Το δαχτυλίδι της ελευθερίας
Κάποτε θα κρατήσω ένα σύννεφο στα
χέρια
Κάθε σταγόνα πάνω σου να πέφτει
Θα είμαι η καλημέρα στον καθρέπτη
Ο δρόμος στα μάτια σου να
μεγαλώνει
Κάποτε θα γίνω η σκόνη στην καρδιά
σου
Πίσω στην θάλασσα να τρέχεις
Κυριακή
Κύμα στα κόκκινα νερά που μοιάζει
με φωνή
Την ώρα που ο ήλιος δύει να σε
έχω αγκαλιά
Ίσως να γίνουν πιο πράσινα τα
μάτια σου
Στον χωματόδρομο κάτω απ’ το
φεγγάρι
Γιατί η αγάπη επιστρέφει πάντοτε σαν
σκόνη
Ξυπόλυτη και μόνη για να είναι
αληθινή
Μα τώρα εδώ φοβάμαι τα χιλιόμετρα
τα άγρια
Στα βουνά της ελευθερίας τα
σκοτάδια
Τα χρώματα των θεατών που σε χειροκροτούν
Τα γυαλισμένα όπλα στα χέρια τους
Έτοιμα να χτυπήσουν όσους
διαφωνούν
Φοβάμαι αυτούς που δίπλα σε
σταυρούς μιλούν για δημοκρατία
Αυτούς που ετοιμάζουν πόλεμο για
να κερδίσει η εταιρεία
Φοβάμαι αυτούς που σπάνε το φως και
την θάλασσα σε κομμάτια
Το αιώνιο να πουληθεί σε τιμή
ευκαιρίας σε παλάτια
Αν και το ξέρω πως είναι λάθος να
φοβάμαι
Αυτούς που τον θάνατο κουβαλάνε στο
αίμα
Γιατί οι κραυγές τους είναι δώρο
για μένα
Να καταλάβω πως η μόνη αλήθεια είναι τα όνειρα
Να κρατηθώ καθαρός μες τα λασπόνερα
Κάποτε στα δικά μου παπούτσια
Θα βρεις ένα ποτάμι που τρέχει στην θάλασσα
Αυτό το ποτάμι είναι το αίμα, το αίμα μας
Αν θα φορέσεις το δακτυλίδι της ελευθερίας θα το θυμηθείς
