Το Ποτήρι με τις Κόκκινες Μέρες
Ανοίγει ο φόβος το καλάθι του για σένα
Μια οθόνη σε διατάζει: Σιωπή
Και ο χρόνος πίνει το ποτήρι μου για μένα
Και η φωνή του είναι όλο απειλή
Αν θα πετάξω μια πέτρα μες το κύμα
Πολλοί θα πούνε ο δειλός χτυπά νερά
Τον ύπνο όμως έβαλα όπως παλιά σημάδι
Ένα ποτήρι με τις κόκκινές μου μέρες που γελά
Ένα φιλί σου άφησα στην πέτρα
Για να το πάρεις για συγνώμη ή ενοχή
Να το φοράς σε κάποια βράδια αντί για μπέρτα
Να μη σε αγγίζουν οι σταγόνες στη βροχή
Ένα κρασί σου άφησα στην πόρτα
Για να το πιεις μέχρι να κάψεις το κορμί
Να μου μιλάς ως το πρωί με
άγρια χάδια
Να μου ζεστάνεις έστω λίγο την ψυχή
Αν θα κρυφτώ σε μια σκιά και γίνω βράχος
Πριν με αρπάξουνε τα μαύρα τα πουλιά
Πάρε τα χρώματα που άφησα στην πέτρα
Βάψε έναν ήλιο και άφησέ τον να πετά
Σάκη είσαι παντρεμένος με την Έμπνευση νομίζω! Ασίγαστος και ασυγκράτητος!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή(Μία χάρη μόνο σε παρακαλώ: Αν δεν υπάρχει πολύ σοβαρός λόγος που διατηρείς την λεκτική επαλήθευση, βγάλε την αν θες! Γιατί να κάνουμε τη ζωή μας πιο δύσκολη απ' όσο ήδη είναι; Την είχα κι εγώ, αλλά είδα ότι όχι μόνο δεν προσέφερε τίποτα, αλλά εκνεύριζε και τους αναγνώστε που ήθελα να αφήσουν ένα σχόλιο και την έβγαλα!)