Μου Λέγαν Κάποτε οι Παλιοί
Μου λέγαν κάποτε οι παλιοί
Πως ήτανε μια εποχή
Που έβγαινε λάσπη το νερό
Σκουριά είχε το χώμα
Γινόταν άμμος το γυαλί
Μόλις διψούσε η ψυχή
Και όσοι ποντάραν στο μηδέν
Φωτιά είχαν στο σώμα
Η άνοιξη τους εραστές
Θέλει να τη φυλάνε
Να καταθέτουνε ψυχές
Όχι να τη πουλάνε
Να τη χαϊδεύουν με ενοχές
Συγνώμη να ζητάνε
Η άνοιξη τους εραστές
Θέλει να της μιλάνε
Όταν τραβάς με τους πολλούς
Κι ανοίγεις χίλιους δυο ασκούς
Συχνά σκορπάνε
Γίνεται πέτρα η ματιά
Σφυριά τη σπάνε
Μου λέγαν κάποτε οι παλιοί
Όταν γυρίζει το χαρτί
Και ο χαμένος είσαι
Δεν βρίσκεις φίλο στους πολλούς
Μόνος και ξένος είσαι
Σάκης
Αθανασιάδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου