Τα Παιδιά Της
Πέτρας
Τα μυστικά μου ξέρεις έχουν
Με κωδικό σε μηχανή
Και τη φωνή μου την αλέθουν
Σε κάδο νύχτα να χαθεί
Μες τις εικόνες των αγίων
Θα δω το δρόμο μου κλειστό
Της εκκλησιάς μόνη συνήθεια
Να προσκυνάει τον εχθρό
Όταν ο άνεμος θα βγάλει μια κραυγή
Τη μαύρη τη βροχή μακριά και διώξει
θα ’χει τελειώσει μια για πάντα η κατοχή
Στο χώμα των θεών και στη ψυχή μου
Ζήσε για αυτή μας την γιορτή
Μη σκύβεις το κεφάλι, ζήσε
Κι αν θα βραχείς απ’ τη μαύρη τη βροχή
Μη φοβηθείς τη νύχτα βρίσε
Ζήσε για αυτή μας την στιγμή
Ένας γαλάζιος ουρανός σου λέει ζήσε
Σε αυτό το φως κανείς δεν έμεινε δειλός
Φωτιά στα μάτια την ψυχή σου χτίσε
Σε μια κραυγή αν θα ξυπνήσω
Πόνου που θα ζητά βοήθεια
Δεν θα’ ναι νύχτας παραμύθια
Μα των παιδιών σου η αλήθεια
Που τα όνειρά τους δεν ξεχάσαν
Χτυπούν με πέτρες λίγο γκρίζο
Τα πρέπει μας τα δώσαν πίσω
Στη νύχτα ψάξανε το λίγο
Όταν ο άνεμος στο σύννεφο θα πει
Μακριά, μακριά πολύ μακριά να τρέξει
Τότε γαλάζιος ουρανός και ήλιος φιλί
Μέσα στη θάλασσα σαν το παιδί θα παίξει
Ζήσε για αυτή μας την γιορτή
Μη σκύβεις το κεφάλι, ζήσε
Κι αν θα βραχείς απ’ τη μαύρη τη βροχή
Μη φοβηθείς τη νύχτα βρίσε
Ζήσε για αυτή μας την στιγμή
Ένας γαλάζιος ουρανός σου λέει ζήσε
Σε αυτό το φως κανείς δεν έμεινε δειλός
Φωτιά στα μάτια την ψυχή σου χτίσε
Όταν τα ασκέρια απ’ τον ήλιο θα καούν
Και το γαλάζιο το ποτάμι τρέξει
Μόνο οι στάχτες τους θα μείνουν για να πουν:
Λίγο σκοτάδι είναι ντροπή με τόσο φως να παίξει
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου