Τα
μάτια των φάρων
Γυρίζω στο σπίτι μου κυνηγημένος
Ένας δραπέτης εποχής
Αφήνω το φιλί, αφήνω τη ζωή
Μα αυτό που αφήνω σήμερα για πάντα θα χαθεί
Μαζεύω λίγη θάλασσα τη βάζω στο μυαλό μου
Αυτή μονάχα ξέρει να κλείνει τις πηγές
Αυτή μονάχα ξέρει να μπαίνει στο όνειρό μου
Και δρόμο να μου δείχνει μακριά από κάθε χθες
Ζηλεύω τα μάτια των γλάρων
Τα ταξίδια τους στον ουρανό
Ζηλεύω τον ήχο του ανέμου
Τις ανάσες απ’ τον άγριο ποταμό
Ζηλεύω τα ίχνη στην άμμο απ’ τα κύματα
Ζηλεύω τα φώτα, της νύχτας τα μηνύματα
Γελάω, κλαίω, μα βουτάω πάλι στα όνειρα
Μισό μέτρο πλέω μα ελπίζω σε χιλιόμετρα
Αφού δεν μπόρεσα ποτέ να προσπεράσω
Και ποιητής να γίνω, τις νύχτες κοσμικός
Πλησιάζω στην ομίχλη ένα σύννεφο να πιάσω
Υπάρχουν δρόμοι στο λευκό που είναι φως
Ζηλεύω τα μάτια των φάρων στη θάλασσα
Ζηλεύω το γέλιο των δέντρων, την ανάσα τους
Ζηλεύω τα αηδόνια τη νύχτα άνοιξη
Ζητάω τον ήλιο να έρχεται
Σάκης Αθανασιάδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου