Βαγόνι Αθανασία
Νοσταλγώ ένα σύννεφο πάλι να στύψω
Στη βροχή μου να χορέψω να βραχώ
Λαχταρώ με έναν ήλιο στο ποτάμι να παίξω
Τη ψυχή μου να δω μες το νερό
Νοσταλγώ ένα άνεμο να αφήσω
Τον ήλιο να κρεμάσω σε σπιτάκι μικρό
Δεν θέλω πλέον τίποτε να χτίσω
Θέλω να βλέπω τα πουλιά στον ουρανό
Σπάω τον καθρέπτη μου ξανά, ξανά μες το μυαλό μου
Μήπως μπορέσω έναν άνεμο να βρω
Να βγω από το σήμερα και να γυρίσω πίσω
Σε όλα τα βαγόνια μου που με έφεραν εδώ
Στο δάσος μου που έκαψαν κι έχτισαν το κορμί του
Που η αγάπη για το φως το έκανε εχθρό
Κι έζησε η θλίψη χωρίς την αναπνοή του
Και η αθανασία γυμνή στον ουρανό
Σάκης Αθανασιάδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου