Κοίτα και μη γελάς-Σάκης Αθανασιάδης

Robert Gonsalves

                           

       Κοίτα και μη γελάς 

Άκουγα τις φωνές ο δρόμος σταματάει

Κάτσε μαζί με εμάς το δάσος μη περνάς

Μα έφτιαξα φτερά με φύλλα από δέντρα

Να πάω πιο ψηλά που η άνοιξη περνά

Άναψαν μια φωτιά άφησαν μόνο χώμα

Γέμισαν τη καρδιά με σκόνη από φλουριά

Πέρασε ο καιρός ο χρόνος είχε λιώσει

Ότι είχε μαραθεί κι αδειάσει από φωνή

Μέσα σε όλα αυτά μου χάθηκες κι εσύ

Σκέπασες το φιλί σου με άμμο να χαθεί

Κάτσε να με κοιτάς μες τη φωτιά που τρέχω

Στη θάλασσα να φτάσω τα μάτια μου να βρω

Κοίτα και μη γελάς τα τείχη που ανεβαίνω

Στο κάστρο της Λαμίας να πιάσω ουρανό

Έπεφτε η βροχή στο όνειρο τις νύχτες

Κόντεψα να πνιγώ στο κάστρο μου πριν βγω

Κοίταζα το φεγγάρι τη θάλασσα να φέγγει

Κι είπα δεν φοβάμαι να ανέβω το βουνό

Γιατί αν δεν μπορώ έξω να βγω απ’ το δρόμο

Νομίζω θα έχω χάσει στο μίσος τη ψυχή

Σάκης Αθανασιάδης
το γκρεμισμένο κάστρο των ηρώων-2015