Όχι ίσως,
Ιερισσός
Κοιτάω τη θάλασσα
Και στην άμμο το βήμα με πάει
Τόση άνοιξη
Είναι κρίμα η ψυχή να πετά
Φυσάει ο άνεμος
Και σε σένα η σκέψη μου πάει
Τέτοια άνοιξη είναι κρίμα να κλαίει
Στο Μαύρο Αλώνι να προσκυνά
Πες το δυνατά να τ’ ακούσω
Έχω ανάγκη τον ύπνο μου να αφήσω
Όχι ίσως, Ιερισσός…
Πες το δυνατά να τ’ ακούσουν
Βλέπω πια την ανάγκη τα παιδιά τους να ζήσουν
Όχι ίσως, Ιερισσός…
Αλλάζω τις πόλεις μου
Μα το όνειρο ξωπίσω μου πάει
Σιγανά μου μιλά στις στροφές
Και στη πλάτη φιλικά με χτυπάει
Σαν μου δείχνει τις πατρίδες γυμνές
Πάρε, πάρε μια αγκαλιά κι απόψε
Την ψυχή μου που πέφτει και σπάει
Πέφτουν τα κάστρα μα γίνονται άστρα
Και η ήττα να λες πως στη νίκη με πάει
Στείλε με μες τη νύχτα και απόψε
Να ανάψω στα αστέρια φωτιές
Κράτησε τη ψυχή μου ψηλά και απόψε
Αυτή την άνοιξη για να κάψω το χθες
Μίλα μου, μίλα μου με φιλιά και απόψε
Της καρδιάς μου η φωτιά να μη σβήσει ποτέ
Κράτησε τη ψυχή μου στο δάσος και απόψε
Αυτή η άνοιξη να έχει ρίζες πολλές
Λίγα λόγια για το ποίημα:
“Συνήθως δεν μιλάω γι’ αυτά που γράφω, τα βλέπω, τα ακούω, συναντιόμαστε. Δεν υπάρχει λόγος. Αλλά αφού το θέλετε τόσο πολύ θα σας πω πως: Όταν η γη πονάει, ο άνεμος φέρνει τις κραυγές της ως τη θάλασσα και μια χούφτα άνθρωποι τις ακούνε, αφήνουν τη βολική ζωή τους και βγαίνουν στο δρόμο, χωρίς να σκεφτούν τις συνέπειες ενός κράτους που νομοθετεί για εκδότες, εφοπλιστές και εργολάβους, που ταπεινωμένο πλήθος προσκυνά το σαθρό, είναι πολύ σπουδαίο φαντάζομαι. Είναι πολύ σπουδαίο όταν δεν έχουν να κερδίσουν εφήμερα υλικά, αλλά να παλέψουν να μη φύγουν μακριά τους τα χρώματα, του δάσους οι αναπνοές. Ένιωσα την ανάγκη να πω κάτι ελάχιστο, για κάτι πραγματικά πολύ σπουδαίο απέναντι στην απάθεια. Μια ελάχιστη τιμή, αυτό μόνο. Όχι ίσως, Ιερισσός…”
Σάκης Αθανασιάδης
Εξαιρετικό! Ευχαριστώ προσωπικά για τον ύμνο σας προς την πατρίδα μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜου άρεσε πολύ μπράβο
ΑπάντησηΔιαγραφή