Στον έρωτα
η ψυχή αναφλέγεται
Χτυπάει και μένα ο εχθρός
Κάθε πρωί με χιλιάδες χαμόγελα
Μου στέλνει χαρτιά συνεχώς
Πως η πατρίδα μου δεν είναι τα χώματα
Δεν φέρνει ζωή ο χρυσός
Όταν το δάσος πονάει και καίγεται
Τα αστέρια όταν χάνουν το φως
Και η αλήθεια στη νύχτα όταν κρέμεται
Γιατί να ανάψω το φως
Αφού στο σώμα σου η νύχτα μου καίγεται
Κοιμάμαι τα βράδια γυμνός
Γιατί στον έρωτα η ψυχή αναφλέγεται
Μπορεί να είμαι ο μικρός
Μα η φωτιά απ’ το όνειρο φαίνεται
Δεν φέρνει ζωή ο χρυσός
Μόνο σκουριά στον αέρα που καίγεται
Ο χρόνος αν είναι οδηγός
Το ποτήρι σαν άδειο μου φαίνεται
Ποτέ μισθοφόρος θεός
Την πατρίδα μου δεν ελευθέρωσε
Σάκης
Αθανασιάδης
Σάκη καλησπέρα
ΑπάντησηΔιαγραφήτι λες για το παρακάτω;
Δεν ήμουν του βλαστού ανθός
ήμουν της ρίζας ο άκοπος καρπός
και στο άγουρο σταφύλι
μιας άνοιξης ανάμνηση τριφύλλι
Πώς μύρισε η γαρδένια πάλι φέτος;
μάλλον μπερδεύτηκε σε δίσεκτο έτος
κι εγώ πώς ήξερα πως πρέπει
να μελετώ άγνωστα έπη;
Δεν άφηνα κρατώντας το μολύβι
το βλέμμα μου να φύγει απ' το καντήλι
όταν ζωγράφιζα τους άγνωστους αγίους
και άδικα τους φόρτωνα τους βίους
Με θαύματα που μου 'παν κάποιοι άλλοι
όταν μιλούσαν πάνω απ' το μαγκάλι
και δεν μπορούσαν να εξηγήσουν
αυτούς που αρνήθηκαν να ζήσουν
χωρίς ανάμνηση της βάφτισης σταυρού
χωρίς το σπόρο του αγρού
μα με το φόβο που τον ξέρουν
και στο σταυρό τους υποφέρουν.
Το "Στον έρωτα η ψυχή αναφλέγεται" μ' αρέσει πολύ.
ΑπάντησηΔιαγραφή