Έτσι η ζωή που δεν τη ζεις περνάει-Σάκης Αθανασιάδης

 Έτσι η ζωή που δεν τη ζεις περνάει

Μέσα Αυγούστου το καράβι  περνάει

μα αφήνει εδώ απλά για να δω

στη λευκή την πανσέληνο

της αγάπης τα χέρια

μα το ξέρω δεν μπορώ να μιλήσω

να σου πω πως έχεις παγωμένο φιλί

σε μια πόλη που πουλάει το φως

κι αγοράζει σκοτάδι

δεν νομίζω να φτάνει

στα μάτια σου θάλασσα

και η ψυχή θα διψάει

τόσα μυστικά, τόσο μακριά

το σώμα σου νομίζω δεν πονάει

έτσι η ζωή που δεν τη ζεις περνάει

όμως γνωρίζω πως καίει

αλάτι τη μνήμη σου

και μια φωνή που σου λέει

η αγάπη είναι πέτρα βαριά

δεν νομίζω να σκάει

κύμα στον ύπνο σου

και το κορμί να πονάει

αργία ψυχής  δεν κάνεις μόνο εσύ

είναι χιλιάδες οι προσκυνητές

με τα ίδια τα μάτια σαν τα δικά σου

η αγάπη είναι πέτρα βαριά

μα έτσι η ζωή που δεν τη ζεις περνάει

Σάκης Αθανασιάδηςτο γκρεμισμένο κάστρο των ηρώων-2015                                

fractalart 9o-3 ποιήματα του Σάκη Αθανασιάδη

3 ποιήματα

του Σάκη Αθανασιάδη 

9o τεύχος Fractal // 

Το αίμα της δημοκρατίας

Τώρα που κοιμήθηκαν οι φωνές
Θα βγω απ’ τη φυλακή των λέξεων
Με γραμμένα συνθήματα στο σώμα
Ντυμένος στις εκπτώσεις των Μ.Μ.Ε. επανάσταση.
Κουρασμένος απ’ τις νύχτες του καιρού
Θα βοηθήσω τους
Παρατημένους στη σκόνη της ανάγκης
αστυνόμους
Να καθαρίσουν την πλατεία
Απ’ το αίμα της Δημοκρατίας.
Στο πλήθος θα χαθώ
Ακολουθώντας βιαστικά βήματα
Στον κίτρινο αέρα των δακρυγόνων.
Τώρα… που η πόλη ντυμένη στα κόκκινα
Παρατημένη εταίρα στην χώρα του Περικλή
Ξυπνά απ” τη λήθη τους ποιητές
Ζητιανεύει όνειρα
Να κολλήσει στα άδεια μάτια των παιδιών.
Τώρα… που ακούγονται καθαρά οι κραυγές
θα βγω απ’ τη φυλακή των λέξεων
Γλιστρώντας στο ζεστό κόκκινο αίμα της Δημοκρατίας…

Το καλάθι με τα ψέματα

Σε μια αργία του μυαλού
Άνοιξα το καλάθι με τα ψέματα
Κι άκουσα τις πόρτες να μιλάνε
Κόκκινες έβλεπα τις σημαίες
Κόκκινα τα φύλλα στα δέντρα
Κόκκινα όλα.
Σε μια αργία του μυαλού
Άκουσα το γέλιο των τοίχων
Άγγιξα χιλιάδες φωνές.
Στην υγρασία των ματιών
Φώναζαν οι μουσικές στους δρόμους
Ο πόνος των βημάτων φώναζε
Πέθαιναν οι Έλληνες
Και πέθαιναν για πάντα
Όπως πεθαίνουν για πάντα οι φοβισμένοι
Σε μια αργία του μυαλού
Άνοιξα το καλάθι με τα ψέματα
Τη φωτιά βρήκα
Κι έκαψα όλες τις πόρτες.
Τυλιγμένος με λίγο ουρανό
Λαχτάρισα των πουλιών το τραγούδι
Μα είχε σβήσει ο ήλιος
Γιατί πέθαιναν οι Έλληνες
Και πέθαιναν για πάντα
Όπως πεθαίνουν για πάντα οι φοβισμένοι

Το μαύρο

Έχει κρυφτεί απ’ την αστυνομία
Μια οικογένεια εργατών στην εκκλησία
Την κυνηγούν οι άνθρωποι
Και τη χτυπούν θέλουν να φύγει
Αυτοί που πάντοτε
Στα όνειρα χρωστούν δεν είναι λίγοι

Μα η αγάπη, αγάπη μου δεν σταματά σε ένα φιλί
Δεν είναι δύση – ανατολή δεν έχει αργία

Ξύπνησε ο ήλιος και μαζευτήκαν πιστοί
Πολλοί πιστοί που έλεγα να φύγω
Κι έριχναν σφαίρες
Που είχαν κρύψει στην ψυχή εδώ και μέρες

Μα η αγάπη, αγάπη μου δεν σταματά σε ένα φιλί
Δεν έχει δύση – ανατολή δεν έχει φράχτη
Μα η αγάπη, αγάπη μου δεν σταματά σε Κυριακή
Δεν προσκυνά το δυνατό, είναι το φως, είναι αγία
Είναι αυτό που λένε οι ποιητές, ελευθερία

Κάποιοι φωνάζανε πολύ πάρα πολύ
Να φύγουνε οι ξένοι
Και οι αστυνόμοι μόνο ακούγαν του παπά μας τη φωνή:
Να εφαρμοστούν οι νόμοι

Σε μια εκκλησία ήταν γυμνή απ’ το πρωί η κοινωνία
Πόσο σκοτάδι μπορεί να πάρει η ψυχή σε ένα βράδυ
Μέσα στο φόβο ενός παιδιού να κάνει τάμα
Το σύστημα μην γκρεμιστεί από ένα κλάμα

Ξυπόλυτα καλοκαίρια-Σάκης Αθανασιάδης

              

    Ξυπόλυτα καλοκαίρια

Όταν γυρίζω το κλειδί στο σπίτι που μεγάλωσα

Ξυπόλυτα τα καλοκαίρια χαιρετάνε το παιδί

Μέσα στην σκόνη με ρωτάνε το αίμα μου αν χάλασα

Από γυναίκες που ζητούσαν έναν πρίγκιπα να ΄ρθει

Μετά από λίγο όταν ανοίγω τα παράθυρα 

Ο ήλιος κάνει έφοδο να μπει

Μες τα δωμάτια ορμάει φως για να χορέψει

Μες το μυαλό μου να με εκδικηθεί

Όταν γυρίζω στο σπίτι που μεγάλωσα

Αφήνω κάθε ψέμα απ’ το μυαλό μου να χαθεί

Βάζω φωτιά σε κάθε νόμο που χαλάει χαμόγελο

Τίποτα δεν γνωρίζω από τέλος κι αρχή

Καθώς περνάνε οι ώρες και οι τοίχοι μου χαμογελάνε

Έξω στην αυλή γαβγίζει ένα σκυλί

Πάλι οι πρόσφυγες θα φτιάχνουν πλιθιά να μεγαλώνουν όπου πάνε

Γιατί η αγάπη όταν καίει είναι δυνατή

Όταν μυρίζω το βρεγμένο χώμα στην αυλή μου

Πάω  αμέσως να ανάψω ένα κερί

Σε αυτούς που τρέχουνε στα σύννεφα ξυπόλυτοι ακόμα

Και με κρατάνε μακριά από την άδεια την ζωή

  Το δαχτυλίδι της ελευθερίας -Σάκης Αθανασιάδης (2020)

Κάποια Χριστούγεννα-Σάκης Αθανασιάδης

  
Κάποια Χριστούγεννα

Για πάντα ξέρω θα γυρίζω πίσω

Την μάνα μου να δω με ένα φακό

Να σκαλίζει το χιόνι

Την νύχτα να τρέμει

Μέσα στο άσπρο μια φάτνη για να δω

 

Κάποια Χριστούγεννα βλέπω ένα φως

Ένα άσπρο φως στον ουρανό να χορεύει

Δεν ξέρω πως, μα ένα παιδί με γυρεύει

Να μου δείξει την φάτνη στο χιόνι

 

Κάποια Χριστούγεννα ένα αόρατο χέρι

Στον ουρανό με ταξιδεύει

Είναι ο πατέρας μου εκεί με γυρεύει

Να μου πάρει απ’ την ψυχή το θυμό

 

Για πάντα ξέρω θα γυρίζω πίσω

Μέσα στο άσπρο φως την φάτνη μου να βρω

Μα πρέπει πρώτα η νύχτα να αρχίσει να τρέμει

Να ’ναι Χριστούγεννα κι εγώ παιδί πάλι μικρό

Σάκης Αθανασιάδης 

οι ανάσες των εραστών (2014)

Σιωπή (Πρώτη δημοσίευση) Σάκης Αθανασιάδης

   (Πρώτη δημοσίευση) 

                    Σιωπή

                                                                                      Σάκης Αθανασιάδης cop.2024

Τίποτα δεν είναι αδύνατο, τίποτα αν ζεις για άλλες ζωές-Σάκης Αθανασιάδης

Τίποτα δεν είναι αδύνατο, τίποτα αν ζεις για άλλες ζωές

 

Το μαχαίρι μου είπες, το μαχαίρι που τρυπάει το σύννεφο

Θα πρέπει να το ψάξεις στη σκόνη των δρόμων

Το καθαρό του το νερό που σπάει τα δόντια των νόμων

Θα πρέπει να το πιεις για να αλλάξεις

 

Τη ψυχή σου μου είπες, τη ψυχή σου που πηγαίνει στο σύννεφο

Θα πρέπει να την φτιάξεις με φωτιές

Στον άνεμο να αντέχει να καίει τις κραυγές

Τίποτα δεν είναι αδύνατο, τίποτα αν ζεις για άλλες ζωές

 

Από τότε γυρίζω στους δρόμους

Σημαδεύω τα σύννεφα και πετώ τη φωνή μου

Σημαδεύω τον εαυτό μου μα φοβάμαι να παραιτηθώ

Γιατί το όνειρο φωνάζει: Έλα πιάσε με, είμαι εδώ

Τίποτα δεν είναι αδύνατο, τίποτα αν ζεις για άλλες ζωές

 

Και ελπίζω πως θα βρω το μαχαίρι να τρυπήσω το σύννεφο

Το καθαρό του το νερό να μου φέρει πίσω τη ψυχή

Που φεύγει λίγο- λίγο απ’ το κορμί μου

Σάκης Αθανασιάδης
το γκρεμισμένο κάστρο των ηρώων-2015

Ένα περιστέρι κοιτάζει τη βροχή που λιώνει το χιόνι-Σάκης Αθανασιαδης

Ένα περιστέρι κοιτάζει τη βροχή που λιώνει το χιόνι

Πάω πίσω τις μέρες βλέπω στη μνήμη μου φόβο

μπροστά κοιτάζω δεν βλέπω το δρόμο

μονάχα ένα άγριο ποταμό που μοιάζει να γελάει

μόλις παρασύρει το φεγγάρι στα νερά του και το σπάει

Ιερόσυλες κότες προσκυνούν τον βεζίρη

ποιά θα χτυπήσει ποιά για να σωθεί

θα φταίει η λάσπη η πολύ

κλείνω τα μάτια μη λερωθούν σε αυτό το πανηγύρι

Ένα περιστέρι κοιτάζει τη βροχή που λιώνει το χιόνι

ακούω ένα μπαμ πάω να δω, κόκκινο το λευκό

το δυνατό μπορεί να σκοτώνει

ιερόσυλες κότες προσκυνούν το θεό που πληρώνει

Ταξίδευε ο καπνός μακριά απ’ το αναμμένο τζάκι

κράτησα την καρδιά. έκαψα τα ξωτικά

μικρό το βήμα στις πέτρες της ελευθερίας

μα νοιώθω το αίμα να καίει την καρδιά

Πάω πίσω τις μέρες στη μνήμη βλέπω φόβο

κοιτάζω μπροστά δεν βλέπω το δρόμο

σε ένα αγόρι λέω τα χρώματα μη χάσεις

οι θάλασσες των ποιητών μια μέρα θα σε βρουν

Ένα φεγγάρι κοιτάζει απ’ το παράθυρο - Σάκης Αθανασιαδης (2018)

Πρόσφυγας- Σάκης Αθανασιάδης

Πρόσφυγας

Δρόμος στρωμένος με ζωές

η ελευθερία

και η ιστορία κόκκινη στους αιώνες

στη γη μου

Στην ησυχία του βουνού

πιάνουν κουβέντα για το χθες

πλατάνια και βελανιδιές

σε χαϊδεύει ο ουρανός

το δέρμα βάφεται πράσινο

Από εκεί έρχομαι

εδώ ανάμεσά σας

με λίγο βαρδάρη στα μάτια

με ποιήματα

 Σάκης Αθανασιάδης-o μικρός ήλιος κι άλλα όνειρα του δρόμου, β΄ έκδοση (2014)

Καρδερίνες από πλαστελίνη-Σάκης Αθανασιάδης

                         

Καρδερίνες από πλαστελίνη

Είχα βρει το παράθυρο που κρατούσε

τον χειμώνα δικό του ο ήλιος

να ακονίζει ατάραχος δόντια της μοναξιάς

μα η νύχτα τον πρόδωσε έπεσε πάλι χιόνι

και το φως ήταν άσπρο

να φοβάται τα όνειρα

ένα παιδί που ήθελε να περπατήσει ξυπόλυτο 

εκεί που ταξιδεύει η βροχή

την θάλασσα να συναντήσει

Καρδερίνες από πλαστελίνη

είχα βάλει στα δέντρα

να έρχονται παγωμένα πουλιά

το τραγούδι του χειμώνα να ακούω

όταν φύγω μακριά να θυμάμαι

τα πουλιά που μιλούσαν την δική μου φωνή

Είχα δει άγριο ήλιο το καλοκαίρι

τους τοίχους που γρατζουνούσε 

κι ήθελε να μου κάψει

την βάρκα με τα όνειρα και τα πανιά

μέχρι η θάλασσα απ’  μάτια μου να  βγει

Καρδερίνες από πλαστελίνη

αφήνω τώρα δώρο στο παιδί

γιατί από την άμμο της ψυχής ο ποταμός

στα μάτια του ορμητικός θα φτάσει

Σάκης Αθανασιάδης cop.2023

Κλέφτης της βροχής-Σάκης Αθανασιάδης

                 

   Κλέφτης της βροχής

Πάντα ήθελα μια θάλασσα

Το σώμα της να χαϊδεύω

Κι όλο αναζητούσα κύματα

Στους δρόμους να ζεσταθώ

Μα τώρα είμαι εδώ και γράφω απλά για σένα

Γιατί πριν από σένα δεν υπήρχε τίποτα

Γιατί πριν από σένα δεν υπήρχε φως 

Μόνο οι δρόμοι της νύχτας υπήρχαν

Καμένοι από τσιγάρα

Προφήτες που έβριζαν συνεχώς

Μη μου το πεις αν είμαι κλέφτης της βροχής

Γιατί  είσαι η θάλασσα που το σώμα μου έχεις

Πάντα ήθελα να ήμουν  κοντά

Στα ορμητικά νερά του Αξιού

Τον παγωμένο ήλιο να βλέπω

Να αντέχω  ξανά και ξανά

Στους υπονόμους των λογικών

Πριν από σένα δεν υπήρχε τίποτα

Πριν από σένα φώναζε μόνο η σιωπή

Σε ποιον να μιλούσα και να πω τι

Χιλιάδες νόμοι με αναγνώριζαν σαν αριθμό

   Το δαχτυλίδι της ελευθερίας -Σάκης Αθανασιάδης (2020)

Μα ο άγγελος μου έχει κόκκινα φτερά-Σάκης Αθανασιάδης

Μα ο άγγελος μου έχει κόκκινα φτερά

Νομίζεις έχασα το δρόμο

Και ταξιδεύω σε μια έρημο χωρίς νερό

Πως ξέχασα για πάντα αυτό το τρένο

Που έλεγα θα βγει στον ουρανό

Αυτό που ξέχασα είναι αυτό που λες ζωή

Αυτό το ψέμα που μου στέλνεις να με σώσει

Δεν έχει αγκαλιά ψυχής για το κορμί

Έχει αιμάτινο φιλί με κρύα στάχτη

Μα ο άγγελος μου με κρατάει αγκαλιά

Με περπατάει στο σκοτάδι

Τα βήματά σου να ακούω βιαστικά

Βοήθεια να φωνάζουν κάθε βράδυ

Μα ο άγγελος μου έχει κόκκινα φτερά

Και μου χαρίζει κάθε νύχτα ένα χάδι

Τόσο μακριά απ’ το φόβο με πετά

Που το κορμί καθόλου δεν με νοιάζει

Νομίζεις τρέμω μη χαθώ μέσα στη κρίση

Νομίζεις τρέχω να γλιτώσω απ’ τη λάσπη εποχής

Και ελπίζεις να γυρίσω με σπασμένα φτερά

Στο χώμα να με βλέπεις για να με λυπηθείς

Αυτό που κέρδισα, αυτό που λες εσύ φυγή

Είναι ο δρόμος που το βλέμμα μου έχει σώσει

Δεν έχει κρύο η ψυχή

Και ο άγγελος ποτέ δεν θα προδώσει

Μα ο άγγελος μου με κρατάει αγκαλιά

Με ταξιδεύει από πόλη σε άλλη πόλη

Κάτι ανέραστα κορμιά πυροβολούν ξανά

Τα μάτια τα ανοιχτά και τη ζωή τους όλη

Σάκης Αθανασιάδης
το γκρεμισμένο κάστρο των ηρώων-2015