες θα πέφτουν
Μόλις στο τέρμα θα ζυγώνεις ξαφνικά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου