Τη Νύχτα που Μιλούσε το Φιλί
Το ολόγιομο φεγγάρι θα έχει σβήσει
Αν μες τα μάτια το χαμόγελο δεν έρθει
Κι αν στον έρωτα το σώμα μου δεν φεύγει
Το ολόγιομο φεγγάρι θα έχει σβήσει
Θα τρέχω πιο μακριά από συνήθεια
Βουνά θα χτίζω και ποτάμια, δάση
Θα γίνω μηχανή και το κορμί θα χάσει
Αν τη ψυχή μου τη χτυπώ μέχρι να σπάσει
Τη νύχτα που μιλούσε το φιλί
Πετούσε η ψυχή για που δεν ξέρω
Το άστρο από ώρα ήταν εκεί
Μου χόρευες εσύ κι είχα το φως που θέλω
Αν μες το σώμα μου η ψυχή μείνει γυμνή
Θα έχω ξεχάσει πως η γη δίνει ζωή
Η ελευθερία θα είναι ο σκύλος που φοβίζει
Και μηχανή θα μείνω που σαπίζει
Σάκης Αθανασιάδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου