Η Χώρα μου λέγεται Λαμία
Τρέχουν οι
ώρες και με έχουν ήδη φτάσει
Όταν
κορνάρουν οι ειδήσεις στις οχτώ
Ρολόι ο
δρόμος μα τους δείκτες έχω σπάσει
Φωνάζει η
πόλη στο κορμί της να δοθώ
Περνά το
φεγγάρι απ’ το μπαλκόνι
Ζητάει να
πάρει ένα άσπρο σεντόνι
Έξω η ανάσα
στην πόλη παγώνει
Άγια της
νύχτας η σιωπή
Ψηλά στο
κάστρο ανάβω το άστρο
Βρίσκω το
φως να δω λιγάκι ουρανό
Μακριά ο
κάμπος πυγολαμπίδα
Και οι
μικρές μου οι αγάπες στο βουνό
Ψηλά στο
κάστρο σβήνει το άστρο
Σαν
ξημερώνει και η πόλη βρίζει εδώ
Μακριά η
θάλασσα μια μωβ κηλίδα
Που στα νερά
της με τα μάτια περπατώ
Μαζεύεται
κόσμος στα καφενεία
Κλαρίνα
λατρεία κι εγώ περπατώ
Λίγο πιο
πέρα μπουσουλάει η ιστορία
Ακούω στον
άνεμο του Διάκου το ουρλιαχτό
Τα χρόνια τη
χώρα μου τη λένε Λαμία
Τα πέταλα
που φέρνει στο δρόμο να βγω
Την εξουσία
την λένε θρησκεία
Θεούς τους
ανθρώπους που σκεπάζουν ουρανό
Σάκης
Αθανασιάδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου