Για Μαξιλάρι
ένα Σύννεφο
Εσύ να φέρνεις μαξιλάρι ένα σύννεφο
Να πρασινίζει το φεγγάρι στο σκοτάδι
Κι εγώ λιβάδι μαγικό μα όχι αδύνατο
Όταν θα φεύγει η βάρκα άδεια για τον Άδη
Στον ουρανό πια το φεγγάρι να είναι ασήμαντο
Όταν τα χείλη σου αγγίζω φως να γίνω
Όταν η αύρα σου με διώχνει απ’ το λίγο
Χτυπάω το φόβο μου βρίσκω νερό και πίνω
Εσύ να φέρνεις μαξιλάρι ένα σύννεφο
Να μείνω εδώ πολύ να προσπαθήσω
Να σκάψω και στο χώμα και τις ήττες να αφήσω
Τη μάχη μου να δώσω να κερδίσω
Εσύ να φέρνεις μαξιλάρι ένα σύννεφο
Από τον κόσμο μου να ρίξεις κι άλλο σύνορο
Να βλέπω απ’ τα μάτια σου ελεύθερο ουρανό
Και απ’ το χώμα στήριγμα να βρω να σηκωθώ
Μα αυτόν το κήπο που είδες πρώτη σε άλλο σύννεφο
Μη τον αγγίξεις το αστέρι θα σε πάρει
Και με αφήσεις πίσω μόνο μου και ασήμαντο
Να περιμένω τον βαρκάρη να με πάρει
Αν και υπάρχει μία ελευθεριότητα στο μέτρο και στις ρίμες (θα δυσκολευόταν κάποιος να το μελοποιήσει, μόνο γι' αυτό το επισημαίνω) - είναι πολύ ωραίος στίχος!...
ΑπάντησηΔιαγραφήΙδιαίτερα μου άρεσε το δίστιχο:
'Στον ουρανό πια το φεγγάρι να είναι ασήμαντο
Όταν τα χείλη σου αγγίζω φως να γίνω...'
Εξαιρετικό!...
Φίλε Σάκη, συνέχισε την (πολύ) καλή δουλειά!!