Όταν περάσει το φως δεν υπάρχει άλλο φως-Σάκης Αθανασιαδης

Όταν περάσει το φως δεν υπάρχει άλλο φως

Οι άνθρωποι ζούνε το χρυσάφι να βρούνε

Κι αν σου μιλήσει ο καθρέπτης απλά θα πιστέψεις

Πως ο θεός της αγάπης είναι ψεύτης

Παλιάτσος σωστός και χαρτοπαίχτης

Δεν φταις εσύ κανένας δεν φταίει

Τώρα η βροχή που τα μάτια σου καίει

Άνθρωποι ζούνε το χρυσάφι να βρούνε

Όταν περάσει το φως δεν υπάρχει άλλο φως

Οι άνθρωποι ζούνε στο κοπάδι να μπούνε

Κι αν σου χαρίσουν λουράκι να μείνεις

Θα σου ζητήσουν τασάκι γίνεις

Κι αν καταλάβεις το λάθος απλά θα σου πούνε

Πως ο θεός της αγάπης είναι ψεύτης

Δεν φταις εσύ κανένας δεν φταίει

Που ο καθρέφτης το ψέμα για αλήθεια στο λέει

Δεν φταις εσύ που βλέπω μόνο γυαλί

Και νομίζω ποτέ σου δεν φταις

Μα όταν περάσει το φως δεν υπάρχει άλλο φως

Ένα φεγγάρι κοιτάζει απ’ το παράθυρο -  (2018)

Ίσως κάποτε βρεις το δικό σου παράθυρο-ΣάκηςΑθανασιάδης

Ίσως κάποτε βρεις το δικό σου παράθυρο

Σπαρταρούσα σαν ψάρι

Η σιωπή άμμος που έκαιγε

Τα πράσινά μου μάτια

Είχαν πέσει στο χώμα σου

Μεθυσμένος γυρνούσα

Είχα χάσει το δρόμο μου

Πόναγε η καρδιά

Έμοιαζα άγρια μέλισσα

Μη μου εξηγείς γιατί

Στα λάθη έχεις φτάσει

Σε δρόμους βραδινούς

Τα αστέρια έχω σπάσει

Κάπου σε μια φωτιά

Η άμμος με έχει χάσει

Σταμάτησα να πίνω

Μη σου παραδοθώ

Κι ας έλεγε η γιαγιά

Φιλιά που έχουν σπάσει

Πάντα θα σε ματώνουν

Αφού έγιναν καρφιά

Δεν κοιμόμουν τις νύχτες

Τη φωνή σου περίμενα

Η σιωπή σου το μαχαίρι που έκοβε

Ίσως κάποτε βρεις το δικό σου παράθυρο

ΣάκηςΑθανασιάδης

νυχτερινές πατρίδες 

Η αγάπη που έγινε μοναξιά-Σάκης Αθανασιάδης

                      

   Η αγάπη που έγινε μοναξιά

Δεν μου είπες σε ποιο βράχο είχε πιαστεί

Το ουράνιο τόξο που είδες μετά το φιλί

Δεν μου είπες αν είσαι καλά

Τώρα που μεγάλωσες και σκούριασαν οι βέρες

Δεν μου είπες πιο τρένο σταματά

Στον σταθμό της αγάπης πρωί

Αν έχει γεμάτα βαγόνια

Ούτε κι αυτό που πάντα ήθελα να μάθω

Αν το ταξίδι μαζί μου είχε φως

Ή απλά ήταν ο δρόμος

Που οδηγούσε στον ιστό του καθρέπτη σου

Φταίει που το αίμα μου καίει

Φταίει το φιλί

Φταίει το ουράνιο τόξο που στον βράχο είχε πιαστεί

Φταίει η αγάπη που έγινε μοναξιά

Δεν μου είπες αν είχες φανταστεί

Να αντιγράφω απ’ τους άλλους ζωή

Να μαζεύω σαν μυρμήγκι λεφτά

Παρέα να κάνω με κάποιους αναλώσιμους

Δεν με ρώτησες όμως ποτέ

Όταν χάνω γιατί μεγαλώνει η ψυχή

Και γιατί γελάω όταν πληγώνεται το σώμα

Μα τώρα από μακριά σου το λέω

Φταίει που το αίμα μου καίει

Φταίει που το ταξίδι ήταν προορισμός

Γιατί αν είχε στάση θα είχε τέλος

Και το γνώριζα αυτό πριν σε γνωρίσω

Γιατί κρυβόμουνα χρόνια στους τοίχους

Μέχρι να βρω τους στιχους να δραπετεύσω

Για να σε γνωρίζω

 Το δαχτυλίδι της ελευθερίας -Σάκης Αθανασιάδης (2020)